ကြ်န္ေတာ္ “ေရႊလက္ဝါ”ပါ။
ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေတြကလည္း အေတာ့္ကို က်င္းပ ၾကပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ ေတာ္နဲ႔ နီးစပ္ရာ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေတြကို အခု တေလာ
ဆက္တိုက္ ဆို သလိုမ်ိဳး ေရာက္ျဖစ္ ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အခုေခတ္ စာေပေဟာ
ေျပာပြဲေတြက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ Different နည္းနည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုေတာ့
ဆရာေဖျမင့္၊ ဆရာမ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) တို႔ကလည္း သူတို႔ပဲ ေျပာေန ရတာ ထက္
ပါဝင္ေဆြးေႏြးသူ ရွိရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ လည္း
အခုေခတ္“စာေပေဟာေျပာပြဲ” ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ အျမင္ေလးကိုလည္း
နည္းနည္း ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးလိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အခု ေျပာမွာေတြက ပုဂၢိဳလ္
တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ေဝဖန္ တိုက္ခိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္လို႔ စြပ္စြဲျပစ္တင္တာ မ်ိဳး ပါသြားခဲ့ရင္လည္း အရင္ဆံုး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ စင္ေပၚတက္ေျပာၾက၊ ေဟာၾကတဲ့ ဆရာသမားေတြ အားလံုး ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ဂုဏ္ဝါ ပညာ သမၻာႀကီးၾကလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက ေျပာခ်င္တာေလး ေတြ ရွိေနေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ ဆႏၵ ရွိတာေလးေတြ ေရးမိတာပါ။
အရင္ဆံုး စာေပေဟာေျပာပြဲ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးေဟာ ေျပာမႈေတြ ေရပန္းစားေနတာကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စာေပ ေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္မွာ စာေပအေၾကာင္း မပါ ႏိုင္ငံေရး အၿငိစကားလံုး၊ အေထ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ေဟာၾကေျပာၾကတာ ကို သြားေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စာ ေရးဆရာ ကိုယ္တိုင္၊ ေဟာေျပာသူ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း စာေပေဟာေျပာ ပြဲေခါင္းစဥ္နဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့အေၾကာင္း ဝန္ခံၿပီး မကိုက္ကိုက္ေအာင္ စာေလး ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ရြတ္ျပၿပီး လိုရာေရာက္ေအာင္ ေဟာသြား ၾကတာေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ စာေပပညာရွင္စစ္စစ္ ႀကီးေတြကေတာ့ တကယ့္တကယ္ ကို စာေပစင္ျမင့္ေပၚမွာ စာေပအေၾကာင္း အရာ စစ္စစ္ေတြကိုပဲ တင္ဆက္သြား ၾကတာကို လည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေခါင္း စဥ္ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးေတြ ေရာေထြးေနတယ္လို႔ ဝိဝါဒေတြ ကြဲ ျပားေနၾကပါတယ္။ တကယ့္ တကယ္ တမ္း စာေပနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဟာ ဘာမွ မဆိုင္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုခု ကို ေရာက္သြားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာအုပ္ ဆိုင္ တစ္ခုခုေရာက္ သြားရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ပါ။ စာေပအမ်ိဳး အစား အစံု သုတ၊ ရသ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး စသည္ျဖင့္ က႑ အစံု၊ စာေပမ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာဖြဲ႕ေတာင္ဖြဲ႕ စကား လံုး အႏုအရြအလွအပေလးေတြသာ စာေပထဲ အက်ံဳးဝင္တာမဟုတ္ပါဘူး။
