"စုႏၵ ၀က္ကုန္သည္ အေၾကာင္း"

 

စုႏၵသည္ ရာဇျဂိဳလ္ျမိဳ ့ၾကီးသား ျဖစ္၏။သူ၏ အိမ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူရာ
ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွ။ သို ့ရာတြင္စုႏၵသည္ ျမတ္စြာဘုရား ေက်ာင္းေတာ္သို ့ တစ္ခါမွ် မသြား၊ျမတ္စြာဘုရား၏ တပည့္သား ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္သူ၏ အိမ္သို ့ မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားေလ ့ရွိၾကပါ၏။

ထိုသို ့ရဟန္းေတာ္မ်ား မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားၾကသည္ကိုစုႏၵသည္ ေတြ ့ပါ၏။ သို ့ရာတြင္ စုႏၵသည္ ထိုရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကိုတ္ခြန္းဆက္ျခင္းပင္မျပဳ၊လွဴဒါန္းရမည္ကိုစိုးရိမ္၍ ႏႈတ္ခြန္းမဆက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ အျမင္ကတ္၍ႏႈတ္ခြန္းမဆက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ျမတ္စြာဘုရား ေက်ာင္းေတာ္ကိုသာ မသြားသည္ မဟုတ္၊အျခားေသာ တိတၳိမ်ား အရံသို ့လည္း စုႏၵသည္ မသြား၊ပရိဗုိဇ္မ်ားႏွင့္လည္း အကြ်မ္းတ၀င္ မဆက္ဆံ၊အမွန္အားျဖင့္ စုႏၵသည္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မွန္လွ်င္ မည္သည့္အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေစ မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳ ေန၏။ စုႏၵသည္သူ၏ ဘ၀သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပန္းတစ္ပြင့္ ေရတစ္ခြက္မွ်ကိုပင္ မည္သည့္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္အားမဆုိ လွဴဒါန္းဖူးသည္ဟူ၍မရွိ၊ သီလ ေဆာက္တည္ျခင္း၊ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားျခင္းကားေ၀းေလစြ။

မင္းႏွင့္တကြ မွဴးမတ္မ်ား၊ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားသည္ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၌ သက္၀င္ယံုၾကည္ၾက၏။ေန ့တိုင္းပင္ ပန္းနံ ့သာ လက္စြဲလ်က္ ေ၀ဠဳ၀န္ေက်ာင္းေတာ္သို ့တရားနာ သြားၾက၏။ စုႏၵလည္း ျမင္၏။ သို ့ရာတြင္ သူသည္ေလာက၏ အမွန္တရား ရွာေဖြေရးကိစၥႏွင့္ ပက္သက္၍
သူႏွင့္ ဆိုင္သည္ဟု ခံယူခ်က္ လံုး၀မရွိ။

ထို ့ေၾကာင့္ စုႏၵသည္ မည္သည့္ဘာသာေရးဂုိဏ္း၏၀ါဒ၌မွ် သက္၀င္ ယံုၾကည္ျခင္း မရွိသျဖင့္ သူ ့ကို ဘာသာမဲ့ဟု ဆိုရ၏။ ထိုေခတ္၌ စုႏၵလို ဘာသာမဲ့ေပါင္း မ်ားစြာ ရွိႏိုင္ပါ၏။သို ့ရာတြင္ ပိဋကတ္စာေပ၌ စုႏၵလို မွတ္တမ္းတင္ခံရေလာက္ေအာင္မိုက္မဲ၍ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူ ရွား၏။

