ဘုရားလွဴမလား၊ မိဘမဲ့ကေလးလွဴမလား

စာေရးသူေပးလိုက္ေသာ ေခါင္းစဥ္သည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔အတြက္ အင္မတန္စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းမည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ ဟုယံုၾကည္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လွဴဒါန္းမွုႏွင့္ ပက္သက္ ၍ အသိမွားအျမင္မွား သူမ်ား ရွိေနျခင္းႏွင့္ အသိနည္းေနျခင္း မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စာေရးသူတြင္ ဘာသာျခားမိတ္ေဆြတစ္ဦး ရွိရာ သူေမးလာေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိလပါသည္။ ၄င္းမွာ “မင္းတို႔ဘာသာက ဘုရားေတြက်ေတာ့ ေရႊသြားကပ္တယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြလွဴဖို႔ကို တစ္လေတာင္ၾကိဳတင္ ဘိုကင္ယူထားရတယ္။ မရွိဆင္းရဲကေလးေတြက်ေတာ့ မလွဴဘူး။ ေတာင္ဒဂံု၊ေျမာက္ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ဘက္ေတြမွာ ကေလးေတြ မုန္႔ဖက္ကို ငံျပာရည္နဲ႔တို႔စားေနၾကတာကို ေကာ မလွဴၾကဘူးလား” ဟူ ၍ျဖစ္သည္။

ဤတြင္ လွဴဒါန္းမွုႏွင့္ ပက္သက္ျပီး စာဖတ္သူထဲမွ သိရွိလိုသူမ်ားရွိလာမည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ ေခါင္းစဥ္အရ ဘုရားလွဴသည္ဟူျခင္းမွာ ဘုရား၊ ရဟန္းအားလံုးကို ဆိုလိုျပီး မိဘမဲ့ကေလးလွဴသည္ဆိုျခင္းကို မရွိဆင္းရဲသား၊ ခ်ိဳ႕တဲ့သူမ်ားဟု မွတ္ယူႏိုင္ပါသည္။

လွဴဒါန္းေသာ ဒါနအလုပ္သည္ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာတြင္ အေရးၾကီးေသာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ဖြယ္ ပါရမီတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ဟုရွိေလရာ ဒါနသည္ ေလာဘ (လိုခ်င္တပ္မက္မွု) ကိုေလ်ာ့က်ေစေသာ အလုပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ေလာဘကို ေလ်ာ့က်ေစသနည္း။ ရွင္းပါသည္။ ေလာဘဟူေသာ လိုခ်င္တပ္မက္မွုနည္းလွ်င္ ပူေလာင္မွုနည္းသည္။ ေသာကနည္းသည္။ အကုသိုလ္နည္းသည္။ စသည္ျဖင့္ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားစြာရရွိသည္။

ဒါနဟူသည္ လွဴဒါန္းျခင္း၊ ေပးကမ္းျခင္း၊ ေဝငွျခင္း၊ ေထာက္ပံ့ျခင္း၊ စြန္႔ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ သူတစ္ပါးခ်မ္းသာေအာင္ ကူညီေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေတာ္ေကာင္း အလွဴမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစား လွဴတတ္ရမည္။

သူေတာ္ေကာင္းအလွဴ ၅ မ်ိဳးရွိသည္။
၁။ သဒၶါဒါန ။ ။ ကံ၊ကံ၏ အက်ိဳးတရားကို ယံုၾကည္ျပီး လွဴဒါန္းျခင္း
၂။ သကၠစၥဒါန။ ။ ရိုရိုေသေသ၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျပဳျပင္ လွဴဒါန္းျခင္း
၃။ အသိဒၶိယဒါန။ ။ သင့္ေလ်ာ္ ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အခ်ိန္အခါ၌ လွဴဒါန္းျခင္း
၄။ အႏုဂၢဟ ဒါန။ ။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ ၍ လွဴဒါန္းျခင္း
၅။ အႏုပဃာတဒါန။ ။မိမိဂုဏ္၊ သူတစ္ပါးဂုဏ္ကို အစြန္းအျငိ၊ ထိခိုက္မွု မရွိပဲ လွဴဒါန္းျခင္း
တို႔ျဖစ္သည္။

