စစ္မႈထမ္းေဟာင္းရြာကေလးဆီသို႔

၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၁၄ ရက္။ ရန္ကုန္မိုးက တၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္။ျမန္မာႏုိင္ငံ ကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ားအသင္း၏Lighttruckကားငယ္သည္ ျပည္လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္လ်က္ရွိ
သည္။ မၾကာမီေထာက္ႀကံ႕လမ္းဆံုကို ေက်ာ္မည္။ ထို႔ေနာက္ ပဲခူးဘက္ဆီ။ ထိုမွ ေဖာင္ႀကီးလမ္းခြဲ။ ထိုမွသည္ လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္ အမွတ္(၃)စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စံျပေက်းရြာကေလးဆီသို႔။ကၽြန္မတုိ႔အဖြဲ႕မွာ မသန္စြမ္းသူမ်ားကို တတ္အားသမွ် က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈေပးေ၀ေနေသာ အဖြဲ႕ငယ္ကေလးျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕မွာ အထူးကုသမားေတာ္ႀကီးတစ္ဦး၊ မသန္စြမ္းသူမ်ားေစာင့္ေရွာက္မႈ အထူးကၽြမ္းက်င္သူ သူနာျပဳဆရာမႀကီးတစ္ဦး၊ မသန္စြမ္းအသင္းအလုပ္အမႈေဆာင္မ်ားစသည့္ အားလံုးကိုးဦးပါ၀င္သည္။ ကၽြန္မကမူ ေရာဂါရွာေဖြေရးကၽြမ္းက်င္သူအျဖစ္ လုိက္ပါလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕သည္ အဖြဲ႕ငယ္ကေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းအသင္း၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ မသန္စြမ္းသူမ်ားကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အနီးတစ္၀ိုက္ရွိ ၿမိဳ႕နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားသို႔ က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈမ်ား လွည့္လည္ေပးေနခဲ့သည္မွာ အေတာ္ေလးခရီးေရာက္ေနခဲ့ေခ်ၿပီ။ ေမွာ္ဘီ၊ လွည္းကူး၊ မဂၤလာဒံု၊ ေရႊျပည္သာ၊ ဟသၤာတ၊ သဃၤန္းကၽြန္း၊ ကြမ္းၿခံကုန္းစသည္။ ယခုခရီးစဥ္ကား လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္တြင္းရွိ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း စံျပေက်းရြာကေလးဆီသို႔ သြားေနျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ခရီးစဥ္တစ္ခု။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းဟုဆုိေသာ္လည္း အားလံုးမွာ ကုိယ္လက္အဂၤါမသန္စြမ္းသူေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။အမ်ားစုမွာ ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ထားသူ။
ေျခႏွစ္ဖက္လံုးျပတ္သြားခဲ့သူေတြ။ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲမ်ား၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားဟုသာ ဆုိပါေတာ့။သူတုိ႔ကို က်န္းမာေရးစစ္ေဆးေပးၿပီးလုိအပ္ေသာေဆးကုသမႈေတြေပးမည္။ကၽြန္မ၏တာ၀န္ကသမားေတာ္ႀကီးျဖစ္သူ