စုႏၵ၏ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ငန္းသည္ ၀က္သားေပၚ၍ေရာင္း၀ယ္ေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္၏။ စုႏၵသည္ ၀က္ေပါက္စမ်ားကို၀ယ္၍ သူ ့အိမ္၏ ေနာက္ေဖးဘက္၌ ၀က္ျခံၾကီးတစ္ခုကိုေဆာက္၍ ေမြးျမဴထား၏။ ၀က္ေပါက္စမ်ားကို ၀ယ္သည္ဆိုေသာ္လည္း ေငြျဖင့္ ၀ယ္သည္မဟုတ္၊ စပါးျဖင့္၀ယ္သည္ဆိုေသာ္လည္း တန္ရာတန္ေၾကးေပး၍၀ယ္သည္မဟုတ္၊ မ်ားစြာ ေစ်းႏွိမ္၍ ၀ယ္ျခင္း ျဖစ္၏။စုႏၵသည္ ၀က္ကုန္သည္ေလာက၌ သူ ့နည္းသူ ့ဟန္အရကြ်မ္းက်င္သူ ျဖစ္၏။

စပါးမ်ားေပၚခ်ိန္တြင္ စပါးမ်ားကို ၀ယ္ယူစုေဆာင္း၏။စပါးရွားခ်ိန္သို ့ေရာက္ေသာအခါ စုႏၵသည္ တစ္ရြာ၀င္
တစ္ရြာထြက္ျဖင့္ ၀က္ေပါက္စမ်ားကို ေငြသားမေပးဘဲစပါးေပးကာ ၀ယ္ယူ၏။ ထိုထိုေဒသရွိ ၀က္ေမြးျမဴေရး
သမားမ်ားကလည္း စုႏၵေပးသည့္ ေစ်းအတိုင္းပင္ေရာင္းလိုက္ရ၏။ စုႏၵသည္ ၀က္ေမြးျမဴေရးသမားမ်ား၏
အေျခအေနကို သိ၏။ မေရာင္းလွ်င္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာအေျခအေနသို ့ေရာက္ေနေသာ ၀က္ေမြးျမဴေရးသမားမ်ားထံမွသာ ၀က္ေပါက္စမ်ားကို သူေပးခ်င္သည့္ ေစ်းအတိုင္းေပး၍ ၀ယ္ယူ၏။ ေနာက္ သူကပင္ ကရုဏာေရွ ့ထား၍၀ယ္လိုက္သည့္ သ႑ာန္ကို ေဆာင္လိုက္ေသး၏။
၀က္ေမြးျမဴေရးသမားမ်ားက စုႏၵကိုပင္ ေက်းဇူးတင္လိုက္ရေသး၏။ထို ့ေၾကာင့္ ၀က္ကုန္သည္ေလာက၌ စုႏၵကို အေရာင္းအ၀ယ္ကြ်မ္းက်င္သူအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ျဖစ္၏။ ၀က္ေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္း၌ အလြန္ေတာ္ေသာ စုႏၵ။

စုႏၵသည္ ဘ၀က္ုိ အတၱရႈေထာင့္မွ ၾကည့္သူ ျဖစ္၏။အတၱရႈေထာင့္မွ ၾကည့္ေလေသာအခါ သူ၏ဘ၀အတြက္
အရာရာတိုင္း၌ အသာစံ ျခင္း သေဘာကိုသာ ေတြ ့ရ၏။သူ ့၌ တရားသည္ မတရားသည္ဟူ၍ ပံုေသ သတ္မွတ္ခ်က္မရွိ။ သူ ့ဘ၀အတြက္ ရလွ်င္ တရား၏၊ မရလွ်င္ မတရား၊လုယူ၍ပဲ ရရ၊ လိမ္ယူ၍ပဲ ရရ၊ ရလွ်င္ တရားသည္သာ ျဖစ္၏။ထို ့ေၾကာင့္ သူသည္ ကုသိုလ္၌လည္း မယံုၾကည္၊အကုသိုလ္၌လည္း မယံုၾကည္၊ စုႏၵသည္ အတၱရႈေထာင့္မွသာဘ၀ကို ၾကည့္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ ့ကိုယ္ကိုသာ သူယံု၏။အျခား မည္သူ ့ကိုမွ် သူမယံုၾကည္။ ဘာသာတရားမ်ား၏သြန္သင္ခ်က္၌လည္း သူ မယံု၊ ပတ္၀န္းက်င္၌လည္း သူမယံု၊စုႏၵသည္ သူ၏ဘ၀အတြက္ အရာရာတိုင္းကို သာယာဖြယ္အျဖစ္သာျမင္၏။ အကယ္၍ သူ၏ ဘ၀အတြက္ မသာယာဖြယ္ျဖစ္ေသာအဟန္ ့အတားတစ္ခုခုကို ေတြ ့ရပါက ယင္းအဟန္ ့အတားမွထြက္ေျမာက္ရာကိုသာ အၾကမ္းနည္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အႏုနည္းျဖင့္ျဖစ္ေစ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ထိုမသာယာဖြယ္ျဖစ္ေသာအဟန္ ့အတားကို ဖယ္ရွားျပီး ထြက္ေျမာက္ရာကိုရေအာင္ယူမည္ ျဖစ္၏။

