ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ ၊ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ (၈.၈.၈၈)

သမိုင္းထဲေရာက္သြားေသာ ၈၈ အေရးအခင္း

Soe Naing

အလုပ္ထဲမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕လာရေတာ့ ၈၈ အေရးအခင္းဟာ သမိုင္းထဲကိုဝင္စျပဳေနျပီ ဆိုတာသတိထားမိလာတယ္။  သူတို႕ေလးေတြအတြက္  ၈၈ အေရးခင္းဟာ သမုိင္းတစ္ခုျဖစ္သြားေပမယ့္ ၈၈ မွာလူရြယ္ဘဝပဲရွိေသးတဲ့  ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ေတာ့စိတ္ထဲမွာ မေန႕တစ္ေန႕ကလိုပါပဲ ။ အခ်ိန္ေတြက ကုန္လြယ္လိုက္တာ--------------။ 

      ၈၈ အေရးခင္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့အသက္က ၁၈ ႏွစ္ပါ။  ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား  အထက ၃ သကၤန္းကၽြန္း မွာေက်ာင္းတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေက်ာင္းက သကၤန္းကၽြန္း ဘီအိုစီေကြ႕ အရင္ဧရာဝတီရုပ္ရွင္ရုံ ေဘးကန သကၤန္းၽန္းဘူတာဘက္ကိုအသြားလမ္းခ်ိဳးေလးေဘးမွာတည္ရွိပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ရပ္ကြက္မွာေတာ့ အိႏၵိယႏြယ္ဝင္ ဟိႏၵဴမြတ္ဆလင္ အမ်ားစုရွိတဲ့ရပ္ကြက္ပါ။

           xxx   xxx   xxx   xxx   xxx

     ၈-၈-၈၈  ေန႕မွာ ျမိဳ႕ထဲမွာ ဆႏၵျပၾကတယ္။ ပစ္ခတ္လူစုခြဲတာမ်ိဳးရွိတယ္လို႕ အဲဒိတုန္းက မၾကားခဲ့ဘူး။ အဲဒီအရင္ကစက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕နဲ႕ၾကိဳ႕ကုန္းရပ္ကြက္ကလူငယ္အခ်ိဳ႕လကၻက္ရည္ဆိုင္မွာ  သီခ်င္းလုဖြင့္ၾကရင္းရန္ျဖစ္ၾကတယ္။အဲဒီမွာစက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားကုိဖုန္းေမာ္နဲ႕ကိုစုိးႏိုင္တို႕အသက္ဆုံးရႈံးခဲ႕ရတယ္။ အဲဒီကေန ရွစ္ေလးလုံးဆုိတဲ့အေထြေထြမေက်နပ္တဲ့ ျပည္သူ႕သပိတ္ၾကီးစတင္ေပၚေပါက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ၈၈ မွာမေမြးေသးတဲ့ ညီငယ္ညီမငယ္ေတြကို ကိုယ္ၾကဳံေတြ႕ခဲ့တာေလးေတြ ျပန္ျပီး ေျပာျပလိုပါတယ္။ အဲဒီလိုျပန္ေျပာတဲ့အခါ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ခ်ဲ႕ျပီးဇာတ္နာေအာင္ေျပာတာမ်ိဳး ဒါမွမဟုတ္သိရက္နဲ႕ထိမ္ခ်န္တာမ်ိဳး လုပ္မွာမဟုတ္ေၾကာင္းၾကိဳေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္သိသေလာက္ပဲေျပာမွာမို႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ျမင္တဲ့ သိတဲ့အသိတစ္ခုဆိုတာၾကိဳေျပာခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆုိတာရႈတ္ေထြးေပြလီေကာက္က်စ္မႈေတြအျမဲရွိတတ္လို႕ပါ။