ေဒါက္တာေဒၚခင္၀င္း၀င္းျမင့္၏ ကုသမႈမ်ားအတြက္ ကူညီႏုိင္ရန္ ပထမအဆင့္ ေသြးခ်ဳိတုိင္းေပးရမည္။ ေသြးခ်ဳိျမင့္တက္ေန၍ လိုအပ္ပါက ေက်ာက္ကပ္အေျခအေနႏွင့္ ဆီးခ်ဳိအေျခအေနကို သိႏိုင္ရန္ ဆီးကိုပါစစ္ေပးမည္။ ကၽြန္မအတြက္ သိပ္ခက္ခဲေသာ အလုပ္မ်ားမဟုတ္ၾကပါ။

  စံျပေက်းရြာကေလးရွိ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းကိုယ္လက္အဂၤါမသန္စြမ္းသူမ်ားမွာ အသက္အငယ္ဆံုး (၂၄)ႏွစ္။ အသက္အႀကီးဆံုးမွာ (၆၅)ႏွစ္။ ရာထူးအားျဖင့္ အနိမ့္ဆံုးဒုတပ္ၾကပ္။ ရာထူးအျမင့္ဆံုးက အရာခံဗိုလ္အဆင့္။ ကၽြန္မက နာမည္ေခၚလွ်င္ သူတုိ႔က (ရွိ)ဟု တစ္လံုးတည္းသာထူးသည္။ ကၽြန္မအတြက္ အသစ္အဆန္း။ အရပ္သူကၽြန္မအဖို႔ (ရွိ)ဟုဆုိေသာ သူတုိ႔အသံက ႐ိုေသလြန္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။

မိမိကိုယ္တုိင္ကလည္း ငါးဆယ္ပတ္လည္အရြယ္မို႔ အားလံုးမွာ ေမာင္ႏွမအရြယ္၊ တူသားေနာင္မယ္အရြယ္ေတြျဖစ္သည္။ ကၽြန္မအဖို႔ မိမိ၏ တပည့္သားေျမးမ်ားႏွင့္ပင္ ႐ိုေသမႈထက္ ခ်စ္ခင္မႈကိုသာရရွိလိုသူျဖစ္ရာ (ရွိ)ဟုေျဖျခင္းက ကၽြန္မကို အေနခက္ေစသည္။ မ်က္ႏွာအားလံုးကို ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ ယခုမွေတြ႕ဖူး၊ ျမင္ဖူးသူေတြေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္မွာ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာေတြလိုပါပဲ။ကၽြန္မ ရွင္တုိ႔အရာရွိမဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္ၿပီးမ႐ိုေသပါနဲ႔။ ရွိရင္ခံုမွာလာထုိင္လုိက္ပါ။ လက္ကေလးေပးပါ။ ကၽြန္မေသြးခ်ဳိစမ္းေပးမယ္။ သက္ေသာင့္သက္သာေနၾကပါဆုိေတာ့ သူတုိ႔အၿပံဳးကို ျမင္ရသည္။ အနားမွာကူညီလ်က္၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေပးေနသူ တပ္မေတာ္မွ သားဖြားဆရာမေလး ေဒၚလတ္လတ္က (အပိုးက်ဳိးေနတာ။ တပ္ထဲက ေလသံပဲမမရဲ႕)ဟုဆုိသည္။
လူသံုးေယာက္ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ႏွင့္လာ၍ ေဆးကုသမႈခံယူၾကသည္။ လူသံုးေယာက္မွာ
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းသာပါသည္။ တစ္ေယာက္က ညာေျခမရွိ။ တစ္ေယာက္က ဘယ္ေျခေထာက္မရွိ။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျခႏွစ္ဖက္လံုးမရွိေတာ့။ လူသံုးေယာက္အတြက္ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္းမွာ ေလးေခ်ာင္းေလ်ာ့ေနေသာအျဖစ္သည္ ျပည္တြင္းစစ္ေဘးစစ္
ဒဏ္ေၾကာင့္ဟု ကၽြန္မ ေတြးမိေသာအခါ ရင္နာရပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၃ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ျပည္တြင္းစစ္သည္တုိင္းသူျပည္သားမည္ေရႊ႕မည္မွ်၏အသက္ကို ေသေက်ေစခဲ့ၿပီ
နည္း။ လူေပါင္းမည္မွ်ကို ကိုယ္လက္အဂၤါဖ်က္ဆီးပ်က္စီးေစခဲ့ၿပီနည္း။
