အခ်ိန္ကိုမေလးစားျခင္း၊ကတိမတည္ျခင္း၊အေလးအနက္မထားျခင္းတို႔သည္ရန္သူသဖြယ္ေရွာင္ရွားရမည့္အရာ
မ်ားျဖစ္၏။မၾကာခဏၾကံဳေတြ႔ရသည့္ကိစၥတစ္ခုရွိသည္။ခ်ိန္းထားသည့္အခ်ိန္တြင္ ေရာက္မလာတတ္ၾကျခင္း
ပင္ျဖစ္၏။အခ်ိန္မမွန္ျခင္းသည္သိပ္အေလးအနက္ထားစရာမဟုတ္သလုိယူဆေနၾကသည္။ ေနာက္က်ျခင္းသည္ အက်င့္ေတာင္ပါေနၾကၿပီ။ဆယ့္ႏွစ္နာရီခ်ိန္းလွ်င္အနည္းဆံုးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေနာက္က်တတ္ၾကသည္။ ခ်ိန္းဆိုရာမွာပင္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိဟုမခ်ိန္းၾက။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္ေပါ့ဟု မေရမရာေျပာတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႔ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲၾကားေပါ့ဆိုတာမ်ဳိး။ဆယ့္ႏွစ္နာရီခြဲထိေစာင့္ေလ။ ေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ မလာေတာ့ဘူးလို႔မွတ္လိုက္ေပါ့ ဆိုတာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိေသးသည္။ လူေတြေနာက္မက်ေအာင္၊ အခ်ိန္မလြန္ေအာင္သတိထားတတ္တာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ရုပ္ရွင္ျပခ်ိန္ပင္ျဖစ္၏။"ေနာက္က်လိုက္တာဗ်ာ"
ဟု ေျပာလွ်င္ "မလာဘဲ ေနတာထက္စာရင္ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်"ဟု ျပန္ေျပာတတ္ၾကသည္။ ဟုတ္သင့္သေလာက္လည္း ဟုတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က ခ်ိန္းထားၿပီးမွ လံုးဝမလာဘဲ ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
ကတိမတည္ျခင္းသည္ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္၏။ ကတိတစ္ၾကိမ္ပ်က္ျခင္းသည္ ယံုၾကည္မႈတစ္ၾကိမ္ ပြန္းသြားျခင္းဟုယူဆသင့္သည္။ ကတိေပးသည္ဆိုျခင္းမွာ မိမိ၏ဂုဏ္သိကၡာကို ေပါင္ႏွံထားလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ကတိတည္ျခင္းျဖင့္ ထိုဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ေရြးယူရမည္။ ကတိပ်က္လွ်င္ ဂုဏ္သိကၡာသည္ အေပါင္ဆံုးပစၥည္းျဖစ္သြားျခင္းႏွင့္ ဘာမွမျခားေတာ့။
ကတိမတည္တတ္ျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းမွာ အေလးအနက္မထားတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေျပာေသာ စကားတစ္ခြန္း။ ကိုယ္လုပ္ေသာ အလုပ္တစ္ခုကိုေလးစားတတ္လွ်င္ ကတိပ်က္သည္ဆိုသည္မွာ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။အေသးအဖြဲကေလးပဲဆိုၿပီးဂရုမျပဳေပါ့ေပါ့ဆဆ လုပ္ကိုင္မိေသာေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးမႈမွစ၍ လူ႔အသက္အိုးအိမ္ေတြအထိ ေန႔စဥ္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ အစစ အေလးအနက္ထားလွ်င္ ဒါမ်ဳိိးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္စရာမရွိေတာ့ဟု ထင္၏။
တာဝန္ဝတၱရားကို ၾကီးသည္ငယ္သည္ သေဘာမထားဘဲ အေလးဂရုျပဳသည့္ သာဓကမ်ားကိုေျပာျပခ်င္ပါသည္။
ပထမတစ္ခုက