ဤတြင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ အသိနည္းေသာ တစ္ခ်က္မွာ အသိဒၶိယဒါန ျဖစ္သည္။ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အခ်ိန္အခါ၌ လွဴဒါန္းျခင္း ဟူသည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ျပည့္ေနေသာ အိုးကို ေရထပ္ျဖည့္လွ်င္ လွ်ံၾကရံုသာရွိသည္။ ထိုသို႔ ဆံုးရွံုးေစမည့္အစား ထုိေရကို လိုအပ္ေနေသာ အိုးမ်ာသို႔ လိုက္လံျဖည့္တင္းလွ်င္ အက်ိဳးေက်းဇူးရရွိေခ်သည္။

ထိုနည္းတူစြာပင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ေငြေၾကးရွင္အခ်ိဳ႕သည္ အလွဴဒါနျပဳလုပ္ရာတြင္ ထိုေက်ာင္းကိုမွ၊ ထိုရဟန္းကိုမွဟူ၍ စြဲလမ္းၾကရာ ပိုလွ်ံေနသည့္ ေက်ာင္းတိုက္မ်ားကို ပိုလွ်ံျပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ရဟန္းေက်ာင္းေတာ္မ်ားက ဆင္းရဲရသည္။ ဥပဃာတဒါန မည္ေသာ မိမိဂုဏ္၊ သူတစ္ပါးဂုဏ္ကို စြန္းျငိ္ထိပါ ၍ လွဴဒါန္းမွုမ်ားေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာမွာ အမ်ားအထင္ျမင္ေသးစရာျဖစ္လာရသည္။

သို႔ေသာ္ ရဟန္းကိုလွဴလွ်င္ ရသည့္အက်ိဳးႏွင့္ ပုထုဇဥ္ကိုလွဴလွ်င္ရသည့္အက်ိဳးတို႔မွာ မ်ားစြာ ကြာျခားေနေသး သည္။ ယင္းအခ်က္ေၾကာင့္လည္း ရဟန္းကိုသာလွဴမည္ဟု ယံုၾကည့္ၾကေလသူမ်ား ရွိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ မွန္ပါသည္ ရဟန္းကို လွဴျခင္းသည္ ပုထုဇဥ္ တို႔ကို လွဴျခင္းထက္မ်ားစြာ အက်ိဳးထူးပါသည္။ ရဟန္းတစ္ပါးကို လွဴလွ်င္ မည္သို႔မည္ပံုအက်ိဳးျပဳမည္၊ ဘဝေပါင္းမည္မွ်အက်ိဳးေပးမည္ ဟူ၍ ရွိသည္။ သာမန္ ပုထုဇဥ္ လူ (သို႔မဟုတ္) သတၱဝါတို႔ကုိ လွဴလွ်င္ မည္မွ်သာ အက်ိဳးျပဳမည္၊ ဘဝေပါင္းမည္မွ်သာ အက်ိဳးေပးမည္ ဟူ၍ရွိေနသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ မွန္ပါသည္။ ရဟန္းတို႔ဟူသည္ လူပုဂၢိဳလ္တို႔ႏွင့္မတူ။ ရဟန္းတစ္ပါးေဟာေသာ တရား သည္ တရားတစ္ပြဲတြင္ လူေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ နာယူရလွ်င္ ထိုလူေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ ကုသုိလ္ထူးရသည္။ ေန႔စဥ္ေဟာေျပာျပသသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာရပ္ဝန္းၾကီး တည္ျမဲရသည္။ ကမၻာေစာင့္တရား ႏွစ္ပါးျဖစ္ေသာ အရွက္တရားႏွင့္ အေၾကာက္တရားမ်ား တည္ျမဲရသည္။ ေလာကကို ေအးခ်မ္းေစသည္။ ေဟာျပညြန္ျပ၊ သင္ၾကားေပးေသာ တရားေတာ္မ်ားေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာယေန႔တိုင္ တည္ျမဲေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားျပ ဘုရားသားေတာ္မ်ားျဖစ္သည့္ ရဟန္း၊သံဃာတို႔သာ အဘက္ဘက္မွ လွဴဒါန္းေထာက္ပံမွုမရွိလွ်င္ သာသနာအက်ိဳးရြက္သယ္ပိုးႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ လွဴကိုလွဴဒါန္းရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ရဟန္းတို႔ကုိ လွဴရသည့္ အာနိသင္ မ်ားလွျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလာကကို ေအးခ်မ္းေစျခင္း ျဖစ္သည္။