ဟိုးေခတ္ ေက်ာက္စာမွတ္တမ္း ေတြကစၿပီး အခုေခတ္ အတိုအထြာ ရယ္စရာေတြကအစ ေရးသူ၊ ဖတ္သူ လည္းရွိ၊ မွတ္တမ္းမွတ္ရာလည္းရွိ လူထုအမ်ားကို သုတ၊ ရသ၊ အက်ိဳး စီးပြားတစ္ခုခု ေပးစြမ္းႏိုင္ရင္ အား လံုးဟာ “စာေပ”ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သက္ ဆိုင္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ရာဇဝင္သမိုင္းေၾကာင္း ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ ကလည္း သမိုင္း ေၾကာင္းေတြ တူးဆြေဖာ္ထုတ္ေျပာ သြားမွာပဲ။ ေအာင္ျမင္ေရး စာေပေရး တဲ့ သူကလည္း ေအာင္ျမင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာမွာပဲ ေဟာမွာ ပဲေပါ့။ လူေတြအေၾကာင္း၊ ဘဝ သ႐ုပ္ေဖာ္ေတြအေၾကာင္းေရးတဲ့ စာ ေရးဆရာေတြကလည္း လူ႔ဘဝ အေၾကာင္း ေဟာၾကမွာပဲ။ ပညာေရး ဌာနက စာေရးဆရာ၊ တပ္မေတာ္၊ ႏိုင္ငံေရးအသိုက္အဝန္းထဲက အရာရွိ စာေရးဆရာေတြကလည္း ပညာေရး အေၾကာင္း၊ တပ္မေတာ္ အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ အေၾကာင္း ေျပာၾကေဟာ ၾကမွာပါပဲ။ ဒါကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တို႔က လက္ခံရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သတိထားရမွာက ဘာ အေၾကာင္း အရာေတြ ကိုပဲ ေျပာေျပာ “စာေပ”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကေန မေသြဖယ္သြားေစဖို႔ရယ္ ျပည္သူလူထု ကို မွန္ကန္တဲ့ အသိ၊ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ သံုးသပ္ မႈေတြက မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြကေန မတိမ္းေစာင္းသြားေစဖို႔ နည္းေပးလမ္းျပသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာရ ေဟာရမွာပါ။ မွန္တယ္။ မွားတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔မရပါဘူး။ ကြ်န္ ေတာ္တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိတဲ့ အသိ၊ ေတြးမိတဲ့အေတြး၊ ခံစားခ်က္ စတာေတြကိုပဲ လူထုဆီမွ်ေဝလို႔ရတာ ပါ။ စာေပေဟာေျပာပြဲကို ေရာက္လာ တဲ့ စာေပခ်စ္ ျပည္သူလူထုကို အသိဥာဏ္ေတြ တိုးပြားလာေအာင္၊ စာေပ ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလာေအာင္၊ စိတ္ဓာတ္ ေတြ ရင့္သန္ခိုင္မာ လာေအာင္၊ ေလာကႀကီးကို ခ်စ္တတ္လာေအာင္၊ လူသား အခ်င္းခ်င္းတန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္ ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္ေပၚတက္တဲ့ သူတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အခု ေခတ္ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဟာေျပာသြားတဲ့ စာေရးဆရာ အမ်ားစုကေတာ့ လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ လက္ ေဟာင္း အစိုးရေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး မေကာင္းေၾကာင္း ေတြကိုပဲ အဓိကထား ေျပာေနၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္ တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္တဲ့ အလုပ္ တစ္ခု ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကမွာလည္း “ဟိုလိုလုပ္ပါလား။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ ငါလည္း မလုပ္တတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ကလည္း အမ်ားသား လား။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေဟာ ေျပာတဲ့ သူေတြကလည္း ႏိုင္ငံအစိုးရ ကို စြပ္စြဲျပစ္တင္ေဝဖန္ေနမယ့္ အစား ေဟာေျပာပြဲလာ ျပည္သူ လူထုႀကီးကို ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္ ႏိုင္ငံသားေတြ အတြက္ မိမိတို႔ လုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္း စဥ္၊ မိမိတို႔ ေတြးရမယ့္ အေတြးအေခၚ၊ မိမိတို႔ ႀကိဳးစားရမယ့္ အေနအထား ဒါေတြ တိုးပြားေအာင္ ေဟာရေျပာ ရ မွာပါ။