တရုတ္ျပည္မွာေတာ္လွန္ေရး ကာလာတုန္းက ျဖစ္၏။ အေရးပါေသာစခန္းတစ္ခု၏ လံုျခံဳေရးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေဆာင္ရြက္ထားသည္။ အဝင္အထြက္ကို တိက်စြာစစ္ေဆးသည္။ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ မာရွယ္ခ်ဴေတးကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ထုိးထားေသာ ဝင္ခြင္စာရြက္မပါလွ်င္ လံုးဝဝင္ခြင့္မရွိ။ ဂိတ္ဝတြင္ ေစာင့္ေနရသူမွာ လူငယ္ရဲေဘာ္ကေလးျဖစ္၏။
တစ္ေန႔တြင္ ထိပ္တန္းပုဂိၢဳလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ဂိတ္ဝသုိ႔ေရာက္လာသည္။ လူငယ္ေလးက တားထားလုိက္သည္။
"ဒီထဲကို မာရွယ္ခ်ဴေတးရဲ႕ လက္မွတ္မပါဘဲမဝင္ရဘူး"
ထိုအခါ ပုဂိၢဳလ္ၾကီးက
"ခ်ဴေတးဆိုတာ ငါပဲကြ"
"မာရွယ္ခ်ဴေတး ကိုယ္တိုင္လည္း ဝင္ခြင့္လက္မွတ္ပါမွဝင္ရမယ္။ ဒါကၽြန္ေတာ္လိုက္နာရမယ့္အမိန္႔ပဲ"ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ မာရွယ္ခ်ဴေတးလည္း သူ႔အိတ္ထဲကစာရြက္တစ္ရြက္ထုတ္၍ ဝင္ခြင့္လက္မွတ္ေရးၿပီးေပးလုိက္မွ ဝင္ခြင့္ရသြားေလသည္။
ေနာက္တစ္ခုက ဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္၏။ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႕ရွိပန္းျခံမွာျဖစ္၏။ ညေနေစာင္း၍ပန္းျခံပိတ္ခ်ိန္တန္ေသာအခါ အေစာင့္အဘိုးၾကီးသည္ လွည့္ပတ္စစ္ေဆးေန၏။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူေတြရွိလွ်င္ ႏိႈးဖို႔၊ ပစၥည္းေတြဘာေတြက်န္ခဲ့တာရွိလွ်င္သိမ္းထားေပးဖို႔ျဖစ္၏။
တစ္ေနရာတြင္ခ်ံဳကြယ္ကေလးတစ္ခုေနာက္မွ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ကိုၾကားမိသျဖင့္ သြားၾကည့္သည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္တုတ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုထမ္း၍ ရပ္ရင္းငိုရိႈက္ေနသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပန္းျခံေစာင့္ၾကီးက
"ဘာျဖစ္လုိ႔ငိုေနတာလဲကေလး"
ကေလးငယ္က ေျပာျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္တိုက္တမ္းကစားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေနရာမွာ ကင္းေစာင့္ေနရမယ္။ သူျပန္မလာမခ်င္းဘယ္မွမသြားရဘူးလို႔ အမိန္႔ေပးသြားတယ္။ အခုထိသူတို႔ျပန္မလာၾကေသးဘူး"ဟု ရိႈက္သံတစ္ဝက္ျဖင့္ေျပာျပသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကိုေမ့ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ကုန္ၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ပန္းျခံေစာင့္ၾကီးသိလိုက္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္
"မင္းအိမ္မျပန္တတ္ဘူးလား။ ငါလိုက္ပို႔ရမလား"
"ျပန္တတ္ပါတယ္"
"ျပန္တတ္ရင္ျပန္ေတာ့ေလ"
"ျပန္လို႔မရေသးဘူး။ သူတို႔ျပန္လာေအာင္ေစာင့္ရမယ္"
"သူတို႔ကအိမ္ျပန္သြားပါၿပီကြာ၊ ေစာင့္မေနပါနဲ႔ေတာ့"
"မေစာင့္လို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္က သူျပန္မလာမခ်င္း ဘယ္မွမသြားရဘူးလို႔အမိန္႔ေပးသြားတာ"
"မင္းတို႔ကစားၾကတာပဲကြာ"ဟု ေျပာေသာ္လည္းမရ။ ေနာက္ဆံုးပန္းျခံေစာင့္ၾကီးလည္းမတတ္သာေတာ့ဘဲ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူကေလးငယ္ကို သြားေခၚေပးရသည္။ ထိုကေလးေရာက္လာေသာအခါ ကင္းေစာင့္ေနေသာကေလးငယ္က တုတ္ကိုထမ္းၿပီး သတိအေနအထားျဖင့္ ရပ္ေနသည္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူကေလးငယ္က"ရဲေဘာ္....မင္းျပန္ႏိုင္ၿပီ"ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါက်မွ ကင္းေစာင့္ ကေလးငယ္လည္း "ဟုတ္ကဲ့ဗိုလ္ၾကီး"ဟု ေျပာၿပီးေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္ပင္းတစ္ေယာက္ဖက္၍ ထြက္သြားၾကေလသည္။
မင္းလူ
----------------------------------------------
(ရာစုဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ ၁၊ ၁၉၉၁ ေအာက္တိုဘာတြင္
ေမာင္ဉာဏ္မင္းအမည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဝတၳဳေဆာင္းပါး)
ကတိမတည္ျခင္းသည္ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္၏။ ကတိတစ္ၾကိမ္ပ်က္ျခင္းသည္ ယံုၾကည္မႈတစ္ၾကိမ္ ပြန္းသြားျခင္းဟုယူဆသင့္သည္။ ကတိေပးသည္ဆိုျခင္းမွာ မိမိ၏ဂုဏ္သိကၡာကို ေပါင္ႏွံထားလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ကတိတည္ျခင္းျဖင့္ ထိုဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ေရြးယူရမည္။ ကတိပ်က္လွ်င္ ဂုဏ္သိကၡာသည္ အေပါင္ဆံုးပစၥည္းျဖစ္သြားျခင္းႏွင့္ ဘာမွမျခားေတာ့။
ကတိမတည္တတ္ျခင္း၏ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းမွာ အေလးအနက္မထားတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ေျပာေသာ စကားတစ္ခြန္း။ ကိုယ္လုပ္ေသာ အလုပ္တစ္ခုကိုေလးစားတတ္လွ်င္ ကတိပ်က္သည္ဆိုသည္မွာ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။အေသးအဖြဲကေလးပဲဆိုၿပီးဂရုမျပဳေပါ့ေပါ့ဆဆ လုပ္ကိုင္မိေသာေၾကာင့္ ဆံုးရံႈးမႈမွစ၍ လူ႔အသက္အိုးအိမ္ေတြအထိ ေန႔စဥ္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ကိစၥမ်ားတြင္ အစစ အေလးအနက္ထားလွ်င္ ဒါမ်ဳိိးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္စရာမရွိေတာ့ဟု ထင္၏။
တာဝန္ဝတၱရားကို ၾကီးသည္ငယ္သည္ သေဘာမထားဘဲ အေလးဂရုျပဳသည့္ သာဓကမ်ားကိုေျပာျပခ်င္ပါသည္။
ပထမတစ္ခုက
တရုတ္ျပည္မွာေတာ္လွန္ေရး ကာလာတုန္းက ျဖစ္၏။ အေရးပါေသာစခန္းတစ္ခု၏ လံုျခံဳေရးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေဆာင္ရြက္ထားသည္။ အဝင္အထြက္ကို တိက်စြာစစ္ေဆးသည္။ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ မာရွယ္ခ်ဴေတးကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ထုိးထားေသာ ဝင္ခြင္စာရြက္မပါလွ်င္ လံုးဝဝင္ခြင့္မရွိ။ ဂိတ္ဝတြင္ ေစာင့္ေနရသူမွာ လူငယ္ရဲေဘာ္ကေလးျဖစ္၏။
တစ္ေန႔တြင္ ထိပ္တန္းပုဂိၢဳလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ဂိတ္ဝသုိ႔ေရာက္လာသည္။ လူငယ္ေလးက တားထားလုိက္သည္။
"ဒီထဲကို မာရွယ္ခ်ဴေတးရဲ႕ လက္မွတ္မပါဘဲမဝင္ရဘူး"
ထိုအခါ ပုဂိၢဳလ္ၾကီးက
"ခ်ဴေတးဆိုတာ ငါပဲကြ"
