သုမနေက်ာမွာ ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔

က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေနျပည္ေတာ္က ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ျမန္မာမီနီ သိန္းေျခာက္ဆယ္ နဲ႔ စက္မႈဝန္ႀကီးဌာနက သူတို႔ အရာထမ္းေတြကို ေရာင္းေပးမယ္ ဝယ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲေပါ့။
က်ေနာ္လည္း သတင္းစာမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္ေပါ့။ အသိတစ္ေယာက္ ခ်ယ္ရီတစ္စင္း ၅၅ - သိန္းေလာက္နဲ႔ ျပန္ထုတ္ျခင္တာ ဝယ္သူမရွိပါဘူးလို႔။
ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေလ... အစိုးရက ဝန္ထမ္းေတြ ကားပိုင္ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ငန္းလုပ္စားႏိုင္ဖို႔ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိဖို႔ ေစတနာထားတယ္ဆိုရင္ အျပင္ေပါက္ေစ်းထက္ နိမ့္တဲ႔ ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းမေပးသင့္ဘူးလား? သူေရာင္းမွာက ျမန္မာမီနီေနာ္... ခ်ယ္ရီေတာင္မဟုတ္ဘူး။ နဲနဲကြာေသးတာ ခင္ဗ်ားတို႔ သိပါတယ္။
ေနာက္ အျပင္မွာ ဖင္ေထာင္ ဖင္ေကာက္ ၃/က ၄/က တစ္စီး သိန္း ၇၀ - ၈၀ နဲ႔ ရေနတာ အားလံုးအသိ။ ဂ်ပန္ကားနဲ႔ တရုပ္ကား ဘယ္ဟာစီးမလဲလို႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ အသိပါ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ဂ်ပန္ကားတစ္စီး အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ သံုးဆယ္စီးၾကတာ။ စလစ္ျပန္ေရာင္းလည္း မရႈံးဘူးလို႔။ တရုပ္ကားက ဘယ္ေန႔ ဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းက် မယ္သိတာမဟုတ္။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကိုးရီးယားက လူစီးကားေတြေတာင္ စီးသူ ခပ္ရွားရွား။ တရုပ္ဆို စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။

အင္း... ခက္တာက က်ေနာ္တို႔ တစ္ေတြအတြက္က ကားစီးႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက မက္ခဲ႔တဲ႔ အိပ္မက္ေပါ့။ တစ္လံုး တစ္ခဲထဲ ကလည္း မဝယ္ႏိုင္။ အရစ္က်စနစ္ေတြ ေပၚလာေတာ့ အိမ္မက္ေတြ ခပ္ေရးေရး အေကာင္အထည္ ေပၚလာသလိုေပါ့။
က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ေယာက္ခမႀကီးကို တကၠစီလုပ္ေပးခ်င္တယ္ေပါ့။ တစ္ေန႔ တစ္ေသာင္းေလာက္ စုသြင္းႏိုင္ရင္ လႏွစ္ဆယ္ဆို ကားပိုင္ျဖစ္မယ္ေပါ့။ အင္း... အရာအားလံုးက စာရြက္ေပၚခ်တြက္သလို အစဥ္ေျပရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။

က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ အေဒၚတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အေဒၚ ေယာက္က်ားက အလုပ္က ပင္စင္ယူကာစ။ ျမန္မာမီနီေတြ ခ်ယ္ရီေတြကလည္း ေခတ္စားေနခ်ိန္။ ေယာက္က်ားကလည္း ထိုင္မေနခ်င္။ တကၠစီေမာင္းမယ္ဆိုၿပီး ခ်ယ္ရီ(QQ) တစ္စီး သိန္း တစ္ရာ့ သံုးဆယ္နဲ႔ ဝယ္လိုက္တယ္။ တကၠစီဆြဲတာေပါ့။ မဆိုးပါဘူး။ အစပိုင္းေတာ့ တစ္ေန႔ တစ္ေသာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္းၾကား က်န္ပါတယ္။ အံုနာေၾကးမွ မေပးရတာ။ မၾကာပါဘူး။ အစိုးရက ကုမၸဏီေတြ တကၠစီေတြ သြင္းခြင့္ျပဳ။ စည္းမ်ဥ္းစဥ္းေတြေလ်ာ့ေပး။ ကားေတြမ်ားလာ။ တကၠစီဆြဲရတာလည္း အရင္ကထက္ ၾကပ္လာ။ ေနာက္ဆံုးျပန္ေရာင္းေတာ့ သိန္းေျခာက္ဆယ္ပဲ ရတယ္လို႔။ လူလည္းပင္ပမ္းေသး ေငြလည္းရႈံးေသး။ ထိုင္ေနအေကာင္းသားလို႔။ အခုေတာ့ မင္းသားျဖစ္မွ တီးလံုးဆန္းေပၚ။ ကိုယ္ရင္ဝတ္တဲ႔ႏွစ္မွ ဝါႀကီးထပ္။ အခုလည္း ေနာက္ သံုးေလးလၾကာရင္ ခင္ဗ်ား မီနီ သိန္းသံုးေလးဆယ္ မျဖစ္ပါဘူး ေျပာႏိုင္မလားေပါ့။