ကၽြန္မ မေတြးလိုေသးပါ။ လက္ရွိ တုိင္းသူျပည္သားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ စစ္ေဘးေၾကာင့္ ကိုယ္လက္အဂၤါခ်ဳိ႕ယြင္းခဲ့သူ တပ္မေတာ္သားစစ္သည္ေဟာင္းေတြအတြက္ က်န္းမာေရးတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရဦးမည္။ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ ျပည္တြင္းစစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ေတြကို ေတြးေနမိေနလွ်င္ ကၽြန္မအလုပ္ဆက္လုပ္ႏုိင္ေတာ့မည္မထင္။ ျပည္တြင္းစစ္၏ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္တုိ႔သည္
ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဘက္မွာသာမက။ သူပုန္ဟုသတ္မွတ္ထား သူမ်ားဘက္မွာလည္း ရွိေနမည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္သည္။စပ္စပ္စုစုေမးတတ္ေသာ ကၽြန္မ၀ါသနာေၾကာင့္ သူတုိ႔၏ စား၀တ္ေနေရးကို
ေမးျမန္းမိေသာအခါ မည္သူကမွ် ေျပလည္သည္ဟုမဆုိ။ တခ်ဳိ႕က ထင္းခုတ္ေရာင္းစားၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ၾကက္ကေလး-၀က္ကေလး ေမြးျမဴစားေသာက္သည္။ သားႀကီး၊ သမီးႀကီးရွိသူမ်ားကေတာ့ အနီးအနားရွိ ၾကက္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွာ လုပ္ကိုင္ၾကသည္တဲ့။
“ထင္းခုတ္ရတာ အရင္ကေတာ့ နီးတယ္။ အခုေတာ့ၾကာေလေလ ေ၀းေလေလျဖစ္လာေနၿပီ ဆရာမ”ဟု ဆုိသည္။ ေျခတစ္ဖက္မပါဘဲ ေတာင္တက္၍ ထင္းခုတ္စားရသူ တပ္ၾကပ္ႀကီးေဟာင္းတစ္ဦးက ဆုိသည္။
“ၾကက္ကေလး၊ ၀က္ကေလးေမြးတာက ၾကက္နာ၊ ၀က္နာမက်ရင္ေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ ၾကက္နာ-၀က္နာရွိရင္ေတာ့ သိပ္ဒုကၡေရာက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္က ၀က္ေတြအားလံုး ၀က္နာက်ေသတယ္။ စီးပြားပ်က္ပါပဲ”တဲ့။
စိတ္ညစ္၊ စိတ္ပ်က္စရာမ်ားအၾကားမွ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွသည္က စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မသန္စြမ္းစစ္သည္ေဟာင္းမ်ားမွာ အမ်ားစုက မိသားစုကိုယ္စီရွိၾကသည္။ ခ်စ္ဇနီးကိုယ္စီရွိၾကသည္။ က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈမွာ မိသားစု၀င္မ်ားပါ ျပသႏုိင္လို႔ သူတုိ႔၏ခ်စ္ဇနီးေတြကိုပါ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္လက္အဂၤါမျပည့္မစံုသူ အမ်ဳိးသားမ်ားကို လက္ထပ္ေပါင္းသင္းေနၾကသူ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို အခ်စ္သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ေပးခ်င္မိပါသည္။
“သနားခ်စ္ကေလးခ်စ္သြားတာ။ သနားခ်စ္ေလးခ်စ္သြားတာ”ဟု ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ထားသူ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ထားသည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကဆုိသည္။ ကၽြန္မ မအံ့ၾကမိပါ။ မိခင္စိတ္ျဖင့္ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား၏ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ကၽြန္မယံုၾကည္မိပါသည္။