စုႏၵသည္ သူ ့ဘ၀အတြက္ သာယာဖြယ္ကို ရွာရာ၌လည္းေကာင္းမသာယာဖြယ္ အဟန္ ့အတားကို ဖယ္ရွားရာ၌လည္းေကာင္း၊ထြက္ေျမာက္ရာကို ရေအာင္ယူရာ၌လည္းေကာင္း ဓမၼႏွင့္အဓမၼ၊ ကုသိုလ္ႏွင့္ အကုသိုလ္တို ့ႏွင့္ ပက္သက္၍ ပံုေသသတ္မွတ္ခ်က္ မရွိ၊ အသာရလွ်င္ ျပီးေရာဟူေသာခံယူခ်က္ျဖင့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္သူ ျဖစ္၏။

ဘ၀ကို အနတၱရႈေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်င္မူ တစ္မ်ိဳးျမင္၏။အႏုဋီကာဆရာ၏ ၾသ၀ါဒအရ (၁) ျမင့္ျမတ္ေသာ
စိတ္ေနစိတ္ထားရွိျခင္း၊(၂) စဥ္းစဥ္းစားစားလုပ္တတ္ျခင္း၊(၃) လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ မွန္ကန္ျခင္း ဟူေသာ အဂၤါသံုးရပ္ႏွင့္ျပည့္စံုေသာ လုပ္ငန္းမွ ေပၚထြက္လာေသာ အက်ိဳးတရားသည္သာလွ်င္ သာယာဖြယ္ ျဖစ္၏။
အရိယသစၥာအျမင္ျဖင့္ ဘ၀ကို မျမင္ႏိုင္ေသးသေရြ ့ကာလပတ္လံုး ပုထုဇဥ္တို ့၏ အျမင္သည္ ဆင္ကိုစမ္းေသာမ်က္မျမင္ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္တို ့၏ အျမင္မ်ားကဲ့သို ့မျပည့္စံုေသာ အျမင္၊ သို ့မဟုတ္ မွားယြင္းေသာ အျမင္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ယင္းအျမင္မ်ိဳးကို ၀ိပၸလႅာသဟု ေခၚ၏။ထို ့ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္ဟူသမွ်သည္ မည္မွ်ပင္ ပညာရွိသည္ျဖစ္ေစသူ၏ အျမင္၌ တစ္နည္းတစ္ဖံုအားျဖင့္ မသာယာဖြယ္ပါမည္သာျဖစ္၏။ ထိုမသာယာဖြယ္ကိုလည္း အႏုဋီကာဆရာ၏ ၾသ၀ါဒအတိုင္း ဖယ္ရွား၍ ယင္းမွ ထြက္ေျမာက္ရာကို ရေအာင္ယူရ၏။ယင္း၏ အေျဖ၊ ယင္းမွ ထြက္ေပါက္ကို ရွာ၍ ထြက္ရ၏။

မသာယာဖြယ္ သို ့မဟုတ္ အဟန္ ့အတားကို ဖယ္ရွားရာ၌ပထမ အေျခခံအေနျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားရွိဖို ့လို၏။ ထို ့ေနာက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အဟန္ ့အတားကိုအဘက္ဘက္မွ စူးစမ္းဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို ့လို၏။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္အေနျဖင့္ ဖယ္ရွားနည္း ဖယ္ရွားဟန္ မွန္ဖို ့လို၏။သို ့မွသာ မသာယာဖြယ္ တည္းဟူေသာ အဟန္ ့အတားမွထြက္ေျမာက္ရာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ရရွိႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါ၏။
သို ့မဟုတ္ပါက ေနာက္ေၾကာင္းမေအးဘဲ စိတ္တထင့္ထင့္ေ၀ဒနာကို ခံစားေနရေပလိမ့္မည္။