သူနဲ႔ သူ႔မိန္းမကေတာ့ စိတ္အားထက္သန္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း စဥ္းစားပါဦးေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ေျခာက္လေလာက္ရွာလို႔ရတဲ႔ေငြ က်သြားတဲ႔ ေစ်းမမွီလို႔ ဟုတ္ေပ့ ျဖစ္ေနမွ။ ေနာက္ သူ႔ေယာက္ခမက ေန႔စဥ္ က်န္းက်န္းမာမာ အဆင္ေျပေျပရွာႏိုင္မွ။ မသံုးမိေအာင္စုႏိုင္မွ။ ဒီလိုမဟုတ္လို႔ အိပ္ထဲက စိုက္႐င္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရတဲ႔လခက ႏွစ္သိန္းခြဲမျပည့္။ ေျပာ႐ရင္ ေဘးေပါက္လည္းရတာမဟုတ္။ ဒုကၡေရာက္ေနမွ။ စားဖို႔မရွိ ေလ်ာ္ဘို႔ရိွ။ အျပင္လူက ဒူးဖက္ေတာင္းပန္ရင္ရတယ္။ အစိုးရအေၾကြးက မဆပ္ႏိုင္ရင္ ပုဒ္မပိုႀကီးတယ္။

ခက္တာက တကၠစီသမားေတြ လတ္တေလာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သူမသိတာဘဲ။ တစ္မိုးလံုး ေဖ်ာက္ဆိပ္ ဆိုသလို ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ေန႔ေရာ ညေရာ တကၠစီေတြ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ေနာက္ၿပီး ကားသမားေတြမွာ က်င့္ဝတ္မရွိေတာ့ဘူး။ တကၠစီတစ္စီး တားလို႔ ထိုးရပ္လိုက္ရင္ ေနာက္မွာ အက်ေစာင့္ေနတာက ႏွစ္စီး သံုးစီး။ စီးသူကလည္း သူေျပာတဲ႔ေစ်း မရ႐င္ တာ့တာ။ နင္မလိုက္ေနာက္တစ္စီး။ အေပါဆံုးက တကၠစီ။ ဒီေတာ့ကာ... ကားသမားေတြခမ်ာ ရတဲ႔ေစ်းနဲ႔ လိုက္ေနရရွာတာ။ တကၠစီအငွား ေမာင္းသမားတစ္ေယာက္အဖို႔ နံပါတ္တစ္က ဆီဖုိးရဖို႔။ နံပါတ္ႏွစ္က အံုနာေၾကး။ ေငြႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရမွ အရင္းတိုက္။ သက္ျပင္းေလးခ်။ ကိုယ္တြက္ထပ္ရွာ။ အဆင္မေျပတဲ႔ေန႔ အိပ္စိုက္။ မိသားစုက ကိုယ့္ကို လံုးလံုးမွီခိုေနတဲ႔သူဆို ပိုဆိုးေသး။ ဒီလိုနဲ႔ တကၠစီသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကုမၸဏီေတြ ေျပာင္း လုပ္ကုန္ေရာ။ လကုန္ရင္ လစာေသခ်ာေပါက္ ရတယ္ေလ။ ယာဥ္တိုက္မႈမျဖစ္ ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္းစည္းကမ္း မေဖါက္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ဖိအားနည္းတယ္။

အခုေတာ့ အစိုးရ (စက္မႈဝန္ႀကီးဌာန) လုပ္ပံုကလည္းမဟုတ္ေသးဘူး။ ေရာင္းရင္လည္း ေစ်းေလ်ာ့ေပးေပါ့။ အခုေတာ့ ဝယ္သူမရွိတဲ႔ တရုပ္ကား လက္ထဲ ပိုက္ေဘာမိေနတာ။ ႀကံရာမရေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြထိုးေရာင္း။ ဒါေတာင္ အကန္႔ အသတ္နဲ႔။ အရာထမ္းေတြမွ ေရာင္းေပးမတဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ဦးစီးမႈးတစ္ေယာက္လစာ တစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္။ လက္ညႊန္တစ္ေယာက္မွ တစ္သိန္းခြဲေလာက္ရတာ။ ေအာက္ဆိုက္ရတဲ႔ ဌာနေတာ့ မေျပာပါဘူး။ အရာရွိမဟုတ္လည္း ကားစီးေနတာၾကာေပါ့။ ေအာက္ဆိုဒ္မရရင္ ေသၿပီေလ။ တစ္လနဲ႔ တစ္လ အလ်င္မီေအာင္မနည္း။ ဒီၾကားထဲ မိန္းမက ရွင္ေမြးလြန္းဆို ေသေရာ။ ေအာ္... ကေလးမ်ားရင္ေျပာတာပါ။ အခုေတာ့ အားလံုးလည္ကုန္ပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္ထက္ပိုမေမြးရဲပါဘူး။ ဆိုေတာ့ကာ... တစ္ခ်ိဳ႕ ဘဝေတြက ဘက္ဂေရာင္းမရွိရင္ အမွားမခံဘူး။