       ၈-၈-၈၈ ေန႕မတိုင္ခင္ထဲကကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းကိုလႈံ႕ေဆာ္တဲ့စာေတြ ေရာက္လာပါတယ္။  ေက်ာင္းသားေတြကို အစုိးရက ဘယ္လိုဖမ္းဆီးတာ--ဘယ္လိုႏွိပ္စက္တာ-- ဘယ္လုိသတ္ျဖတ္တာ-- စသျဖင့္ေပါ့။ လႈံ႕ေဆာ္စာဆုိသလိုပဲ လူငယ္ေတြရဲ႕ေဒါသကို လႈံ႕ေဆာ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လႈံ႕ေဆာ္စာနဲ႕ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးရဲ႕ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႕ တားဆီးအသနားခံေနတာဟာ လြန္ဆြဲသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ဒါေပမယ့္ေနာက္ဆုံးေရာက္လာတဲ့စာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေဒါသကိုေဖာက္ခြဲႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာထဲမွာေဖာ္ျပထားတာကေတာ့---------

       “ မင္းတုိ႕ေက်ာင္းက အႏၵိယေသြးေတြအမ်ားၾကီးပါလို႕  ျငိမ္ေနၾကတာလား---- မင္းတုိ႕က ယုံသူငယ္ေလးေတြလား နဂါးေတြလား မင္းတုိ႕ နဂါးဆိုရင္  အေမာက္ေထာင္ျပၾကေတာ့  ယုံသူငယ္ဆုိရင္လဲ  ျခဳံထဲမွာပဲဆက္ျပီးဝတ္ေနၾကေတာ့----“   တဲ့

      ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြလဲ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာထိခိုက္လာေတာ့ ေဒါသထြက္ျပီး--

         “နဂါးမွန္းသိေအာင္---------အေမာက္ေထာင္---------အေမာင္ေက်ာင္းသားတို႕ “  ဆိုျပီး  ၉-၈-၈၈ ေန႕မွာ ဆႏၵျပဘို႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကေတာ့တယ္ ။

    ၉-၈-၈၈ ေန႕

   ကၽြန္ေတာ္တို႕မနက္ ၇ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေက်ာင္းကစထြက္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္တဲ့အထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာေတြပါ  ပါေတာ့အားရွိတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပုံေတြကိုင္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြကိုင္ျပီး ေက်ာင္းကေနတပ္ဦးစထြက္တယ္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႕ မ်က္ႏွာဖုန္းစီးထားရေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းကဗိုလ္ခ်ဳပ္စိန္လြင္ လက္ထက္ပါ။  ေက်ာင္းကေန ဘီအိုစီေကြ႕ အဲဒီကေန အ-ထ-က (၁) သကၤန္းကၽြန္းေက်ာင္းေရွ႕ ။ အ-ထ-က(၁) ကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း စာသင္ေနရင္းက ေက်ာင္းတံခါးေတြ အတင္းတြန္းဖြင့္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕  ပူးေပါင္းလာၾကတယ္။ ေဘးကပါဝင္လာၾကတဲ့ျပည္သူေတြေရာဆုိရင္ လူဦးေရ ငါးေထာင္ေလာက္ျဖစ္လာတယ္။ အေၾကြးေမြးေတြကလည္းရက္ရက္ေရာေရာ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကို ေရတုိက္တဲ့သူ  ႏြားႏို႕တုိက္တဲ့သူေတြနဲ႕ ။ အဲဒီကေန အ-ထ-က (၂) ရွိတဲ့ ၁၆ ေကြ႕ဆီကိုဆက္ခ်ီတတ္ၾကတယ္။
       အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္နဲ႕ေတြ႕ရင္ ေၾကြးေက်ာ္ရမယ့္ေၾကြးေက်ာ္သံကိုၾကိဳေျပာထားတယ္။
                             “ ဒီမိုကေရစီရရွိေရး ---------- (ဒုိ႕အေရး)  (ဒို႕အေရး)“
                             “ ျပည္သူ႕စစ္သား   ---------- ဒို႕စစ္သား
                              “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးတဲ့စစ္ပညာ---ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႕မဟုတ္ဘူး“