စုႏၵကား ထိုနည္းကို မသံုး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ့ဘက္မွအသာရေသာ နည္းကိုသာ သံုး၏။ အနာခံရေသာ နည္းကိုမသံုး၊ သူ အသာစီးရေသာ သေဘာတရားကိုသာ သံုး၏။စုႏၵသည္ သူ ့ဘ၀အတြက္ အျမဲတမ္း သာယာဖြယ္ကိုခ်ည္းရွာသူ ျဖစ္၏။

စုႏၵသည္ မတန္တဆေစ်းျဖင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ၀ယ္ယူလာေသာ ၀က္ေပါက္စမ်ားကို သူ ့အိမ္ေနာက္ဘက္ရွိ ၀က္ျခံၾကီးထဲ၌ ေလွာင္ထား၏။ သတ္ျဖတ္ေလာက္ေသာ အရြယ္သို ့မေရာက္မခ်င္း စုႏၵသည္ ၀က္မ်ားကို ေကာင္းမြန္စြာ ေကြ်းေမြး၏။၀က္မ်ား ၀ျဖိဳး အသားတိုးမွ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရာ၌
အျမတ္မ်ားမ်ားရသည္ကို စုႏၵသိ၏။ ထို ့ေၾကာင့္ စုႏၵသည္ ၀က္မ်ားကိုအစာေကြ်းရာ၌ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္၍ ေကြ်းပါ၏။စုႏၵသည္ ၀က္ေမြးျမဳေရးလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေသာ္လည္းစုႏၵတစ္အိမ္တည္း လြင္တီးေခါင္ ေနသည္မဟုတ္၊ရြာထဲရပ္ထဲ၌ပင္ ေန၏။ ရြာထဲ ရပ္ထဲ၌ ေနသည္ဆိုကတည္းကစုႏၵသည္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္းတြင္ရွိေသာ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ သာသာေရး စေသာ ေရးရာအျဖာျဖာတို ့ႏွင့္ မလြဲမေသြ ၾကံဳၾကံဳက္ရ၏။

ထိုသို ့ၾကံဳၾကိဳက္ရာတြင္ လူမႈေရးအရလည္း လူသားအခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံရ၏။ ႏိုင္ငံေရးအရလည္း ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံရ၏။
စီးပြားေရးအရလည္း ေရာင္းသူႏွင့္ ၀ယ္သူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံရ၏။ဘာသေရး၌ကား ထိုကဲ့သို ့မဟုတ္၊ တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ရ၏။ တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္း လုပ္မွလည္း ဆိတ္ျငိမ္ရာကို
ရ၏။ ဆိတ္ျငိမ္ရာကို ရမွလည္း ပို၍ ထိေရာက္၏။

ဘာသာေရးသည္ အျခားတစ္ဘက္ကို မငဲ့ေသာ၊ ဆက္ဆံေရးႏွင့္မပက္သက္ေသာ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းသေဘာမ်ိဳး သက္ေရာက္သျဖင့္အျခားေသာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး စေသာ ေရးရာမ်ားေလာက္
အေရးမၾကီးဟု ထင္မွားတတ္ၾက၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဘာသာေရးသည္လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ကိုယ္က်င့္တရားကို တည္ေဆာက္ရာ၌ ပဓာနက်၏။ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေသာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ ပါ၀င္ဖြဲ ့စည္းထားေသာ
လူ ့အဖြဲ ့အစည္းသာ လူ ့ေလာက ေအးခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။