"မာရွယ္ခ်ဴေတး ကိုယ္တိုင္လည္း ဝင္ခြင့္လက္မွတ္ပါမွဝင္ရမယ္။ ဒါကၽြန္ေတာ္လိုက္နာရမယ့္အမိန္႔ပဲ"ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ မာရွယ္ခ်ဴေတးလည္း သူ႔အိတ္ထဲကစာရြက္တစ္ရြက္ထုတ္၍ ဝင္ခြင့္လက္မွတ္ေရးၿပီးေပးလုိက္မွ ဝင္ခြင့္ရသြားေလသည္။
ေနာက္တစ္ခုက ဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္၏။ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႕ရွိပန္းျခံမွာျဖစ္၏။ ညေနေစာင္း၍ပန္းျခံပိတ္ခ်ိန္တန္ေသာအခါ အေစာင့္အဘိုးၾကီးသည္ လွည့္ပတ္စစ္ေဆးေန၏။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူေတြရွိလွ်င္ ႏိႈးဖို႔၊ ပစၥည္းေတြဘာေတြက်န္ခဲ့တာရွိလွ်င္သိမ္းထားေပးဖို႔ျဖစ္၏။
တစ္ေနရာတြင္ခ်ံဳကြယ္ကေလးတစ္ခုေနာက္မွ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ကိုၾကားမိသျဖင့္ သြားၾကည့္သည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္တုတ္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုထမ္း၍ ရပ္ရင္းငိုရိႈက္ေနသည္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပန္းျခံေစာင့္ၾကီးက
"ဘာျဖစ္လုိ႔ငိုေနတာလဲကေလး"
ကေလးငယ္က ေျပာျပသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္တိုက္တမ္းကစားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေနရာမွာ ကင္းေစာင့္ေနရမယ္။ သူျပန္မလာမခ်င္းဘယ္မွမသြားရဘူးလို႔ အမိန္႔ေပးသြားတယ္။ အခုထိသူတို႔ျပန္မလာၾကေသးဘူး"ဟု ရိႈက္သံတစ္ဝက္ျဖင့္ေျပာျပသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကိုေမ့ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ကုန္ၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ပန္းျခံေစာင့္ၾကီးသိလိုက္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္
"မင္းအိမ္မျပန္တတ္ဘူးလား။ ငါလိုက္ပို႔ရမလား"
"ျပန္တတ္ပါတယ္"
"ျပန္တတ္ရင္ျပန္ေတာ့ေလ"
"ျပန္လို႔မရေသးဘူး။ သူတို႔ျပန္လာေအာင္ေစာင့္ရမယ္"
"သူတို႔ကအိမ္ျပန္သြားပါၿပီကြာ၊ ေစာင့္မေနပါနဲ႔ေတာ့"
"မေစာင့္လို႔မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္က သူျပန္မလာမခ်င္း ဘယ္မွမသြားရဘူးလို႔အမိန္႔ေပးသြားတာ"
"မင္းတို႔ကစားၾကတာပဲကြာ"ဟု ေျပာေသာ္လည္းမရ။ ေနာက္ဆံုးပန္းျခံေစာင့္ၾကီးလည္းမတတ္သာေတာ့ဘဲ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူကေလးငယ္ကို သြားေခၚေပးရသည္။ ထိုကေလးေရာက္လာေသာအခါ ကင္းေစာင့္ေနေသာကေလးငယ္က တုတ္ကိုထမ္းၿပီး သတိအေနအထားျဖင့္ ရပ္ေနသည္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူကေလးငယ္က"ရဲေဘာ္....မင္းျပန္ႏိုင္ၿပီ"ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါက်မွ ကင္းေစာင့္ ကေလးငယ္လည္း "ဟုတ္ကဲ့ဗိုလ္ၾကီး"ဟု ေျပာၿပီးေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လည္ပင္းတစ္ေယာက္ဖက္၍ ထြက္သြားၾကေလသည္။
မင္းလူ
----------------------------------------------
(ရာစုဂ်ာနယ္၊ အမွတ္ ၁၊ ၁၉၉၁ ေအာက္တိုဘာတြင္
ေမာင္ဉာဏ္မင္းအမည္ျဖင့္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဝတၳဳေဆာင္းပါး)
.jpg)
.jpg)