      ၁၆ ေကြ႕လဲေရာက္ေရာ  စစ္တပ္နဲ႕ေတြ႕ပါေလေရာ။ သုံးေျမွာင့္ပုံသံဆူးၾကိဳးေတြနဲ႕ လမ္းကိုပိတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီသံဆူးၾကိဳးေတြ ရဲ႕ေရွ႕မွာ စစ္သား ၆ ေယာက္ေလာက္က မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ျပီး ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကိုေသနတ္နဲ႕ခ်ိန္ထားတယ္။ သံဆူးၾကိဳးရဲ႕ေနာက္မွာ တင့္ကားတစ္စီး   တင့္ကားရဲ႕ေနာက္မွာ စစ္ကားငါးစီးေလာက္စစ္သားအျပည့္တင္ထားတယ္။
      ဆႏၵျပတဲ့သူေတြရဲ႕ ေရွ႕ဆုံးတပ္ဦးက  ေက်ာင္းသူမိန္းမပ်ိဳေလးေတြ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပုံနဲ႕  ခပ္ေဒါင္းအလံေတြကိုင္ထားတယ္။ ေသနတ္နဲ႕ခ်ိန္ထားတဲ့စစ္သားေတြနဲ႕ ဝါးတစ္ရိုက္ေလာက္ပဲေဝးတာပါ။  အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြဟာ ေက်ာင္းသူေလးေတြရဲ႕ေရွ႕ကို  လက္ခ်င္းခ်ိတ္ျပီးလူတံတုိင္းလိုကာရပ္လိုက္ပါတယ္။  ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ လက္နက္မရွိဘူး  ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီမငယ္ေလးေတြကာကြယ္ေပးဘုိ႕ဆုိရင္  ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရင္ဘတ္ေတြပဲရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ပစ္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိအရင္ပစ္ပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုပစ္သတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ သူတုိ႕ေလးေတြ အႏၱရယ္ကင္းရာကို ေျပးဖို႕ အခ်ိန္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုစိတ္ထားနဲ႕ အသက္နဲ႕ရင္းျပီးကာကြယ္ေပးပါတယ္။ ကၽြေတာ္ခုစဥ္းစားရင္ခုစိတ္ထိခိုက္ရပါတယ္။ ခုေရးျပတာၾကာေပမယ့္ ျဖစ္ရပ္က ခဏေလးပါ။
         ပထမ အဆင့္စစ္တပ္က လူစုခြဲဖို႕ ေလာ္စပီကာနဲ႕ေအာ္ျပီး  သတိေပးပါတယ္--
         ဒုတိယ တင့္ကားေပၚက အေျမာက္ၾကီးနဲ႕ “ထိန္း  ထိန္း  ထိန္း  “ဆိုျပီး သုံးၾကိမ္ ေျခာက္လွန္႕ျပီးအသံေပးပါတယ္။
         (လူထုက တစ္ကယ္ပစ္တာမဟုတ္ဘူး  မေျပးနဲ႕လို႕အဆင့္ဆင့္ေျပာေတာ့ လူထုက လုံးဝမျပိဳကြဲပါဘူး)
        တတိယအဆင့္ၾကေတာ့ မုဆိုဒူးေထာက္ထုိင္ေနတဲ့စစ္သားေတြက စပစ္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာ အသက္ေပးကာကြယ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား   လူငယ္ေလးထဲက တစ္ေယာက္က်ဆုံးျပီး    အမ်ားစုကေတာ့   ေသေစေလာက္တဲ့က်ည္ဆန္မဟုတ္ပဲ မႈခင္းႏိွမ္နင္းေရးက်ည္ဆန္  လို႕ေျပာတာပဲ မီးခ်စ္ဆန္ေခါင္းေလာက္ ရွိမယ္ အက်ီေတြေတာ့စကာေပါက္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ အသားထဲကက်ည္ဖူးေလးေတြကိုေတာ့ အလြယ္ထုတ္လို႕ရတယ္တဲ့။
         တကယ္ပစ္ေတာ့ လူထုၾကီးလဲ ရပ္ကြက္ထဲကို ထြက္ေျပး ျပိဳကြဲသြားကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပထမေတာ့ ကားလမ္းေပၚကို ဝမ္းလ်ားေမွာက္ဝတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ပစ္တဲ့စစ္သားေတြနဲ႕က ဝါးႏွစ္ျပန္ေလာက္ပဲေဝးတယ္။ လူနင္းခံရေတာ့ လမ္းေဘးက အမႈိုက္ပုံၾကီးေဘးကို ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလုိ ဒိုက္ထိုးျပီးကာကြယ္ယူလိုက္ျပန္တယ္။ မလုံျခဳဲံမွန္းသိေတာ့ နီးရာရပ္ကြက္လမ္းၾကား ထဲကိုေျပးဝင္ထြက္ေျပးရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးရင္းနဲ႕ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ စစ္သားတစ္ေယာက္က ျပဳံးျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာနဲ႕ ေသနတ္နဲ႕လွမ္းခ်ိန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ရဲေတာ့ပဲ ေနာက္က်တဲ့ဖေနာင့္ သစၥာေဖာက္သေဘာထားျပီး ေခ်ဦးတည့္ရာစြတ္ေျပးရပါေတာ့တယ္။
          ေတာ္ေတာ္ေလးေျပးျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေတြ႕လို႕ ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းကိုေက်ာ္တတ္ျပီး  ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဝင္းထဲကို ခုန္ခ်ေတာ့္ ေခြးက်က်ပါေတာ့တယ္။  နာဘို႕အခ်ိန္မရဘူး ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာလဲ ဘုန္းၾကီး ကိုရင္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္မွကိုမေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႕အဲဒီေက်ာင္းထဲက ျပန္ထြက္လိုက္တယ္။
