လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရတဲ့ ဘဝမွာ စိတ္ထားေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ မေျပာျပခ်င္ ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးစာခ်၊ မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပတယ္လို႔လည္း မထင္ေစခ်င္ပါ။ လူတစ္ဘဝ ျဖစ္လာရတာဟာ ကိုယ္မသိနိုင္ မျမင္နိုင္တဲ့ အတိတ္ဘဝက ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုေတြေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီထဲမွာမွ လူတန္းစားအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားသြားၾကျပန္ပါတယ္။
ကၽြန္မက တရားအေၾကာင္းေတြကိုလည္း နက္နက္နဲနဲ မသိပါဘူး။ သိပ္လည္း နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတာျဖစ္မယ္။ မေကာင္းတာလုပ္ရင္မေကာင္းတာျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာ
ဆိုၾကပါတယ္။ အကုန္လုံးဟာ ဘယ္ကလာလို႔ ဘယ္ကိုသြားရမယ္ဆိုတာ မသိၾကတဲ့ သူေတြပါ။ အဲဒါကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား လူသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ အေပၚ တစ္ေယာက္ ညႇာတာစိတ္ေလး၊ စာနာစိတ္ေလးေတြ မထားၾကတာလဲ။ အဲဒါကို ကၽြန္မ နားမလည္နိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
ေအးေပါ့ေလ……မိသားစု တစ္ခုတည္းက ေမြးဖြားလာတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ စိတ္ထားေတြက တူမွ မတူၾကတာပဲ။ လုပ္ငန္းခြင္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္တို႔ ေနာက္ၿပီး အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြဆိုရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့သူရွိသလို မေကာင္းတဲ့သူေတြလည္း ရွိၾကတာပါပဲ။ ဘယ္ေနရာမွာမဆို အေကာင္းနဲ႔အဆိုးက ဒြန္တြဲေနစျမဲပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေကာင္းတယ္လို႔ မေျပာပါဘူး။ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း မေကာင္းဘူးလို႔ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၾကရမွာပဲေလ။ မေကာင္းတာေလးေတြကို ဖယ္ၿပီး ေကာင္းတာေလးေတြကို အတုယူၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခု လုပ္ငန္းခြင္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၾကားရ ၾကဳံရတာေတြက ဘာေတြလဲဆိုရင္ လူေဟာင္းေတြက လူသစ္ေတြကို ေနရာမေပးခ်င္ၾကဘူး ဆိုတာပါပဲ။ (ကၽြန္မ လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီေတာ့ မပါပါဘူး)။
ဟိုတေလာကဆိုရင္ ကၽြန္မဘူတာမွာ ရထားေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေဘးနား က ေကာင္မေလး သုံးေယာက္ေျပာေနတာ ျဖတ္ကနဲ ၾကားလိုက္မိတယ္။ ရထားေစာင့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ေတြ႕လို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ “သူငယ္ခ်င္း နင့္ရဲ့အလုပ္မွာ လုပ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ့လားတဲ့”အဲဒီမွာ ေကာင္မေလးက စိတ္မေကာင္း တဲ့ ေလသံေလးနဲ႔ “အဆင္မေျပပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရယ္ စီနီယာေတြက မသင္ျပေပးခ်င္ဘူးတဲ့” ကဲ…စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ စာဖတ္သူတို႔ေရ။ ဒါဟာ ျဖစ္သင့္လားဆိုတာ၊ တကယ္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြက မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ေခတ္မီၿပီး တိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ လူေတြဟာ ေခတ္နဲ႔အညီ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနၾကၿပီးေတာ့ စိတ္ထားေတြက ဘာလို႔ တိုးတက္မွု မရွိၾကဘဲ ေအာက္တန္းက် ရတာလဲ။ ေနရာ မေပးခ်င္ၾကတဲ့ စီနီယာေတြကို ေျပာတာပါ။ ေခတ္မီတဲ့ ဆိုင္ႀကီးေတြမွာထိုင္ ေခတ္မီတဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ၿပီး စိတ္ထားေတြက ဘာလို႔ ေခတ္မမီရတာလဲ။ မာန္မာနေတြ တက္ၾကတယ္။