ႏိုင္ငံအေၾကာင္း လူမ်ိဳးအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာၿပီး တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ပရိသတ္ လက္ခုပ္သံပဲ ယူ သြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲဟာ အ႐ုပ္ဆိုးတယ္၊ အက်ည္းတန္ တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္ စိတ္၊ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္စိတ္၊ လူမ်ိဳး ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ စိတ္ေတြ မတိုး ပြားလာဘဲ မိမိႏိုင္ငံကို အထင္ေသး၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး မွ ကိုယ္အသံုးမက်ဘူး ဆိုတဲ့ အထင္ေတြသာ တိုးပြားလာမယ္ ဆိုရင္ ဒါဟာ ေဟာတဲ့ ေျပာတဲ့ သူေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူေတြၾကား သံသယေတြပြား၊ အမုန္းမီးေတြ မ်ား လာတာ မ်ိဳးကလည္း တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားဖို႔ အေရး ေႏွာင့္ေႏွးေစတယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ က်င္းပသြားတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ တိုင္းရင္း သား စည္းလံုးညီၫြတ္မႈအေၾကာင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာ တစ္ဦးက ေဟာေျပာသြားပါတယ္။ သူကေတာ့ စည္းလံုးဖို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔၊ ေျပာသြားေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ တမ္း ျပည္သူလူထုဆီ ေရာက္သြားတဲ့ sense အသိက မစည္းလံုးေသာ အျဖစ္နဲ႔ မၿငိမ္းေသာ ဘဝလမ္းစျဖစ္ ေနပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလို ျဖစ္ခ်င္လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုမွာလည္း စာ ေရးဆရာ တစ္ဦးက သူ႔တပည့္မ ေလးေတြ လမ္းေပၚက မိန္းကေလးေတြ အေၾကာင္း စာနာစြာနဲ႔ ေျပာသြားပါ တယ္။ ေနာက္ဆံုးအေျဖကေတာ့ တိုင္းျပည္မေကာင္းလို႔ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္လို႔ေပါ့ေလ။ ဒီလိုမိန္းကေလး ေတြထဲမွာ စားဝတ္ေနေရး ေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးေတြရွိေကာင္းရွိႏိုင္ ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ တိုက္စီး ကားစီးနဲ႔ Sponsor က႑ေတြက လည္း အမ်ားသားလားေနာ္။ ဒီေတာ့ ဝမ္းဝ႐ံု တစ္ခါးလွ႐ံု သမၼာအာဇီဝ က်က် လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ေတြ လမ္းမွားေရာက္သြားေစႏိုင္တဲ့ စကားမ်ိဳး ေဟာေျပာမႈမ်ိဳးအတြက္ လည္း ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာအရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္အရ တားျမစ္ ထားတဲ့ အရက္ေသစာ ကို ေသာက္စား ထားေၾကာင္း ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး စာေပ စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာတဲ့ ေဟာေျပာသူ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဆရာသုေမာင္၊ ဆရာေသာ္တာေဆြတို႔လည္း အရက္ ႀကိဳက္၊ အရက္ေသာက္ၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ မေသာက္ဝံ့ မေျပာဝံ့ၾကပါဘူး။ ေအးတဲ့ေဒသမို႔ ေသာက္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အာပူ႐ံုေလး။ အခုေတာ့ လွ်ာေလးအာေလး နဲ႔ ပလတ္စတစ္ ထိုင္ခံုေတြရဲ႕ အေနာက္မွာ ဖ်ာေလးေတြ ခင္းၿပီး “စာေပေဟာ ေျပာပြဲ” လာေရာက္နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ရင္ထဲ မေကာင္း ျဖစ္သြား ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကသာ ရင္ထဲမေကာင္း ျဖစ္ေနတာ။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းက ေတာ့ အေသာအေဟာေလးေတြနဲ႔ အေစာင္း အခ်ိတ္ေလးေတြနဲ႔ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်လို႔။ ကြ်န္ေတာ္ မ်ား ေလွာင္ရယ္ေန သလားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္မိပါရဲ႕ “စာေပေဟာေျပာပြဲ”ေတြမွာ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနတာ ဟာ ေဟာေျပာသူ တစ္ဦး တည္းေၾကာင့္ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာက္က ပရိသတ္၊ ျပည္သူလူထုေတြမွာလည္း တာဝန္ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ စာေပေဟာေျပာပြဲ သြားၾကတာ အသိဥာဏ္ပညာ၊ ဗဟုသုတေတြ တိုးပြား ဖို႔လား၊ ဟိုလူ႔အေကာင္းေၾကာင္း၊ ဒီလူ႔ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာ သြားနား ေထာင္ၿပီး လက္ခုပ္တီးၿပီးသြား ဟား ၾကဖို႔လား ဆိုတာ ျပန္ေတြးၾကည့္ ၾကေစခ်င္ပါတယ္။
အခုေခတ္ ထြက္လာတဲ့ စာအုပ္ ေတြကလည္း မ်ားလြန္းေတာ့ ဒီစာ အုပ္ေတြ အကုန္ဖတ္ဖို႔၊ မွတ္ဖို႔၊ ဝယ္ ၾကဖို႔ ဆိုတာလည္း လြယ္တဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေပေဟာေျပာသူ ေတြက သူတို႔ဖတ္ထားတဲ့ စာေပ အေၾကာင္း၊ အသိဥာဏ္ပညာအေၾကာင္း ေတြလည္း ေဝမွ်ေဟာေျပာလို႔ စာ ဖတ္သူေတြ ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္၊ မွတ္ သင့္ မွတ္ထိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာေတြအေၾကာင္း ၫႊန္းဆို ေဟာေျပာေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ရသ စာေရးဆရာကလည္း ဘယ္ရသ စာ အုပ္ေပါ့။ ေအာင္ျမင္ေရး စာေရးဆရာ ကလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြရဲ႕ ဘဝ စာအုပ္ေတြေပါ့။ ႏိုင္ငံေရး စာေရး ဆရာကလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စာအုပ္ စသည္ ျဖင့္ ေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳးမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိ ခြင့္ရမယ္။ မွတ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ “စာေပေဟာေျပာပြဲ”မွာ ဘယ္ အေၾကာင္းရာ ကိုပဲ ေဟာေျပာေျပာ “စာေပအသိ၊ စာေပစိတ္ဓာတ္နဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲက စာေပခ်စ္သူေတြ အတြက္ အမွန္တကယ္ ရွင္သန္ႏိုင္ လိမ့္မယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။
စာေပေဟာေျပာပြဲကအျပန္ စာ ခ်စ္သူေတြဆီမွာ စာေပကို ျမတ္ႏိုး စိတ္ေတြ၊ ပညာကို တန္ဖိုးထားတတ္ မႈေတြ၊ ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ ေတြ၊ ဘာသာ သာသနာကို ေစာင့္ ေရွာက္ရမယ္ စိတ္ေတြ ပိုတိုးပြား မ်ား ျပားလာမယ္ဆိုရင္ စာေပေဟာေျပာ ၾကတဲ့ ဆရာေတြအေနနဲ႔ေရာ၊ ပြဲက်င္း ပေပးၾကတဲ့ စာေပခ်စ္သူေတြအတြက္ ေရာ၊ လာေရာက္နားေထာင္ၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြအတြက္ေရာ ေျပာရ ေဟာရက်ိဳး၊ စီစဥ္ရက်ိဳး၊ နားေထာင္ ရက်ိဳးနပ္ၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး အသိ အျမင္ေတြ တိုးပြားလာၿပီး
တိုင္းျပည္က ဘာလုပ္ေပးမလဲ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့
ႏိုင္ငံ သားတစ္ေယာက္ထက္
တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေပးရမလဲဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ၊
ႏိုင္ငံသားအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတာထက္
ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ႏိုင္ငံသား ေတြကို
စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကေန တစ္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာေပ ေလာက အတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူ လူထုအတြက္ ပိုဝမ္းသာ စရာ ပိုဂုဏ္ ယူစရာ ေကာင္းလိမ့္မယ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ ထင္ပါတယ္။
စစ္မွန္တဲ့ စာေပေဟာေျပာမႈေတြ နဲ႔အတူ တိုင္းျပည္ေရာ၊ လူမ်ိဳးေရာ သာမက စာေပေလာကႀကီးပါ တိုး တက္လာ ပါေစလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ေရႊလက္ဝါ
တကယ္လို႔ စြပ္စြဲျပစ္တင္တာ မ်ိဳး ပါသြားခဲ့ရင္လည္း အရင္ဆံုး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ စင္ေပၚတက္ေျပာၾက၊ ေဟာၾကတဲ့ ဆရာသမားေတြ အားလံုး ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ဂုဏ္ဝါ ပညာ သမၻာႀကီးၾကလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲက ေျပာခ်င္တာေလး ေတြ ရွိေနေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ ဆႏၵ ရွိတာေလးေတြ ေရးမိတာပါ။
အရင္ဆံုး စာေပေဟာေျပာပြဲ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးေဟာ ေျပာမႈေတြ ေရပန္းစားေနတာကို ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စာေပ ေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္မွာ စာေပအေၾကာင္း မပါ ႏိုင္ငံေရး အၿငိစကားလံုး၊ အေထ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ေဟာၾကေျပာၾကတာ ကို သြားေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕စာ ေရးဆရာ ကိုယ္တိုင္၊ ေဟာေျပာသူ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း စာေပေဟာေျပာ ပြဲေခါင္းစဥ္နဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့အေၾကာင္း ဝန္ခံၿပီး မကိုက္ကိုက္ေအာင္ စာေလး ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ရြတ္ျပၿပီး လိုရာေရာက္ေအာင္ ေဟာသြား ၾကတာေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ စာေပပညာရွင္စစ္စစ္ ႀကီးေတြကေတာ့ တကယ့္တကယ္ ကို စာေပစင္ျမင့္ေပၚမွာ စာေပအေၾကာင္း အရာ စစ္စစ္ေတြကိုပဲ တင္ဆက္သြား ၾကတာကို လည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေခါင္း စဥ္ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးေတြ ေရာေထြးေနတယ္လို႔ ဝိဝါဒေတြ ကြဲ ျပားေနၾကပါတယ္။ တကယ့္ တကယ္ တမ္း စာေပနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဟာ ဘာမွ မဆိုင္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုခု ကို ေရာက္သြားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာအုပ္ ဆိုင္ တစ္ခုခုေရာက္ သြားရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ပါ။ စာေပအမ်ိဳး အစား အစံု သုတ၊ ရသ၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး စသည္ျဖင့္ က႑ အစံု၊ စာေပမ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာဖြဲ႕ေတာင္ဖြဲ႕ စကား လံုး အႏုအရြအလွအပေလးေတြသာ စာေပထဲ အက်ံဳးဝင္တာမဟုတ္ပါဘူး။