“ဘယ္လိုလဲ အတြင္းေရးမွဴးႀကီး။ မသန္စြမ္းသူအမ်ဳိးသားေတြကို လူေကာင္းအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ အနစ္နာခံၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစား ေပါင္းသင္းလက္ထပ္ေနထုိင္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိး ကိုယ္အဂၤါခ်ဳိ႕တဲ့သူ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္လက္အဂၤါျပည့္စံုသူ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္က စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံလက္ထပ္တာမ်ား ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရွိမလဲရွင္”ဟု မသန္စြမ္းအသင္း တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴး ဦးေအာင္ျမင့္ကို ေမးမိေတာ့----
“မရွိသေလာက္ပါပဲ။ မသန္စြမ္းသူခ်င္း လက္ထပ္တာေတာ့ရွိတယ္။ မသန္စြမ္းသူအမ်ဳိးသမီးကို သန္စြမ္းသူအမ်ဳိးသားက လက္ထပ္တာမရွိသေလာက္ပါပဲ”တဲ့။
ကၽြန္မက “ဒါပဲရွင့္။ ေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္မတို႔အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာဟာ ဘယ္ေလာက္ယံုၾကည္ကိုးစားထုိက္သလဲ။ အမ်ဳိးသားေတြ ဒီလိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲမယ္ထင္မိပါတယ္”ဟု ျပန္လည္ေျပာဆိုမိေသာအခါတြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးမွာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္
“ဟုတ္ပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္”ဟုသာ ျပန္ေျပာႏိုင္သည္။ဟုတ္ပါသည္။ ဤစစ္မႈထမ္းေဟာင္းရြာကေလးတြင္ ကၽြန္မတို႔ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း လူတစ္ရာ၀န္းက်င္ကို ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားႀကီးမားစြာျဖင့္လက္ထပ္ေပါင္းသင္းခဲ့သူ ဇနီးတစ္ရာ၀န္းက်င္တုိ႔ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ အခ်ဳိ႕က ၀မ္းေရးဟုဆိုခ်င္ဆုိၾကမည္။ ၀မ္းေရးတစ္ခုတည္းျဖင့္ေတာ့ သည္သို႔ဘ၀တစ္သက္တာ အတူေနထုိင္ရန္ စဥ္းစားေတြးေခၚမည္ဟု ကၽြန္မ မထင္မိပါ။ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာကိုသာ အေျခခံၾကမည္ဟု ထင္မိပါသည္။“ကၽြန္မရဲ႕အမ်ဳိးသားက ဆီးခ်ဳိေရာဂါ ရွိ၊ မရွိဆိုတာ အစစ္ေဆးခံခ်င္တယ္ ဆရာမရယ္။ သူရဲ႕ေျခတုက ေဟာင္းေနၿပီး ဒူးေနရာက ၀က္အူျပဳတ္ေနလို႔ အျမန္လာဖို႔ ခက္ေနတယ္။ ျဖည္းျဖည္းမွလာရင္ ဆရာမတို႔ကို မီပါေသးတယ္ေနာ္”“ေၾသာ္.. စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ေျခတုမေကာင္းလို႔ မလာႏုိင္ေသးရင္ ျဖည္းျဖည္းလာပါ။ ေစာင့္ေပးပါမယ္”