စုႏၵသည္ ကိုယ္က်င့္တရား တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ဘာသာေရးဟူသမွ်၌ စိတ္၀င္စားျဖင္း မရွိသျဖင့္ သူ ့၌ ေကာင္းေသာ ကိုယ္က်င့္တရားမရွိ၊ ထို ့ေၾကာင့္ စုႏၵသည္ ရပ္ထဲရြာထဲ၌ ေနေသာ္လည္း သူ၏
အိမ္နားပတ္၀န္းက်င္အေပၚ ငဲ့ညွာေထာက္ထားရမွန္း မသိ၊ အားနာရမွန္းမသိ၊သူလုပ္ခ်င္သည့္ လုပ္ငန္းကို ဇြတ္တရြတ္ လုပ္၏။ အမွန္အားျဖင့္စုႏၵသည္ လူမဟုတ္ေသာ လူျဖစ္၏။

စုႏၵသည္ သတ္ျဖတ္သင့္ေသာ အေျခအေနသို ့ေရာက္ေသာ ၀က္မ်ားကိုသတ္ျဖတ္၍ ေရာင္း၏။ သို ့ရာတြင္ စုႏၵ ၀က္သတ္နည္းကားယခုေခတ္ ၀က္သတ္နည္းႏွင့္မတူ၊ စုႏၵသည္ ၀က္မ်ားကို တိုင္၌
ခ်ည္ေႏွာင္၏။ မရုန္းႏုိုင္ေအာင္ လုပ္၏။ ထို ့ေနာက္ တင္းပုတ္ႏွင့္ထု၏။ အသားမ်ား ဖူးဖူးေရာင္လာေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္၏။ထိုအခါ ၀က္မ်ားသည္ အလြန္၀လာဟန္ ရွိ၏။ ထို ့ေနာက္ စုႏၵသည္၀က္မ်ား၏ အာေခါင္ကို တုတ္ႏွင့္ေထာက္ထား၏။၀က္မ်ား၏ ပါးစပ္သည္ ပြင့္ဟ၍ ေန၏။
စုႏၵသည္ ၀က္မ်ား၏ ပါးစပ္ထဲသို ့ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူေနေသာေရေႏြးကို ေလာင္းထည့္၏။ ၀က္မ်ား၏ ခႏၶာတြင္းမွ မစင္မ်ားကိုအရည္ေပ်ာ္၍ ထြက္သြားေအာင္ လုပ္၏။ ဤသို ့ေရေႏြးက်ိဳက္က်ိဳက္ဆူကို အၾကိမ္မ်ားစြာ ေလာင္းထည့္၏။၀က္မ်ား၏ အူအတြင္းမွ က်ဆင္းလာေသာ အရည္သည္ျဖဴလာေသာအခါမွ ေရေႏြးေလာင္းထည့္ျခင္းကို ရပ္၏။စုႏၵ၏ ၀က္သတ္နည္းသည္ ေတြးၾကည့္လွ်င္ၾကက္သီးေမြးညင္း ထဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ရက္စက္လွသည္။ စုႏၵ၏ အိမ္နီးနားခ်င္းေန လူမ်ားအဖို ့ေတာ့ မည္သို ့ခံစားရမည္ မသိ။

