အိုင္တီေမာင္မယ္မ်ားအတြက္ တိုက္တြန္းခ်က္

နည္းပညာေခတ္ႀကီးထဲ စီးေမ်ာေနၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာသာ တစ္ေနကုန္ထိုင္ေနေပမယ့္ ေတြးေတာစဥ္းစား
ရမယ့္အလုပ္ဆိုရင္ တီကိုဆားနဲ႔ တို႔သလို ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ စာဆိုတစ္ခုရွိပါတယ္။ ခရုမွာလည္း အဆန္နဲ႔၊ လူမွာလည္း အႀကံနဲ႔တဲ့။
လူမွန္ရင္ စဥ္းစား ေတြးေတာရမယ္။ အႀကံဥာဏ္သစ္ေတြ စိတ္ကူးရမယ္။ ကိုယ္တိုင္မသိရင္ေတာင္ သူမ်ားေျပာထားတဲ့ ပညာရွိစကားေတြနဲ႔
လူတတ္ၾကီးလုပ္ရပါတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ့္လိုေပါ့။ ကိုယ္တိုင္ကသာနကန္းတစ္လံုးမသိတာ၊ သူမ်ားေတြေျပာထား တာ၊ ေရးထားတာေတြက်ေတာ့ လူပံုအလယ္အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးသေပ့ါ။ အရစၥတိုတယ္က ေျပာတယ္၊ ပေလတိုက ေျပာတယ္၊ နစ္ေရွးက ေျပာတယ္ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖဴသလား မည္းသလားဆိုတာေတာ့ သိဘူးဗ်။ အရစၥတိုတယ္ဆိုတာႀကီး၊ ပေလတိုဆိုတာႀကီးေတြက ဘယ္ပံုဘယ္နည္း စူးစူးရွရွထြင္းေဖာက္ေတြးေခၚ ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာကိုေတာ့ အမ်ားစုက မသိခ်င္ၾကဘူး။ ေတြးခ်င္တဲ့သူေတြက ေတြးခ်င္ရာေတြးျပီး ေျပာထားသမွ်ကိုသာ ေလေဖာေဖာနဲ႔ ေျပာျပခ်င္တာ။

ဘာလို႔အဲ့သလိုျဖစ္ေန သလဲဆိုေတာ့ လူဆိုတာ သမာရိုးက်အေျခအေနထက္ ပိုေတြးၾကဖို႔၊ ထြင္းေဖာက္ေတြးၾကဖို႔ အင္မတန္ဝန္ေလးၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကလည္း အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အကန္႔အသတ္ေတြကို ေဖာက္ထြက္ဖို႔ေၾကာက္ေနၾကတာပါ။ လူေတြဟာ အမွန္တရားကို စကားအျဖစ္သာ ေျပာလိုၾကျပီး၊မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ဖို႔ေတာ့ ဝန္ေလးၾကပါတယ္။ Philosophy makes no bread ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ဒႆနိကေဗဒ သည္ေပါင္မုန္႔မဖုတ္ဘူးတဲ့ခင္ဗ်။ ဆိုလိုခ်င္တာက ဒႆနိကေဗဒဟာသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ပညာမဟုတ္တာေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အစာအိမ္ေတြကို ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္ပညာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကမာၻတစ္ခုလံုးရဲ႕တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ၾကီးမွာ ဒႆနိကေဗဒဟာ အေရးအၾကီးဆံုးအခန္းက႑မွ ပါဝင္အသံုးေတာ္ ခံခဲ့ပါတယ္။လူသားတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ လုပ္ရပ္ေပါင္းစံု၊ အျပဳအမူေပါင္းစံုအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးစံုကို ခ်မွတ္ေနရပါတယ္။ ညေနရံုးဆင္းအိမ္ျပန္ရင္ ဘယ္ဆိုင္မွာ ဘီယာ၀င္ကစ္ လိုက္မယ္။ လူႀကီးမသိေအာင္ ပိုက္ဆံဘယ္လို ဘတ္ထားလိုက္မယ္။ ညစာေကာင္းေကာင္းစားရေအာင္ မိန္းမကို ဘယ္လိုရႊီးရမယ္ဆိုျပီး စဥ္းစားတာမွန္သမွ် ဒႆနိကေဗဒရဲ႕စက္ကြင္းထဲ
က်ေရာက္ပါတယ္။ ဒႆနသမားေတြဟာ အရာရာတိုင္းကို သံသယမ်က္ေစ့နဲ႔သာ ၾကည့္ျမင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒႆနသမားရဲ႕ သံသယဆိုတာ “ဥဒၶစၥ၊ ကုကၠဳစၥ၊ ဝိစိကိစၧ” (ပ်ံ႔လြင့္ေသာစိတ္၊ ေနာင္တစိတ္၊ ေဝခြဲမရတဲ့စိတ္)တို႔ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ျပႆနာတစ္ခုကို ေဝဖန္ဆန္းစစ္ျခင္း၊ စူးစမ္းေလ့လာျခင္းတို႔အေျခခံျပီး သံသယနဲ႔ အကဲျဖတ္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