ကၽြန္မတို႔ ေစာင့္ေပးခဲ့ပါသည္။သူတုိ႔အားလံုးရဲ႕ ေျခတုရရွိႏုိင္မႈအေျခအေနကို စံုစမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေျချပတ္စဥ္အစ ပထမဆံုးအႀကိမ္သာ ေျခတုရႏုိင္သည္။ စစ္ေဆး႐ံုက လုပ္ေပးသည္။ ေျခတုကေဟာင္းႏြမ္းသြားလွ်င္ ေနာက္ထပ္မရႏုိင္ေတာ့။ တစ္ႀကိမ္သာ ေထာက္ပံ့ေပးသည္တဲ့။
ေၾသာ္... ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ။ စစ္ပြဲေတြထဲက ဒဏ္ရာရရွိခဲ့သူ ေအာက္ေျခအရာရွိအရာခံ အၾကပ္တပ္သားမ်ားဘ၀ကား မလြယ္လွပါကလား။ တစ္ဘ၀စာမွာ တစ္ခါသာေထာက္ပ့ံ။
ကၽြန္မသတိရမိသည္က ၂၀၀၈ ခု ဖြဲ႕စည္း၏ အခန္း(၇) ပုဒ္မ(၃၄၄)ကဆုိေသာ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားသူ တပ္မေတာ္သားမ်ားအား ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ဆိုသည့္အခ်က္။ အမွန္စင္စစ္ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားသူ တပ္မေတာ္သားတစ္ဦး၏
ေျခအတုတစ္ေခ်ာင္း၏တန္ဖိုးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ္တုိ႔၏ ပိုးခ်ိတ္ထဘီတစ္ထည္ဖိုးမွ်ရွိမည္ဟု မထင္မိပါ။
ကၽြန္မ၏အေတြးမ်ား ဟိုဟိုဒီဒီေရာက္ရွိေနစဥ္တြင္ ေျခတုေဟာင္းတဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္ တပ္ၾကပ္တစ္ဦးက လူနာထုိင္ခံုမွာလာထုိင္သည္။ သူ၏ေျခတုကလည္း ကြဲအက္ေနၿပီ။ ရင္ေမာမိပါသည္။
ျပည္တြင္းစစ္မွာဒဏ္ရာရရွိ၍ကိုယ္အဂၤါမသန္စြမ္းသူေတြကိုကူညီေနသူမဲေဆာက္မယ္ေတာ္ေဆးခန္းမွေဒါက္
တာေဒၚစင္သီရာေမာ
င္ေကာ ကၽြန္မလုိပဲ ရင္ေမာေနမည္လား။ ကၽြန္မတုိ႔ကား မိတ္ေဆြ၊ ရန္သူမရွိ။ က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးမည္ဟု သႏိၷ႒ာန္ျပဳထားသူ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြ။ျပည္တြင္းစစ္ကို ဆင္ႏႊဲေနသူ ႏွစ္ဖက္လံုးက ေျမျမႇဳပ္မုိင္းမ်ား ေထာင္ေနၾကသည့္ သတင္းေတြ ၾကားသိေနရသည္။ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းမ်ားေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္ဒဏ္ရာရ ေအာက္ေျခအရာခံ အၾကပ္တပ္သားေတြမွာကား ဘ၀လံုၿခံဳမႈမရွိႏိုင္ၾကဟုသာ ထင္ျမင္ယူဆမိသည္။
အက်ဳိးစီးပြားမည္သူေတြမွာရွိေနသနည္း။ဤေမးခြန္းကလည္းမျဖစ္မေနေမးျမန္းရမည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုဟုသာ ဆုိခ်င္သည္။ ျပည္သူလူထုဘ၀ေတြကေတာ့မည္သည့္ေနရာဌာနတြင္မွအထူးတလည္တုိးတက္မလာခဲ့ပါေခ်။ အမွန္တရားကိုေျပာဆုိလွ်င္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကမည္မထင္။ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားေတြကာကြယ္ရင္း ႏွစ္ဖက္အေပး
အယူနယ္ေျမလုစစ္ပြဲမ်ား မျဖစ္ၾကပါေစႏွင့္ဟုသာ ဆုေတာင္းမိပါသည္။ ျပည္သူေတြက ဒုကၡေရာက္ၾကလြန္းလာေနၿပီ။