စုႏၵသည္ မည္သူ ့ကိုမွ် အေရးထားသည္ မဟုတ္။သူလုပ္ခ်င္သည့္အတိုင္း လုပ္သူျဖစ္၏။ စုႏၵ၏
အိမ္နားတြင္ မေနလိုပါက ေျပာင္းေရႊ ့သြားရုံသာရွိ၏။မျမင္လိုပါက မ်က္စိကို ပိတ္ထားရုံသာ ရွိ၏။
မၾကားလိုပါကလည္း နားကို ပိတ္ထားရုံသာ ရွိ၏။စုႏၵကေတာ့ မည္သူ ့ကိုမွ် အေလးထား၍
စဥ္းစားမည္ မဟုတ္။ စုႏၵ၏ အိမ္နားမွ ေျပာင္းေရႊ ့မသြားႏိုင္ၾကသူမ်ားသည္ စုႏၵကို လ်စ္လ်ဴရႈရုံမွတစ္ပါး
အျခားနည္းလမ္းမ်ား မရွိေတာ့။
ဤနည္းအတိုင္း စုႏၵသည္ ၅၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ၀က္လုပ္ငန္းျဖင့္အသက္ေမြးျမဴ၏။ ထိုကာလအတြင္း စုႏၵသည္ ၀က္မ်ားကိုသတ္ရာ၌ အလြန္ေပ်ာ္၏။ ၀က္မ်ားကို တင္းပုတ္ျဖင့္ ထုေသာအခါ၀က္မ်ားေအာ္ဟစ္ၾကသည္ကို ၾကားရလွ်င္လည္း ေစာင္းသံကိုၾကားရသည္ႏွယ္ အလြန္ပီတိျဖစ္၏။ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူေနေသာ
ေရေႏြးမ်ားကို ၀က္မ်ား၏ ပါးစပ္ထဲသို ့ေလာင္းခ်လိုက္ေသာအခါ၀က္မ်ား စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္ၾကသည္ကို ၾကားရေသာအခါလည္းစုႏၵသည္ အလြန္နားေထာင္ေကာင္းသည္ဟု ထင္၏။

တစ္ေန ့တြင္ စုႏၵသည္ မမာမက်န္းျဖစ္၏။ ေလာကေအပၚအႏိုင္ယူခဲ့သမွ် ခုေတာ့ စုႏၵသည္ ဓမၼ၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကို ခံရေလျပီ။၅၅ ႏွစ္လံုးလံုး ၀က္မ်ားအေပၚ စုႏၵျပဳမူခဲ့သည့္အတိုင္း အ၀ီစိငရဲမီးလွ်ံသည္ စုႏၵဆီသုိ ့ ေရာက္လာ၏။ စုႏၵသည္ပူေလာင္ျခင္း ေ၀ဒနာကို ျပင္းျပစြာ ခံစားရ၏။၀က္မ်ားသြားသည့္အတိုင္း ေလးဘက္ေထာက္၍ သြားရ၏။၀က္မ်ား ေအာ္ဟစ္သည့္အတိုင္း ဆူညံစြာ ၀က္သံျဖင့္ေအာ္ဟစ္ရ၏။

အကုသိုလ္ဟူသည္ ဓမၼနိယာမအတိုင္း တူေသာ အက်ိဳးကိုေပး၏။ ကုသိုလ္သည္လည္း ထိုနည္းအတူပင္ တူေသာအက်ိဳးကို ေပး၏။ဤေနရာ၌ကား စုႏၵသည္ သူ ့ဘ၀သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးကုသိုလ္ေကာင္းမႈဟူ၍ ဘာမွ် မျပဳလုပ္ခဲ့သည့္အတြက္ ကုသိုလ္ႏွင့္
ပက္သက္၍ တူေသာ အက်ိဳးေပးစရာ ဘာမွ် မရွိ၊ အကုသိုလ္ကသာတူေသာ အက်ိဳးေပးစရာ ရွိေလသည္။

စုႏၵ၏ ကိုယ္၌ အနာတို ့သည္ ဖူးဖူးေရာင္ထၾကကုန္၏။အ၀ီစိ ငရဲမီးလွ်ံသည္ စုႏၵကိုယ္ေပၚလႊမ္းျခံဳထား၏။
စုႏၵသည္ သတိလြတ္ကင္း၍ အိမ္၏ အတြင္း၌ ဟိုမွသည္မွလွည့္လည္ေျပးသြား၏။ အိမ္သူအိမ္သားတို ့ကလည္းစုႏၵ အေ၀းသို ့ထြက္မေျပးႏိုင္စိမ့္ေသာငွာ အိမ္တံခါးကိုလံုျခံဳစြာ ပိတ္ထားၾက၏။ လံုျခံဳစြာ ပိတ္၍ထားေသာအိမ္အတြင္း၌ စုႏၵသည္ ၀က္ျခံတြင္း၌ အသတ္ခံရမည့္ ၀က္မ်ားထြက္ေပါက္ကို ရွာသကဲ့သို ့ လွည့္လည္၍ ထြက္ေပါက္ရွာ၏။