           ရက္ကြက္လမ္းေပၚမွာ ျဖဴစိမ္းေက်ာင္းဝတ္စုံေလးနဲ႕ ဖိနပ္ေတာင္မပါေတာ့တဲ့ေက်ာင္းသားေလးကို  ရပ္ကြက္ထဲကအိမ္ေတြက ဝိုင္းျပီးေခၚၾကတယ္။  အဝတ္စားေတြလဲဘို႕ေျပာၾကတယ္။ ဖိနပ္ုယုူဖို႕ေပးၾကတယ္။ အားနာတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္က မယူပဲညင္းခဲ့ပါတယ္။  ဘယ္ကိုေရာက္ေနမွန္းလဲမသိေတာ့ဘူး။ ေခ်ဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ဇီဝေဗဒ ဘာသာက်ဴရွင္တတ္တဲ့ ဆရာညိုသစ္ရဲ႕ က်ဴရွင္ေဘးကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္းမ်က္ေစ့လည္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘိုင္အိုညိဳသစ္ ဓါတု ဆရာညီညီ ရူပေဗဒ ဆရာဦးဥာဏ္လြင္တုိ႕ဆီမွာ က်ဴရွင္တတ္ပါတယ္။ ဆရာညီညီနဲ႕ ဆရာဦးဥာဏ္လြင္တို႕ကေတာ့ ခုထိက်ဴရွင္ျပပါတယ္။ ဆရာညိဳသစ္ကေတာ့ မသိဘူး။
           မ်က္စိလည္တာေပ်ာက္သြားျပီဆိုေတာ့အိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။ ျဖတ္လမ္းကေနျပန္တယ္ သြားေနက်ေပါ့.။ က်ိဳကၠဆံဘုရား ရဲ႕အနိးမွာ အရင္က သခ်ၤဳင္းတစ္ခုရွ်ိတယ္။ အခုေတာ့စံျပေဆးရုံၾကီး တည္ေဆာက္လို႕ဖ်က္ျပစ္လိုက္ျပီ။ အဲဒီသခိ်ၤဳင္းထဲက ျဖတ္ျပီး အိမ္ကုိျပန္ရတယ္။
          သခ်ၤဳင္းထဲေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္လုိပဲထြက္ေျပးလာတဲ့ အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕တယ္။ အဲဒီကေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ အတူတူ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ သကၤန္းကၽြန္းလမ္းမၾကီးကိုျဖတ္ျပီး  ဒီဘက္ကိုကူးလာေတာ့ ဘဏ္ဝန္ထမ္းေတြေနတဲ့ ဘဏ္ရိပ္သာဆိုတဲ့ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာဝင္းတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီဝင္းကိုျဖတ္ျပီးျပန္ရတာလမ္းပိုနီးတယ္။ သြားေနက်။ ကၽြန္ေတာ္ကငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႕ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ျဖည္းျဖည္းသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ျမန္ျမန္သြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေဝးသြားတယ္။
          ခဏအၾကာ  ဖုန္းဒိုင္း  ဖုန္းဒိုင္း  နဲ႕ ေရွ႕က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဒေရာေသာပါးနဲ႕ ေနာက္ျပန္ေျပးလာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘဏ္ရိပ္သာ အိမ္ယာအေပၚထပ္ေတြဆီကို ေျပးတတ္ကုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲမသိဘူးလို႕ သူတုိ႕ေျပးတတ္တဲ့ေနာက္ ကို လုိက္ၾကည့္ေနတုန္း  ေျဖာင္း  ေျဖာင္း  ေျဖာင္း  ဆိုေသနတ္ေမာင္းတင္သံနဲ႕အတူ  စစ္သားသုံးေယာက္ ကၽြန္ေတာ့ကို ေသနတ္နဲ႕ဝိုင္းခ်ိန္ထားပါေတာ့တယ္။
          ဘဏ္ရိပ္သာ အိမ္ေပၚကလူေတြက  မပစ္နဲ႕  --           မပစ္နဲ႕  ဆိုတဲ့ အလန္႕တၾကား စိုးရိမ္တၾကီး  ေအာ္ဟစ္သတိေပးသံေတြ။ ပစ္ရင္ခင္ဗ်ားတုိ႕ကို  အရွင္မထားဘူး  လို႕ၾကိမ္းဝါးသံေတြ  ဖုန္းဒိုင္း   ဖုန္းဒိုင္း  ဆိုတဲ့ ေျပးဆင္းလာၾကတဲ့အသံေတြလည္းၾကားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ထြက္ေျပးဘုိ႕လုံးဝသတိမရသလို ေၾကာက္စိတ္လဲလုံးဝမရွိဘူး။  ထြက္ေျပးရင္ေတာ့စုတ္ျပတ္သြားမွာက်ိန္းေသတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခါးေထာက္ျပီး စစ္သားသုံးေယာက္လုံးကို မိုက္ၾကည့္ၾကည့္ေနတယ္။ တမင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး သူ႕ဖာသာအဲဒီလုိပုံစံျဖစ္သြားတာ။
          အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပစ္စတို ကိုင္ထားတဲ့သူတို႕ ရဲ႕စစ္ဗိုလ္ ေနာက္ကေရာက္လာတယ္။ ဘဏ္ရိပ္သာက အုတ္တံတိုင္းခတ္ထားတာ  ဒင္းက အုတ္တံတုိင္းအျပင္မွာ ေနာက္က်ျပီးက်န္ေနတာ  လက္ကပစ္စတုိကေတာ့အဆင္သင့္ကိုင္ထားျပီး လူက ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္္ နဲ႕ဝင္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့ကိုဝိုင္းခ်ိန္ထားတဲ့စစ္သားသုံးေယာက္ကိုျမင္ေရာ အလန္႕တၾကား----