“မမေရ.. ဒီက တပ္ၾကပ္ႀကီးက ဆီးခ်ဳိေတြတက္ေနတယ္ေနာ္။ သူ႔ရဲ႕ေျခတုက ကြဲအက္ေနၿပီး အသားလည္းပြန္းေနတယ္။ အနာမွာလည္း ျပည္တည္ေနတယ္”
ကၽြန္မသည္ ဆီးခ်ဳိျမင့္တက္ေနေသာ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ဦး၏ ေသြးစစ္ခ်က္ကို သိလွ်င္သိခ်င္း သမားေတာ္ႀကီးဆရာ၀န္မႀကီးကို ေအာ္၍ေျပာမိသည္။
ထုိစဥ္.. “အရက္ျပန္ကုန္ေနၿပီ။ ငါတုိ႔ေဆးခန္းမွာ အရက္ျပန္ဆြတ္ၿပီးသား ဂြမ္းသြားယူေပးလိုက္စမ္းပါ”ဟု ေျပာေနေသာ သားဖြားဆရာမေဒၚလတ္လတ္၏အသံကို ၾကားရသည္။
သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ သြားႏုိင္လာႏုိင္ေသာ ေျခတုႏွင့္ ဒု-တပ္ၾကပ္တစ္ဦးကပင္ သြားယူေပးခဲ့သည္။ သူယူလာေပးေသာ အရက္ျပန္ဆြတ္ထားေသာ ဂြမ္းကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ အံ့ၾကရျပန္သည္။ ဂြမ္းက ညစ္ေထး၀ါၾကန္႔ေနသည္။ ေလးငါးႏွစ္သံုးၿပီးသား ေခါင္းအံုးစုတ္တစ္လံုးထဲမွ မႈိ႕ဖတ္မ်ားႏွင့္သာ တူေတာ့သည္။
“ဟယ္.. ဆရာမေရ.. ဆရာမ။ ဒီဂြမ္းေတြက ဒီလိုပဲလား။ ဒီထက္ျဖဴတဲ့ ဂြမ္းမရွိေတာ့ဘူးလား”
“မရွိဘူး.. ဆရာမေရ။ ဒါ army cotton ေလ။ ဒီလိုညစ္ထပ္ ထပ္ပဲလာတယ္။ army cevit ၀ါထိန္ထိန္။ army paracetamol အစက္အေျပာက္။ ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ မေသာက္ခ်င္မေသာက္နဲ႔ဆိုတာ မမ မၾကားဖူးဘူးလား”
ေဒၚလတ္လတ္ကား ေပ်ာ္တတ္သူ။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွာ သံုးရသည့္ဂြမ္း၊ ဗိုက္တာမင္စီေဆးျပား၊ ပါရာစီတေမာေဆးလံုးအေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ေနျပန္သည္။
အခု တပ္မေတာ္ေဆး၀ါးစက္႐ံုျဖစ္လာမွ ေဆးေတြရဲ႕အရည္အေသြးက ပိုက်လာတယ္။ ဂ်ဲလမက္ေဆးျပားဆုိရင္ ၀ါးလို႔ေတာင္မရေတာ့ဘူး။ အဆင့္ဆင့္ေလ။ ဒီလိုပဲ။ အဆင့္ဆင့္နဲ႔။ ကၽြန္မတို႔က ေအာက္ဆံုးအဆင့္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္။ သူ႕ေအာက္မွာ ဘာမွမရွိေတာ့။ ေၾသာ္။ ခက္လိုက္တာ။ ေလာကႀကီးႏွယ္ေနာ္လုိ႔သာ ညည္းတြားပစ္ခ်င္သည္။
တစ္ခုပဲေျပာခ်င္သည္။ တုိင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္သူေတြ အေျခအေနမွန္ကိုေတာ့ သိျမင္ၾကဖို႔လိုေနၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ကိုေကာ ရပ္မွာေလလား။ နားမွာေလလား။ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြကိုေကာ။ မည္သို႔မည္ပံုေရွ႕ ဆက္ေဆာင္ရြက္ၾကမည္နည္း။ ၾကားညပ္ေနေသာ ျပည္သူေတြကို သနားညႇာတာသင့္ပါၿပီ။ ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ တိုင္းျပည္ထဲမွ ထိပ္တန္းပုဂိၢဳလ္အားလံုးဆီ။
တုိင္းျပည္ထဲက အေၾကာင္းအရာအားလံုး ၀ါးစားမရေတာ့ေသာ ဂ်ဲလမက္ေဆးျပားေတြလိုေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ေစလိုေတာ့ပါ။

မယ္ေငြဥ
အတဲြ (၁၂)၊ အမွတ္(၂၄)