ဟိုးေခတ္ ေက်ာက္စာမွတ္တမ္း ေတြကစၿပီး အခုေခတ္ အတိုအထြာ ရယ္စရာေတြကအစ ေရးသူ၊ ဖတ္သူ လည္းရွိ၊ မွတ္တမ္းမွတ္ရာလည္းရွိ လူထုအမ်ားကို သုတ၊ ရသ၊ အက်ိဳး စီးပြားတစ္ခုခု ေပးစြမ္းႏိုင္ရင္ အား လံုးဟာ “စာေပ”ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သက္ ဆိုင္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထင္ပါတယ္။ ရာဇဝင္သမိုင္းေၾကာင္း ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ ကလည္း သမိုင္း ေၾကာင္းေတြ တူးဆြေဖာ္ထုတ္ေျပာ သြားမွာပဲ။ ေအာင္ျမင္ေရး စာေပေရး တဲ့ သူကလည္း ေအာင္ျမင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာမွာပဲ ေဟာမွာ ပဲေပါ့။ လူေတြအေၾကာင္း၊ ဘဝ သ႐ုပ္ေဖာ္ေတြအေၾကာင္းေရးတဲ့ စာ ေရးဆရာေတြကလည္း လူ႔ဘဝ အေၾကာင္း ေဟာၾကမွာပဲ။ ပညာေရး ဌာနက စာေရးဆရာ၊ တပ္မေတာ္၊ ႏိုင္ငံေရးအသိုက္အဝန္းထဲက အရာရွိ စာေရးဆရာေတြကလည္း ပညာေရး အေၾကာင္း၊ တပ္မေတာ္ အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ အေၾကာင္း ေျပာၾကေဟာ ၾကမွာပါပဲ။ ဒါကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တို႔က လက္ခံရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သတိထားရမွာက ဘာ အေၾကာင္း အရာေတြ ကိုပဲ ေျပာေျပာ “စာေပ”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကေန မေသြဖယ္သြားေစဖို႔ရယ္ ျပည္သူလူထု ကို မွန္ကန္တဲ့ အသိ၊ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ သံုးသပ္ မႈေတြက မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေတြကေန မတိမ္းေစာင္းသြားေစဖို႔ နည္းေပးလမ္းျပသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာရ ေဟာရမွာပါ။ မွန္တယ္။ မွားတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔မရပါဘူး။ ကြ်န္ ေတာ္တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိတဲ့ အသိ၊ ေတြးမိတဲ့အေတြး၊ ခံစားခ်က္ စတာေတြကိုပဲ လူထုဆီမွ်ေဝလို႔ရတာ ပါ။ စာေပေဟာေျပာပြဲကို ေရာက္လာ တဲ့ စာေပခ်စ္ ျပည္သူလူထုကို အသိဥာဏ္ေတြ တိုးပြားလာေအာင္၊ စာေပ ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလာေအာင္၊ စိတ္ဓာတ္ ေတြ ရင့္သန္ခိုင္မာ လာေအာင္၊ ေလာကႀကီးကို ခ်စ္တတ္လာေအာင္၊ လူသား အခ်င္းခ်င္းတန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္ ေျပာဖို႔ ဆိုဖို႔ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲ စင္ျမင့္ေပၚတက္တဲ့ သူတိုင္းမွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
အခု ေခတ္ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဟာေျပာသြားတဲ့ စာေရးဆရာ အမ်ားစုကေတာ့ လက္ရွိအစိုးရနဲ႔ လက္ ေဟာင္း အစိုးရေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရး မေကာင္းေၾကာင္း ေတြကိုပဲ အဓိကထား ေျပာေနၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္ တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္တဲ့ အလုပ္ တစ္ခု ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကမွာလည္း “ဟိုလိုလုပ္ပါလား။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ ငါလည္း မလုပ္တတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ကလည္း အမ်ားသား လား။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးေဟာ ေျပာတဲ့ သူေတြကလည္း ႏိုင္ငံအစိုးရ ကို စြပ္စြဲျပစ္တင္ေဝဖန္ေနမယ့္ အစား ေဟာေျပာပြဲလာ ျပည္သူ လူထုႀကီးကို ႏိုင္ငံေတာ္ အတြက္ ႏိုင္ငံသားေတြ အတြက္ မိမိတို႔ လုပ္ရမယ့္ လုပ္ငန္း စဥ္၊ မိမိတို႔ ေတြးရမယ့္ အေတြးအေခၚ၊ မိမိတို႔ ႀကိဳးစားရမယ့္ အေနအထား ဒါေတြ တိုးပြားေအာင္ ေဟာရေျပာ ရ မွာပါ။