ပညာမာန္ ခ်မ္းသာတဲ့မာန္ ငါတတ္တယ္။ ငါေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ မာန္၊ ရာထူးမာန္၊ ဒါေတြက ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ ေသရင္ မပါပါဘူး။ ခ်မ္းသာသူျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲသူပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသရမွာပါပဲ။ ေသရမွာခ်င္း အတူတူ စာနာစိတ္ေလး ထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ထားနိုင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾကပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ လူသစ္တစ္ေယာက္ ဝင္လာတယ္ဆိုရင္ ေႏြးေထြးေဖာ္ေရြ စြာနဲ႔ လက္တြဲေခၚၿပီး ေဖးမ ကူညီၾကပါလို႔ တိုက္တြန္း အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ တတ္ၿပီးတဲ့သူေတြက အသစ္ေတြကို သင္ျပေပးလိုက္ရလို႔ ကိုယ့္ထက္ ပိုေတာ္သြားမွာ ပိုတတ္သြားမွာကို စိုးရိမ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳး မထားၾကပါနဲ႔။ ကိုယ္သင္ျပေပးလိုက္ရလို႔ လူတစ္ေယာက္ တတ္သြား ေတာ္သြားတယ္ ဆိုရင္ သင္ျပေပးတဲ့သူက ပိုလို႔ေတာင္ ဂုဏ္ယူ ဝမ္းေျမာက္ရဦးမွာပါ။ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ ပညာကို လက္ဆင့္ကမ္း သင္ေပးလိုက္ရလို႔ ကုန္သြားတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ စာဖတ္သူေတြထဲမွာ ေနရာမေပးတဲ့ စီနီယာေတြ ရွိေနခဲ့ရင္ စိတ္ထားေလးေတြကို တတ္နိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ျပဳျပင္ၾကရေအာင္ေနာ္။ စိတ္ေကာင္းေလးထားၿပီး အသစ္ေတြကို လက္တြဲေခၚပါ။
ဒါမွလည္း အသစ္ေလးေတြက အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ရွိလာ မယ္။ ေပ်ာ္လာမယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အလုပ္ရွင္က အသစ္ခန္႔လိုက္ စီနီယာေတြက ပါဝါျပလို႔ ထြက္သြားလိုက္နဲ႔ သံသရာ လည္ေနမွာပဲ။ ဒီလို အျပဳအမူေတြဟာ ကုမၸဏီအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး၊ စီနီယာေတြ အတြက္လည္း နာမည္ပ်က္ ထြက္သြားတာေပါ့။ ခံလိုက္ရတဲ့ အသစ္ကေလးကလည္း ၾကဳံရင္ အခါအခြင့္သင့္ရင္ သင့္သလို ရင္ဖြင့္ၾကမွာပါပဲ။ ဘယ္ကုမၸဏီကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္အလုပ္မွာကေတာ့ျဖင့္ စီနီယာက ဘယ္လို ဘယ္ပုံ ေနရာမေပးဘူးဆိုၿပီး ေျပာမွာပဲေလ။ ဒီလိုမ်ိဳး အေျပာခံရတာကိုက စိတ္ထားမေကာင္းလို႔ပဲေပါ့။ အေျပာမခံပါနဲ႔၊ စိတ္ေကာင္းထားနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ေနရာ မေပးခ်င္တဲ့ စီနီယာေတြကေရာ တစ္ခ်ိန္က ကိုယ္ဘာလဲဆိုတာ စဥ္စားမိရဲ့လား။
ကိုယ္လည္း တစ္ခ်ိန္က ဘာမွမတတ္ခဲ့လို႔ ေရွ႕ကလူက သင္ျပေပးခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ သင္ျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာကေရာ အခု စီနီယာျဖစ္ေနတဲ့သူေတြကို ဘယ္လိုေနရာေပးၿပီး သင္ျပခဲ့တာလဲ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ကို ေနရာေပးခဲ့တဲ့ စီနီယာေတြကို အတုယူၿပီး အသစ္ေလးေတြကို ေနရာေပးနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ေနရာေပးခံရတဲ့ အသစ္ေတြကလည္း ႀကိဳးစားၿပီး သင္ယူနိုင္ရမယ္။ ကိုယ့္ကို သင္ျပေပးတဲ့သူက ငယ္သူျဖစ္ေစ ႀကီးသူျဖစ္ေစ ေလးစားမွု ရွိရပါမယ္။ အခုေခတ္က လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ႀကီးသူ ရိုေသ၊ ရြယ္တူေလးစား ငယ္သူသနားဆိုတာေတြကို မသိၾကေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့။