သာမန္လူအေနနဲ႔ကေတာ့ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ႀကံဳရတဲ့အခါ ထူးဆန္းသကြာ၊ အံ့ေရာ အံ့ေရာ၊ မိုက္သေဟ့၊ လန္းသဟ၊ ေသာက္က်ိဳး နည္း ေကာင္းလိုက္တာ စသျဖင့္ အကဲျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဒႆနသမား ကေတာ့ အံ့ၾသမႈေနာက္ကြယ္မွာရွိေနတဲ့ သံသယေမးခြန္းေတြ တစ္ပါတည္း လိုက္လာ တတ္ပါတယ္။ က်ီးကန္းသည္ မည္း၏၊ ကုလားသည္ မည္း၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ က်ီးကန္းသည္ ကုလားျဖစ္၏ဆိုတာ
လက္ေတြ႔မွာဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ အုန္းသီးထဲကို ဘယ္ေကာင္ လက္ကျမင္းၿပီး ေရထည့္သြားတာလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့ေလ။ လူမွန္ရင္ ေတြးေတာရပါမယ္။

မေတြးေတာ့တဲ့တစ္ေန႔မွာ လူ႔သမိုင္းက်ဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္။ လူသားတို႔ရဲ႕အနာဂါတ္တိုးတက္ဖို႔အတြက္ အုန္းသီးထဲ ဘယ္သူေရထည့္သလဲ ဆိုတာေလာက္နဲ႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေရရွိေနရသလဲ ဆိုတာကို ဆက္လက္ၿပီး ေတြးေတာ စဥ္းစားေနရပါ လိမ့္မယ္၊ အုန္းသီးထဲမွာ အၿမဲတန္း ေရရွိေနႏိုင္မလားဆိုတာ လည္း ေမးခြန္းဆက္ထုတ္ေနရဦး မွာပါပဲ။ စဥ္းစားေတြးေတာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အခုတင္ျပခ်င္တာ ကေတာ့ ေတြးေတာၾကည့္စရာ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုပါ။

၀က္ဆိုက္တစ္ခုထဲမွာ Member ေတြက တပ္မေတာ္သားေတြလည္း ပါေနတယ္။ ဒီေတာ့ စာေရးတ့ဲအခါ 'စစ္သား' လို႔ ေရးတာကုိ ရင့္သီးတယ္လို႔ သူတို႔က ကြန္ပလိန္းတက္တာေၾကာင့္ Auto correction က
'စစ္သား' လို႔ ရိုက္တုိင္း 'တပ္မေတာ္သား' လို႔ ျပင္ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ပုဂံရာဇဝင္လို အေၾကာင္းလည္း ေရးေရာ ျပႆနာ တက္ေတာ့တာပဲ။

'က်န္စစ္သား' ကို ဘယ္လိုမွ 'က်န္စစ္သား' လို႔ ေရးမရဘူး၊ 'က်န္စစ္သား' လို႔ ရုိက္လိုက္တိုင္း 'က်န္တပ္မေတာ္သား' ခ်ည့္ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ပုဂံေခတ္က စစ္သည္ေတာ္ ေလးသိန္းအားနဲ႔ညီတ့ဲ သူရဲေကာင္းေလးေယာက္ နာမည္လည္း အဲဒီ၀က္ဆိုက္ ထဲေရာက္မွ ေညာင္ဦးဖီး၊ ငလံုးလက္ဖယ္၊ ငေထြရူး နဲ႔ က်န္တပ္မေတာ္သား ျဖစ္ကေရာ။