         “ ေဟ့ေကာင္ေတြ    မင္းတုိ႕ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲဟ     ခ်ီးတဲ့မွ ပဲ  ---  အုပ္စုလုိက္ေတြ႕မွ  ေသနတ္မိုးေပၚေထာင္ပစ္ပါ
          လို႕ ငါေသခ်ာေျပာထားရဲ႕နဲ႕ ------------“

        ကၽြန္ေတာ္ကို ကယ္ဘို႕ ဆင္းလာတဲ့ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ အနားမေရာက္ခင္  ဒင္းေရာက္တာ အခ်ိန္မွီေလးမို႕  ႏို႕မို႕ဆို  ျပသ၁နာက ဒီ႕ထက္ၾကီးႏိုင္တယ္။  စစ္ဗိုလ္ေရာ  စစ္သားသုံးေယာက္လုံးေရာ သူ႕လမ္းသူဆက္သြားၾကတယ္။ ခဏအတြင္းမွာပဲ  ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္မယ့္ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္ ဒေရာေသာပါးေရာက္လာျပီး ဟူး --- ေတာ္ေသးတယ္  မင္းေတာ္ေတာ္သတၱိေကာင္းတဲ့ အေကာင္   တဲ့ အဲသလိုခ်ီးၾကဴးသြားတယ္။ 