ဘုရား၊ ပုထိုး တို႔ကို ေရႊကပ္ျခင္း၊ လွဴဒါန္းျခင္းတို႔သည္လည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ သာသနာကို မည္မွ် အေလးထားသည္၊ သဒၵါတရားမည္မွ်ထက္သန္သည္ ကိုဆုိလိုသည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ မိမိတို႔ဘာသာကို မည္မွ်ယံုၾကည္၊ ျမတ္ႏိုး၊တန္ဖိုးထာသည္ကို ျပသသည္။ ဘုရားလွဴသည္ဟု အမွတ္ျဖင့္ လွဴဒါန္းျခင္း ျဖစ္ရာ အက်ိဳးေပးထူးလွသည္။ သာသနာကို လွပေစသည္။ တည္တံ့ေစသည္။ ျပန္႔ပြားသည္။

တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ကို လွဴဒါန္း၊ ေကြ်းေမြးသည္ ဆုိပါစို႔။ ထိုတိရစၦာန္သာ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္း သာရသည္။ ယင္းေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ ဆက္လက္မျပန္႔ပြားေပ။ လူကိုလွဴလွ်င္ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ျပန္႔ပြားသည္။ (ဥပမာ-မိမိလွဴဒါန္းေထာက္ပံ့လိုက္ေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးသည္ တစ္ေန႔ဆရာဝန္ျဖစ္မည္ဆုိလွ်င္ လူေပါင္းမ်ာစြာ အသက္ကို ကယ္တင္ေပလိမ့္မည္)။ မသူေတာ္ျဖစ္လွ်င္ မျပန္႔ပြား။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သာ အက်ိဳးထူးမည္။ အက်ိဳးရလဒ္ အားနည္းသည္။ အလွဴအက်ိဳးႏွင့္ ပက္သက္ျပီး ရွင္းလင္းလွ်င္ မဖတ္ႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ပင္မ်ားျပားလာေခ်လိမ့္မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့သူတို႔ကို လွဴဒါန္းျခင္းထက္ ရဟန္းတို႔ကုိ လွဴဒါန္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အမွန္စင္စစ္ ထိုသို႔ ထုိးထြင္းသိျမင္ျပီး လွဴဒါန္းျခင္းထက္ ဂုဏ္ရွိန္အရ ထိုရဟန္း၊ ထိုေက်ာင္း လွဴဒါန္းၾကသူမ်ားရွိ ေနေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလွဴဒါန္းရန္ စီတန္းေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာမူ ငယ္ဘဝကတည္းက ဒီေက်ာင္းလွဴလာဒါ။ အခုလည္း ဒါပဲလွဴမယ္၊ ေနာက္လည္း ဒါပဲလွဴမယ္ ဟု စြဲလမ္းသူမ်ား ရွိတတ္ေသးသည္။

ရဟန္း၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတို႔ဘက္က ေတြးၾကည့္ၾကပါကုန္။ မည္သည့္ရဟန္း၊ ဘုန္းၾကီးတို႔မွ မိမိတို႔ကိုမလွဴဒါန္းႏွင့္ဟု ဆိုသူ ရွိမည္နည္း။ ရဟန္းတို႔ဟူသည္ သဒၶါအေလ်ာက္ လွဴဒါန္းလာၾကေသာ ဒကာတို႔ကို သဒၶါပ်က္ရန္ မျပဳအပ္ေခ်။ ထိုနည္းတူ ရဟန္းတို႔သည္ လွဴသူရွိမွ အသက္ရွင္ရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္၊ သာသနာအက်ိဳးသယ္ပိုးရျခင္းျဖစ္သည့္အတြက္ လွဴဒါန္းသူတို႔ကို မတားျမစ္ေခ်။

သုိ႔ရာတြင္ လွဴဒါန္းရာတြင္ ရဟန္းသို႔လွဴလွ်င္ အက်ိဳးထူးသည္ဟူေသာ ေလာဘျဖင့္လွဴလွ်င္ အက်ိဳးသာမဲ့ေခ်အံုးမည္။ လိုခ်င္ဆႏၵျဖင့္ လွဴဒါန္းေသာ ကုသိုလ္အမွုဟူသမွ်သည္ အက်ိဳးေပးအားနည္းေခ်မည္။