ေနာက္တစ္ခုရိွေသးတယ္...အဲဒီမွာ ရိုင္းမွာစိုးလို႔ ျပင္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ 'ဖင္' ဆိုတ့ဲ စကားလံုးကို
ရိုက္လို႔မရပါဘူး၊'ဖင္' လို႔ ရိုက္လိုက္တာနဲ႔ Auto correction က 'စအို' လို႔ ျပင္လိုက္ပါတယ္။ “ဒယ္အိုးဖင္ကုိ မီးျပင္းတိုက္ပါ”လို႔
ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း အခန္းမွာေရးတယ္ဆိုရင္ ဒါကုိ Auto correction ကျပင္ထည့္လိုက္တယ္။ “ဒယ္အိုးစအိုကုိ မီးျပင္းတိုက္ပါ”… တ့ဲ။
သူ႔ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းကုိ အဟုတ္မွတ္လို႔ လိုက္ခ်က္တ့ဲလူေတာ့ အဲဒီေနရာက်ရင္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းကုိ သိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တခါ သိပၸံပညာရွင္ Stephen Hawking အေၾကာင္း ေရးျပန္ေတာ့ လည္း ျပႆနာရိွေနျပန္ေရာ။ ဘယ္လိုမွ 'စတီဖင္ေဟာ့ကင္း' လို႔ ရိုက္မရဘူး၊ 'စတီစအို ေဟာ့ကင္း' ခ်ည့္ ျဖစ္ေနေတာ့ တယ္။ ေၾသာ္…ဒြတ္ခ…ဒြတ္ခ….

ေနာက္ထပ္ စဥ္းစားေတြးေတာစရာ အေၾကာင္းတစ္ခုက ဘာသာစကားကိစၥပါ။ အခုေခတ္ တိုးရစ္ဂိုက္တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ့ဘယ္လို အလုပ္လုပ္ခြင့္ရၾကသလဲေတာ့မသိဘူး။ လိုင္စင္ရသူ ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ႔ရင္ အတင္း၀င္လုံးတဲ့ ခြင္ဖန္သူလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆူးေလဘုရားနားမွာ ႀကံဳခဲ့ရတာ တစ္ခုကို ေျပာျပပါမယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသြားအုပ္စုတစ္စုကို
ရွင္သီ၀လိကိုယ္ေတာ္အေၾကာင္း အားၾကိဳးမာန္တက္ ရွင္းျပေနတာေတြ.ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္လို အထစ္အေငါ့မရွိေျပာသြားတာ အံ့ၾသဖို.ေတာင္ ေကာင္းပါတယ္(အလြတ္က်က္ထား တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ )။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ နားလည္ေအာင္ေျပာႏိုင္တာကိုက ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းေနပါျပီ။ စိတ္၀င္စားလို႔ နားေထာင္ေနတုန္း သူေျပာသြားတဲ့စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားမိျပီး ျပံဳးမိပါတယ္။
ခရီးသြားအုပ္စုထဲကလည္း အံၾသတဲ့အာေမဋိတ္သံေတြထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားက ေကာင္းကင္မွာ စ်ာန္နဲ.ၾကြတာကို သူက အဂၤလိပ္လို
ဘယ္လိုရွင္းျပသြားလည္းဆိုေတာ့ “ Buddha fly in the sky without engine” တဲ့။ နည္းပညာေခတ္ထဲ စီးေမ်ာေနတယ္ဆိုေပမယ့္ လူငယ္ေတြဟာ ဘာသာစကားကို ေလ့လာအားထုတ္ ဖို႔လည္း လိုအပ္ေနပါတယ္။ ကမၻာသုံးဘာသာစကားျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာကိုမွ မကၽြမ္းက်င္ရင္ အမ်ားနဲ႔တန္းတူရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ေနာက္က်က်န္ေနမွာ ေသခ်ာလြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိုင္တီေခတ္ရဲ႕ေမာင္မယ္မ်ားအားလုံး စဥ္းစားေတြးေတာၾကပါ။ စဥ္းစားေတြးေတာမႈရဲ႕ အေျခခံအျဖစ္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ၾကပါ။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကိုလည္း ႏွံ႔စပ္ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ေလ့လာၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစ။

ရဲစတိုင္း