         အဲဒါနဲ႕ဆက္ျပီး အိမ္ကိုအျပန္မွာ  ဖူးစာက မကုန္ေသးဘူးဗ်.။  ရပ္ကြက္ထဲလွည့္ျပီး  ေလာ္စပီကာနဲ႕ေအာ္ျပီးသတိေပးေနတဲ့  စစ္ကားနဲ႕ေတြ႕ျပန္ေရာ  လမ္းေဘးက အေၾကာ္သည္ကုလားမၾကီးက  အေတာ္စုိးရိမ္သြားျပီး  ကၽြန္ေတာ့ကိုလမ္းေပၚကေန လက္ေမာင္းကို အတင္းဆြဲျပီး သူ႕အိမ္ထဲဆြဲသြင္းတယ္။  ကၽြန္ေတာ္က ရုန္းေတာ့ စစ္ကားကလည္းအနားေရာက္လာေတာ့ အေၾကာ္တဲထဲက ထုိင္ခုံမွာပဲ ထိုင္ခုိင္းတယ္။  ျပီးေတာ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္ရြ႕ံ ေနျပီး  ပါးစပ္ကလဲ တတြတ္တြတ္နဲ႕  “ သားရယ္သူတို႕ကို  သြားမၾကည့္ပါနဲ႕ ““ သားရယ္သူတုိ႕ကို  သြားမၾကည့္ပါနဲ႕“  အဲလုိတုံတုံရင္ရင္နဲ႕တားတယ္။  ကၽြန္ေတာ္က စစ္ကားေပၚက စစ္သားေတြကုိ  မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လုိက္ၾကည့္ေနလို႕။  စစ္သားေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ၾကဘူး  မ်က္လုံးခ်င္း အၾကည့္ဆုံရင္ တစ္ဖက္ကိုသူတို႕က အရင္လႊဲသြားၾကတယ္။  ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္  စစ္သားတုိင္း စစ္ဘီလူးမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕လည္း တုိင္းရင္းသားညီအကိုေတြပါပဲ။  အမိန္႕တာဝန္နဲ႕  ႏွလုံးသားၾကားမွာ သူတို႕လဲေတာ္ေတာ္ရုန္းကန္ခဲ့ရမွာပါ။  အမိန္႕တစ္ခုကလြဲျပီး  ဘာမွ မသိတဲ့စစ္သားလဲရွိမွာပါပဲ။ ဒါသဘာဝပါ။

        xxx   xxx   xx   ---------------------------------xxx    -xxx      xxx

      ဒီလိုနဲ႕  အေရးအခင္းဟာ ဆက္တုိက္အသက္ဝင္ၾကီးထြားလာပါတယ္။  ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကို  ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္တာလဲမရွိေတာ့ဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္းေတြလဲ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲေနၾကတယ္။  အၾကမ္းနည္းနဲ႕မရေတာ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္လို  အႏုနည္းနဲ႕လည္းစည္းရုံးလို႕မရ  အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားလည္း လုံးဝရပ္ဆိုင္းသြားျပီ ရန္ကုန္တုိင္းအတြင္းက  ရဲစခန္းေတြလည္း ျပည္သူ႕ လက္ထဲေရာက္ကုန္ၾကျပီ ဂုိေထာင္ေတြလဲ ေဖာက္ကုန္ၾကျပီ  -  စစ္တပ္ကလဲ  ဂိုေဒါင္ေဖာက္တဲ့သူကိုေတာ့ ပစ္သတ္ကုန္ၾကျပီ- ေျမာက္ဥကၠလာမွာ  စခန္းမႈးကို အရွင္လတ္လတ္ၾကိဳးနဲ႕တုတ္ျပီး  မီးပုံေပၚ တင္မီးရိႈ႕သတ္တယ္။  အသားကိုအရက္နဲ႕ျမည္းၾကတယ္။ ေတာင္ဥကၠလာမွာ  ေလွ်ာင္ၾကီးေဗြ နာမည္ၾကီးတယ္။ အဆိပ္ခတ္တယ္  တန္ျပန္သပိတ္သမား စသျဖင့္စြတ္စြဲျပီး  လူထုေရွ႕မွာ အရွင္လတ္လတ္ေခါင္းျဖတ္သတ္ၾကတယ္။  မင္းမဲ့စရုိက္ကေတာ့ေၾကာက္ဖြယ္ပါပဲ။ 

       ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေနရာက  သုဝဏၰရဲစခန္းနဲ႕မေဝးဘူး။  ရန္ကုန္တစ္တုိင္းလုံးမွာ သုဝဏၰ ရဲစခန္းတစ္ခုပဲ ျပည္သူ႕လက္မက်ေရာက္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက  ရဲစခန္းဟာ  လယ္ကြင္းေတြရဲ႕အလယ္မွာရွိတယ္။ ရဲစခန္းဝင္စီးဘို႕ အကာအကြယ္မရွိဘူး။ အလင္းဝင္ထားတဲ့ လက္ေျဖာင့္ နယ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္က စခန္းေရွ႕ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ၾကီးေပၚ လင့္စင္ထိုးျပီး ပစ္တယ္။  က်ည္တစ္ေတာင့္ လူတစ္ေယာက္ပဲ။  ညဖက္မွာ အေမွာင္ ထုကို အကာကြယ္ယူျပီး  ဝင္စီးဘုိ႕ၾကိဳးစားတယ္။ ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့  ဦးေဏွာက္ပြင့္ထြက္ေနတဲ့ အေလာင္းပဲျဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္    (၇) ေလာင္းေသတယ္။
       အဲဒီရဲစခန္းက အရက္ၾကိဳက္တဲ့ ရဲတစ္ေယာက္ဟာ ညဖက္ ခုိးထြက္ျပီး သာေကတဘက္ကူး အရက္သြားေသာက္တယ္။ အရက္ေသာက္ျပီးအျပန္ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းအကူး သပိတ္ေမွာက္လူငယ္ေတြနဲ႕ေတြ႕တယ္။
          “ ေဟ့ ဘယ္သူလဲ “     လို႕ေမးေတာ့  ရဲက စစ္သားမွတ္ျပီးမူးမူးနဲ႕--
           “ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ ပါ “ လို႕ေျပာျပီး ဝန္ထမ္းကဒ္ထုတ္ျပပါမွ   ငရဲခန္းထဲ ေဇာက္ထိုးက်ပါေတာ့တယ္။
         ဝါးစိမ္းခၽြန္ေတြနဲ႕ထိုး  ေက်ာက္ခဲနဲ႕ထု   အုတ္ခဲေတြနဲ႕ဝိုင္းထု  ေနာက္ျပီး ေခ်က်င္းဝတ္ သံဆူးၾကိဳးနဲ႕ခ်ီ  ေခြးေသဆြဲသလို ဆြဲလာ ေနာက္ကေန ေက်ာက္တုန္းေတြနဲ႕ ထု  ညဘက္ၾကီးမွာ  အား ----   အီး ------ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ကိုမေသဘူး ။ ဝဍ္ၾကီးလိုက္တာ။  ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္က လမ္းမၾကီးေဘးမွာဆိုေတာ့ ထြက္ၾကည့္တာပဲ။  လမ္းဆုံေရာက္ေတာ့ သူ႕ငယ္ပါကို ဒါးနဲ႕ျဖတ္ျပီး ပါးစပ္ထဲထည့္ထားတယ္။ မနက္ေရာက္မွ အျမင္မေတာ္ဘူးဆုိျပီးျပန္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။