လူတစ္ေယာက္မွာ အဓိကကေတာ့ စိတ္ထားပါပဲ။ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြၾကားမွာလည္း စိတ္ေစတနာေကာင္းရွိတဲ့သူဟာ မ်က္ႏွာ မငယ္ပါဘူး ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး မျဖစ္မိၾကပါေစ နဲ႔။ ျမန္မာနိုင္ငံႀကီးဟာ ေခတ္မီၿပီး တိုးတက္ေနေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ေတြက တိုးတက္မွု မရွိၾကေသးဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေခတ္ပညာ တတ္ေတြ ေပါမ်ားသေလာက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ျဖစ္လာတယ္။ ငါေတာ္တယ္ ငါတတ္တယ္ဆိုၿပီး မာန္မာနေတြကလည္း ေထာင္လႊား ၾကေသး၊ ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေနၾကတဲ့ ေယာက်ာ္းေလး မိန္းကေလးေတြအားလုံး မေကာင္းတဲ့အတုကို မယူၾကပါနဲ႔။ ေကာင္းတဲ့အတုကိုပဲ ယူၿပီး ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။
ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ထဲမွာ အျမင္မေတာ္တာရွိေနရင္လည္း ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္လုပ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး မထားပါနဲ႔။ တခ်ိဳ႕က ရွိၾကတယ္ေလ၊ ငါကေတာ့ ဒီရာထူး ငါလုပ္ရမယ့္ အရာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ေနနိုင္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလို စိတ္မ်ိဳးထားတာဟာ မေကာင္းပါဘူး။ အတတ္နိုင္ဆုံးေတာ့ စိတ္ထားျဖဴစင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာပဲေလ။ ေနရာလုမွာကို ေၾကာက္တဲ့ စီနီယာေတြကလည္း ေရွ႕က သင္ေပးခဲ့တဲ့ စီနီယာေတြကို အတုယူပါ။ ေရွ႕က စီနီယာေတြက မေကာင္းခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ကေတာ့ ေကာင္းေအာင္ ေနရမွာပါပဲ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း စီနီယာရဲ့ ေနရာမေပးမွုကို ၾကဳံခဲ့ဖူးၿပီးပါၿပီ။
ဒီရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့မွ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ၾကဳံခဲ့ရတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔နယ္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တုန္းကလည္း ေနရာမေပးခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ မၾကဳံခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေၾသာ္…ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနပါလားဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါကေတာ့ ဒီလိုလူမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ဆိုတဲ့ အသိတရားတစ္ခု ရလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးဟာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရတဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေတြကို လူငယ္ေတြသာမက လူႀကီးေတြပါ သိနားလည္ၿပီး တစ္ဦးကိုတစ္ဦး လက္တြဲေခၚယူ ေဖးမကူၿပီး စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းေလး ထားနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အမိဝမ္းတြင္းက ထြက္လာကတည္းက မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ တတ္သိနားလည္ၿပီး ထြက္လာၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