ႏိုင္ငံအေၾကာင္း လူမ်ိဳးအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာၿပီး တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ပရိသတ္ လက္ခုပ္သံပဲ ယူ သြားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီစာေပေဟာေျပာပြဲဟာ အ႐ုပ္ဆိုးတယ္၊ အက်ည္းတန္ တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္ စိတ္၊ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္စိတ္၊ လူမ်ိဳး ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ စိတ္ေတြ မတိုး ပြားလာဘဲ မိမိႏိုင္ငံကို အထင္ေသး၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး မွ ကိုယ္အသံုးမက်ဘူး ဆိုတဲ့ အထင္ေတြသာ တိုးပြားလာမယ္ ဆိုရင္ ဒါဟာ ေဟာတဲ့ ေျပာတဲ့ သူေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အစိုးရနဲ႔ ျပည္သူေတြၾကား သံသယေတြပြား၊ အမုန္းမီးေတြ မ်ား လာတာ မ်ိဳးကလည္း တိုင္းျပည္ ေကာင္းစားဖို႔ အေရး ေႏွာင့္ေႏွးေစတယ္ လို႔ထင္ပါတယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ က်င္းပသြားတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ တိုင္းရင္း သား စည္းလံုးညီၫြတ္မႈအေၾကာင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာ တစ္ဦးက ေဟာေျပာသြားပါတယ္။ သူကေတာ့ စည္းလံုးဖို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔၊ ေျပာသြားေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ တမ္း ျပည္သူလူထုဆီ ေရာက္သြားတဲ့ sense အသိက မစည္းလံုးေသာ အျဖစ္နဲ႔ မၿငိမ္းေသာ ဘဝလမ္းစျဖစ္ ေနပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလို ျဖစ္ခ်င္လိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုမွာလည္း စာ ေရးဆရာ တစ္ဦးက သူ႔တပည့္မ ေလးေတြ လမ္းေပၚက မိန္းကေလးေတြ အေၾကာင္း စာနာစြာနဲ႔ ေျပာသြားပါ တယ္။ ေနာက္ဆံုးအေျဖကေတာ့ တိုင္းျပည္မေကာင္းလို႔ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္လို႔ေပါ့ေလ။ ဒီလိုမိန္းကေလး ေတြထဲမွာ စားဝတ္ေနေရး ေၾကာင့္ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးေတြရွိေကာင္းရွိႏိုင္ ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ တိုက္စီး ကားစီးနဲ႔ Sponsor က႑ေတြက လည္း အမ်ားသားလားေနာ္။ ဒီေတာ့ ဝမ္းဝ႐ံု တစ္ခါးလွ႐ံု သမၼာအာဇီဝ က်က် လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ မိန္းကေလးငယ္ေတြ လမ္းမွားေရာက္သြားေစႏိုင္တဲ့ စကားမ်ိဳး ေဟာေျပာမႈမ်ိဳးအတြက္ လည္း ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာအရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္အရ တားျမစ္ ထားတဲ့ အရက္ေသစာ ကို ေသာက္စား ထားေၾကာင္း ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး စာေပ စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာတဲ့ ေဟာေျပာသူ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဆရာသုေမာင္၊ ဆရာေသာ္တာေဆြတို႔လည္း အရက္ ႀကိဳက္၊ အရက္ေသာက္ၾကတဲ့ သူေတြပါ။ ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ မေသာက္ဝံ့ မေျပာဝံ့ၾကပါဘူး။ ေအးတဲ့ေဒသမို႔ ေသာက္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အာပူ႐ံုေလး။ အခုေတာ့ လွ်ာေလးအာေလး နဲ႔ ပလတ္စတစ္ ထိုင္ခံုေတြရဲ႕ အေနာက္မွာ ဖ်ာေလးေတြ ခင္းၿပီး “စာေပေဟာ ေျပာပြဲ” လာေရာက္နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ရင္ထဲ မေကာင္း ျဖစ္သြား ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကသာ ရင္ထဲမေကာင္း ျဖစ္ေနတာ။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းက ေတာ့ အေသာအေဟာေလးေတြနဲ႔ အေစာင္း အခ်ိတ္ေလးေတြနဲ႔ လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ တဝါးဝါး တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်လို႔။ ကြ်န္ေတာ္ မ်ား ေလွာင္ရယ္ေန သလားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္မိပါရဲ႕ “စာေပေဟာေျပာပြဲ”ေတြမွာ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ေနတာ ဟာ ေဟာေျပာသူ တစ္ဦး တည္းေၾကာင့္ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာက္က ပရိသတ္၊ ျပည္သူလူထုေတြမွာလည္း တာဝန္ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ စာေပေဟာေျပာပြဲ သြားၾကတာ အသိဥာဏ္ပညာ၊ ဗဟုသုတေတြ တိုးပြား ဖို႔လား၊ ဟိုလူ႔အေကာင္းေၾကာင္း၊ ဒီလူ႔ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာ သြားနား ေထာင္ၿပီး လက္ခုပ္တီးၿပီးသြား ဟား ၾကဖို႔လား ဆိုတာ ျပန္ေတြးၾကည့္ ၾကေစခ်င္ပါတယ္။