          ေနာက္တစ္ခုလဲရွိေသးတယ္။ ညဘက္ဆိုေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူး။ သာေကတက ေလွ်ာင္ၾကီးေဗြနဲ႕ အဖြဲ႕  သုဝဏၰ ဘက္ကူးလာျပီ --  ပန္းျခံထဲမွာ လူစုေနၾကျပီ -- ေသနတ္ေတြလည္းပါတယ္-  လူဦးေရကဘယ္ေလာက္--  သုဝဏၰ ကိုဝင္စီးျပီးရင္ ရန္ကုန္သစ္ဘက္လာမယ္။--  ရပ္ကြက္ထဲက ေယာက်ၤားမွန္သမွ် အကုန္ထြက္ခဲ့ၾက  ရရာလက္နက္ယူခဲ့ၾက--  ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကို  ကိုယ္ကာကြယ္ၾက။ 
          ဘယ္ကသတင္းေတာက္ေလွ်ာက္ထုတ္ေနလဲမသိဘူး။   လမ္းေပၚမွာ လူငယ္ေတြေရာ  လူၾကီးေတြေရာ  မိန္းမေတြေရာ လက္နက္ ကိုယ္စီ  ကိုယ္စီနဲ႕--  ကၽြန္ေတာ္လဲ လက္နက္ရွာေတာ့ မီးေသြးခြဲတဲ ့ ဓါးမၾကီးပဲေတြ႕ေတာ့တယ္။  ရီစရာပဲ။  အဲဒိဓါးမတုန္းၾကီးကိုင္ျပီး  လမ္းေပၚထြက္၇ေတာ့တာေပါ့။ ဟိုဘက္အဖြဲ႕က  အက်ီေတြဝတ္ထားတယ္  လူမွားကုန္ၾကမယ္  ရပ္ကြက္သားေတြအားလုံးအက်ီေတြခၽြတ္ထားၾက အက်ီပါတဲ့သူဆုိ အားလုံးဝိုင္းသတ္ၾက  တဲ့  ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ထြက္လာျပန္တယ္။ အိမ္ျပန္ျပီး အက်ီခၽြတ္ရျပန္ေရာ --  အေပၚပိုင္း အက်ီမပါပဲ  ဓါးမတုံးၾကီးနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းေပၚမွာ ေက်ာက္ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္နဲ႕ တုန္ေနတာကို ဘယ္သူမွမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့သတိရေနတုန္းပဲ။

         ေခါင္းျဖတ္သတ္တာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ားလာတယ္။  သကၤန္းကၽြန္း ဘီအိုစီေရွ႕မွာ  လူ(၇)ေယာက္ကုိ လူထုေရွ႕မွာ ေခါင္းျဖတ္သတ္မယ္ေျပာလို႕  သြားၾကည့္တယ္။  လမ္းတစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာ သတ္ျပီးသြားျပီေျပာလို႕ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ တကယ္သတ္လိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့မျမင္ဘူးလုိက္ဘူး။ မျခဴးေခါင္းျဖတ္သတ္တာကိုေတာ့ တီဗြီက ျပန္လႊင့္တုန္းကျမင္ဘူးလုိက္တယ္။  အဲဒီတုန္းက တစ္ေယာက္ေခါင္းျဖတ္သတ္ျပီးရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလုိက္ျပတယ္။ မေအာ္ရင္ သူတို႕သတ္တာမမွားဘူး လို႕ဆုံးျဖတ္တယ္။  ထူးဆန္းတာ ဘယ္သူမွမေအာ္ဘူး။ အေၾကာက္လြန္ကုန္လို႕ အသိဥာဏ္ေပ်ာက္ကုန္တာထင္တယ္။
          ေတာ္ပါျပီဗ်ာ   အဲဒီတုန္းကအေၾကာင္းေတြ  မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။  ေခါင္းေတြေတာင္ ကိုက္လာတယ္။ ေနာင္ မင္းမဲ့စရုိက္မ်ိဳးေတြ  မျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕ပဲ  ဆုေတာင္းရေတာ့မယ္။

                                                                                         စိတ္ဝင္စားလွ်င္ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ အေရာင္ဆုိးျခင္း ျပဳျပင္ထားျခင္းမရွိပါ။
                                                                                            ကိုစုိးႏိုင္