စုႏၵသည္ ၀က္၏ေအာ္သံျဖင့္ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္လ်က္ ေန၏။စုႏၵသည္ အရွင္လတ္လတ္ ပူျပင္းလွေသာ အ၀ီစိငရဲမီးဒဏ္ကိုျပင္းထန္စြာ ခံစားရ၏။ အိမ္နီးပါးခ်င္းတို ့သည္ စုႏၵ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္အိပ္၍မရဘဲ ရွိၾက၏။ စုႏၵသည္ ၇ ရက္ပတ္လံုး ၀က္မ်ားကို သူသတ္စဥ္က၀က္မ်ားခံစားရသည့္အတိုင္း ခံစားရ၏။ ၀က္မ်ား ေျပးေပါက္ရွာသည့္အတိုင္းသူလည္း ေျပးေပါက္ကို ရွာရ၏။ ၀က္မ်ား နာက်င္စြာ ခံစားရေသာ
ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ေအာ္ဟစ္ရသကဲ့သို ့ စုႏၵသည္ ေအာ္ဟစ္ရ၏။ရ ရက္တိုင္တိုင္ စုႏၵသည္ အရွင္လတ္လတ္ လူ၏ ခႏၶာျဖင့္အ၀ီစိငရဲ၏ ဒဏ္ကို ခံစားရျပီးေနာက္ ေသဆံုး၍ အ၀ီစိငရဲ၌က်ေရာက္ေလ၏။ စုႏၵ၏ အိမ္နီးပါးခ်င္းတို ့သည္မ်ားစြာ ထိတ္လန္ ့ၾက၏။

စုႏၵ၏ အိမ္အနီးမွ ျဖတ္၍သြားၾကေသာ ရဟန္းတို ့ကျမတ္စြာဘုရားအား ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ စုႏၵ၏ အိမ္၌ ၇ ရက္ပတ္လံုး ၀က္မ်ား သတ္ေနသည့္ အသံကို ၾကားရပါသည္။စုႏၵသည္ အလြန္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ဤမွ်ေလာက္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ်
တပည့္ေတာ္တို ့ မေတြ ့ရဘူးပါဟု ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ခ်စ္သားရဟန္းတို ့၊ စုႏၵသည္၇ ရက္ပတ္လံုး ၀က္တို ့ကို သတ္ေနသည္မဟုတ္၊ ၅၅ ႏွစ္တို ့ကာလပတ္လံုး သူျပဳခဲ့ေသာ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံသည္ဤပစၥဳပၸန္ဘ၀၌ပင္ စုႏၵအား တူေသာအက်ိဳးကို ေပးျခင္းျဖစ္၏။ယေန ့တြင္မွ စုႏၵသည္ ကြယ္လြန္၍ အ၀ီစိငရဲသို ့က်သြားျခင္း
ျဖစ္သည္ဟု မိန္ ့ေတာ္မူကာ ေအာက္ပါဂါထာကို ေဟာေတာ္မူ၏။

- မေကာင္းမႈကို ျပဳသူသည္ ဤပစၥဳပၸန္ဘ၀၌လည္း စိုးရိမ္ပူပန္ရ၏။

- ေနာင္တမလြန္ဘ၀၌လည္း စိုးရိမ္ပူပန္ရ၏။ပစၥဳပၸန္ တမလြန္ ႏွစ္ဘ၀လံုး၌ စိုးရိမ္ပူပန္ရ၏။

- ထိုသူသည္ မိမိ၏ ညစ္ညမ္းေသာ အကုသိုလ္ ကံၾကမၼာကိုျမင္၍ စိုးရိမ္ပူပန္ရ၏။ စိုးရိမ္ပူပန္ရသည္ႏွင့္အမွ် ပင္ပန္းရ၏။

(ဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္ ေရးသားေသာ
ဓမၼပဒ - စုႏၵ၀က္ကုန္သည္ ၀တၳဳ မွ)

ေမတၱာျဖင့္ စီကံုးပူေဇာ္သူ
အႏိႈင္းမဲ့စာတိုေပစမ်ား