သားသမီးေတြရဲ့ လက္ဦးဆရာဟာ မိႏွင့္ဖပါ။ ၿပီးေတာ့မွ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ တိုးပြားေအာင္ စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမ။ အခ်ိန္တန္လို႔ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ၾကေတာ့လည္း လုပ္ငန္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ပညာေတြကို သင္ေပးတဲ့ ဆရာဆိုတာ ရွိလာျပန္တယ္။ ဘယ္မိဘ ဘယ္ဆရာကမွ ကိုယ့္သားသမီး ကိုယ့္တပည့္ကို မေကာင္းတဲ့ အရာေတြ မသင္ေပးခဲ့ၾကပါဘူး။ စာရိတၱေကာင္းေအာင္ အရွက္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းတတ္ေအာင္ လိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္ သြန္သင္ဆုံးမခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ပညာတတ္ေလ ေမာက္မာေလဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။ ဘယ္အလုပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာဆိုတာႀကီးကို မမက္ေမာၾကပါနဲ႔။
အလုပ္ကိုသာ အဓိကထား ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ၾကပါ။ ေနရာဆိုတာ ေသရင္ မပါပါဘူး။ ဒီေန႔ ဒီေနရာမွာ ေနရလို႔ ေနာက္ေန႔ ဒီေနရာမွာ ေနရခ်င္မွ ေနရာ မွာ။ ေသရင္လည္း ေသမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူေ႒းက သေဘာမက်လို႔ အလုပ္ျဖဳတ္ရင္လည္း ေနရာဆိုတာက ျမဲနိုင္ပါဦးမလား။ ေနရာဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ မာန္မာနေတြ ေထာင္လႊားၿပီး ေနရာလု မွာ ေၾကာက္လို႔ အသစ္ေတြကို မသင္ျပေပးဘဲ ပါဝါၿပ ေဟာက္စားလုပ္တဲ့ စီနီယာေတြ စိတ္ေကာင္းထားနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အခ်ိန္မီ ျပဳျပင္ၾကေစ ခ်င္ပါတယ္။ ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ ႏွလုံးသားေတြ ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုဆိုတဲ့ စိတ္အဆိုးအညစ္ေတြေၾကာင့္ အရာရာဟာ တိုး တက္ေျပာင္းလဲေနေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြက တိုးတက္မွု မရွိဘူးဆိုတာ ေနရာမေပးၾကဘူးဆိုတဲ့ စီနီယာေတြက သက္ေသပါ ပဲေလ။ ေနာက္ၿပီး ကားမွတ္တိုင္ေတြ ရထားေတြေပၚမွာ မသန္စြမ္းတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အို အဘိုးအဘြား အရြယ္ေတြ ေတာင္းရမ္းေနတာကို ျမင္ရင္ ကိုယ္က မခ်မ္းသာလို႔ အမ်ားႀကီး မလွူနိုင္ရင္ေတာင္မွ (၂၀၀)ပါရင္ (၅၀)ေလာက္၊ (၅၀၀)ပါရင္ (၁၀၀)ေလာက္ေလး လွူဒါန္းနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။
တန္ဖိုးႀကီးတာေတြဝတ္ တန္ဖိုးႀကီးတာေတြ စားၿပီး (၅၀)၊ (၁၀၀)ေလာက္ လွူဖို႔ကို လက္တြန္႔ေနတဲ့ သူေတြကလည္း ျမင္ေနရတာ ဒုနဲ႔ေဒးပါ ပဲ။ ေစတနာေကာင္း စိတ္ထားေကာင္းလၽွင္ ကံေကာင္းၾကမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ခံယူထားတာမို႔ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ သူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူတစ္ဘဝ ျဖစ္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ“စိတ္ထားေလးေတြ ျမင့္ျမတ္ေကာင္းမြန္ၿပီး ျဖဴစင္တဲ့
ႏွလုံးသား ပိုင္ရွင္ေလးေတြ” ျဖစ္ၾကေစဖို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ရင္း ခံစား တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
Myanmar ICT
.jpg)
.jpg)