မလွဴခင္ (ပုဘ)၊ လွဴေနစဥ္ (မုစၼ)၊ လွဴဒါန္းျပီး (အပရ) တြင္ စိတ္ၾကည္လင္ေနရျပီး ဥာဏ္ႏွင့္ သိျမင္လွဴဒါန္းမွသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ၊ မြန္ျမတ္ေသာ မဟာကုသိုလ္အလွဴမ်ိဳးျဖစ္ရသည္။
သို႔ရာတြင္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ား၊ မရိွဆင္းရဲသားမ်ားကို ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ေစျခင္းငွာ ကိုယ္ခ်င္းစာ ေမတၱာတရားျဖင့္ လွဴဒါန္းျခင္းမွာလည္း မြန္ျမတ္သည့္ အလွဴဒါနျဖစ္သည္။ ဘုရားလွဴမွ ကုသိုလ္ရသည္ဟု မစြဲလမ္းရာ။ လွဴဒါန္းစဥ္တြင္ ထားရွိေသာ သဒၵါတရားက အဓိကမ႑ိဳင္ျဖစ္ေလရာ စိတ္ထားမွန္ကန္စြာ ျပဳေသာ လွဴဒါန္းမွမွန္သမွ် အက်ိဳးေပးထက္သန္ရသည္။

ရဟန္းလည္းလွဴပါ။ မရွိဆင္းရဲလည္းလွဴပါ။ ေမတၱာငတ္ေနေသာ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္မ်ားကိုလည္းလွဴပါ။ မည္သည္မွ အစြန္းေရာက္လွ်င္မေကာင္းေပ။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားမွ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္လိုက္နာက်င့္သုံးရန္ ေဟာျပလမ္းညြန္ထားေပးသည္။
ေရႊဂံုတိုင္ရွိ ကေလးငယ္မ်ားသည္ စာဖတ္သူကုိျမင္ေသာအခါ လက္ႏွစ္ဖက္ေျမာက္ျပျပီး ငိုသည္။ မုန္႔ေကြ်းသည္ မစား၊ အရုပ္ေပးသည္ မယူ။ ေနာက္ဆံုး ကေလးအား ရင္ခြင္ထဲ ထည့္၍ ေခ်ာ့သိပ္လိုက္ခါမွ အငိုတိတ္ရသည္။ စာေရးသူ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ထဲတြင္ စုိ႔နင့္သြားရသည္။ ေမတၱာငတ္ေနေသာ ကေလးမ်ားကို ျမင္ျပီး မ်က္ရည္မက်ပဲမေနႏိုင္။ မိဘရွိေသာ မိမိတို႔အေနျဖင့္ မိဘေမတၱာကို မည္သို႔မည္ပံု နားလည္ရမည္ကို ထုိကေလးမ်ားအား ျမင္မွ သိလာရသည္။

အႏွစ္ခ်ဳပ္ဆုိရေသာ္ စာဖတ္သူတို႔ အလွဴဒါနျပဳရာတြင္ သဒၵါတရားမွန္ကန္စြာ လွဴဒါန္းေစလိုသည္။ မွန္ကန္ေသာ အသိရွိေစလိုသည္။ သာသနာ တည္တံ့ေအာင္၊ေလာကေအးခ်မ္းေအာင္ ရဟန္းတို႔ကိုလွဴဒါန္းေစလိုသည္။ မရွိဆင္းရဲႏွင့္ မိဘမဲ့ ဆင္းရင္းႏြမ္းပါးသူမ်ားကို ကုိယ္ခ်င္းစာတရားျဖင့္ (ေမတၱာဓာတ္) ျဖင့္လွဴဒါန္းေစလိုသည္။ အလွဴမွန္သမွ် ထက္သန္ေသာ သဒၵါပါလွ်င္ အက်ိဳးေပးလည္း ထက္သန္လွသည္။ နိဗၺာန္ကို ရည္စူး၍ လူလုိသူက ပုဂၢိဳလ္စြဲ၊ သ႑ာန္စြဲမရွိ အားလံုးကို လူရမည္ဟုလည္း ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးပါသည္။ သာသနာကို တည္တံ့ေအာင္လွဴျခင္း၊ ကမၻာတည္တံ့ေအာင္၊ မရွိဆင္းရဲတို႔ကို ေမတၱာသဒၵါျဖင့္ လွဴျခင္းတို႔ျဖင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ရာ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ။

--

ေအာင္ခမ္း (ရုိးရာေလး)