အခုေခတ္ ထြက္လာတဲ့ စာအုပ္ ေတြကလည္း မ်ားလြန္းေတာ့ ဒီစာ အုပ္ေတြ အကုန္ဖတ္ဖို႔၊ မွတ္ဖို႔၊ ဝယ္ ၾကဖို႔ ဆိုတာလည္း လြယ္တဲ့အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေပေဟာေျပာသူ ေတြက သူတို႔ဖတ္ထားတဲ့ စာေပ အေၾကာင္း၊ အသိဥာဏ္ပညာအေၾကာင္း ေတြလည္း ေဝမွ်ေဟာေျပာလို႔ စာ ဖတ္သူေတြ ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္၊ မွတ္ သင့္ မွတ္ထိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာေတြအေၾကာင္း ၫႊန္းဆို ေဟာေျပာေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ရသ စာေရးဆရာကလည္း ဘယ္ရသ စာ အုပ္ေပါ့။ ေအာင္ျမင္ေရး စာေရးဆရာ ကလည္း ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြရဲ႕ ဘဝ စာအုပ္ေတြေပါ့။ ႏိုင္ငံေရး စာေရး ဆရာကလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စာအုပ္ စသည္ ျဖင့္ ေပါ့။ ဒီလိုမ်ိဳးမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိ ခြင့္ရမယ္။ မွတ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ “စာေပေဟာေျပာပြဲ”မွာ ဘယ္ အေၾကာင္းရာ ကိုပဲ ေဟာေျပာေျပာ “စာေပအသိ၊ စာေပစိတ္ဓာတ္နဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲက စာေပခ်စ္သူေတြ အတြက္ အမွန္တကယ္ ရွင္သန္ႏိုင္ လိမ့္မယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။
စာေပေဟာေျပာပြဲကအျပန္ စာ ခ်စ္သူေတြဆီမွာ စာေပကို ျမတ္ႏိုး စိတ္ေတြ၊ ပညာကို တန္ဖိုးထားတတ္ မႈေတြ၊ ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ ေတြ၊ ဘာသာ သာသနာကို ေစာင့္ ေရွာက္ရမယ္ စိတ္ေတြ ပိုတိုးပြား မ်ား ျပားလာမယ္ဆိုရင္ စာေပေဟာေျပာ ၾကတဲ့ ဆရာေတြအေနနဲ႔ေရာ၊ ပြဲက်င္း ပေပးၾကတဲ့ စာေပခ်စ္သူေတြအတြက္ ေရာ၊ လာေရာက္နားေထာင္ၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြအတြက္ေရာ ေျပာရ ေဟာရက်ိဳး၊ စီစဥ္ရက်ိဳး၊ နားေထာင္ ရက်ိဳးနပ္ၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး အသိ အျမင္ေတြ တိုးပြားလာၿပီး
တိုင္းျပည္က ဘာလုပ္ေပးမလဲ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့
ႏိုင္ငံ သားတစ္ေယာက္ထက္
တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေပးရမလဲဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ၊
ႏိုင္ငံသားအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတာထက္
ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ႏိုင္ငံသား ေတြကို
စာေပေဟာေျပာပြဲေတြကေန တစ္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းေဖာ္ထုတ္ေပးႏိုင္ မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာေပ ေလာက အတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူ လူထုအတြက္ ပိုဝမ္းသာ စရာ ပိုဂုဏ္ ယူစရာ ေကာင္းလိမ့္မယ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ ထင္ပါတယ္။
စစ္မွန္တဲ့ စာေပေဟာေျပာမႈေတြ နဲ႔အတူ တိုင္းျပည္ေရာ၊ လူမ်ိဳးေရာ သာမက စာေပေလာကႀကီးပါ တိုး တက္လာ ပါေစလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ေရႊလက္ဝါ
.jpg)
.jpg)