ေနာက္တစ္ခု.... အစိုးရလုပ္ပံု ေျပာပါတယ္။ တယ္လီဖုန္းတုန္းကလည္းၾကည့္ေလ။ ႏွစ္သိန္းတန္ဖုန္း ေရာင္းမထြက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ အရစ္က်နဲ႔ ေရာင္းတယ္ေလ။ အေပၚယံၾကည့္ရင္ ဝန္ထမ္းေတြအေပၚ ေစတနာ ထားသေယာင္ေယာင္။ တစ္ကယ္ေတာ့ တတ္ႏိုင္တဲ႔ ဝန္ထမ္းက ဆယ္လူလာေခတ္ ဂ်ီအက္စ္အမ္ သိန္းအစိတ္ သံုးဆယ္ေခတ္ကတိုင္ ကိုင္ေနတာ။ တကယ္က်န္ေနတာ တကယ္မတတ္ႏိုင္သူေတြေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ေရာင္းမကုန္ေသးေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြဘက္လွည့္ျပန္ေရာ။ သူတို႔မွာ ဘာ Plan မွမရွိရင္ မေျပာပါဘူး။ အခုေတာ့ စီမံခ်က္ေတြဆြဲၿပီးမွ ျပည္သူေတြအေပၚ ရသေလာက္ရိုက္တာ။ ရတုန္း ေဆာ္လိုက္ဦးမဟဆို ၿပီး လက္တဆံုးႏိႈက္တာ။ အရစ္က် ဆပ္ေနတုန္း ေက်ကာနီးလည္း က်ေရာ ဆင္းကဒ္တစ္ခု တစ္ေထာင့္ငါးရာတဲ႔။ ဒါေတာင္ ဝန္ႀကီးေဟာင္းက မေရာင္းႏိုင္ပါဘူး ဘာညာနဲ႔။ ေနာက္ဆံုး သမၼတက ပြဲဝင္ၾကမ္းမွျပတ္သြားတာ။

ေအးပါ... ခင္ဗ်ားတို႔ကေတာ့ သူမ်ားေတြ သိန္အစိတ္ သံုးဆယ္နဲ႔ ကိုင္ရတဲ႔ဖုန္း ႏွစ္သိန္းနဲ႔ ကိုင္ရေတာ့ အဟုတ္မွတ္ ေပ်ာ္ေန။ ခင္ဗ်ားတို႔တြက္မိရဲ႔လား? တြက္ၾကည့္ဖူးလား?

က်ေနာ္ေျပာျပမယ္... မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ သာသနာ့တကၠသိုလ္ႀကီး တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လို စိတ္ကူးစရတယ္မွတ္လဲ။ သူ႕ အေနနဲ႔ ဒီႏိုင္ငံမွာ သာသနာ့ တကၠသိုလ္တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အလွဴေငြရေအာင္ဘယ္လို လုပ္ရမလဲေပါ့။ စဥ္းစားေတာ့... အဲဒီတုန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူဦးေရ သန္းေလးဆယ္ေလာက္ရွိပါသတဲ႔။ ငါအလွဴထြက္ခံလို႔ တစ္ေယာက္တစ္က်ပ္ထည့္ဦး။ သန္းေလးဆယ္ေလာက္ရင္ ေဆာက္လို႔ရတယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ ရထားလမ္း ကားလမ္းတစ္ေလ်ာက္ အလွဴခံထြက္လိုက္တာ က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘဝ တစ္ႏိုင္ငံလံုး လွဴလိုက္ၾကတာ ဝက္ဝက္ကြဲ။

အင္း.... ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာရတာ ငရဲေတာင္ႀကီးမလားမသိ။ အခုလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ေယာက္ျခင္း ေပးရတာ ႏွစ္သိန္းေလ။ ဆင္းမ္ကဒ္ တစ္သန္းေရာင္း႐င္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ? ႏွစ္သန္းေရာင္း႐င္ ဘယ္ေလာက္ရမလဲ။ တြက္ၾကည့္ေလ။ ႏွစ္သန္းဆို က်ပ္သန္းေပါင္း ေလးသိန္း။ သိန္းေပါင္းေလးသန္းဗ်။ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလဲ။ ေဟာ... အခုလည္းက်ေရာ တစ္ေထာင့္ငါးရာတဲ႔။ အဲဒါလည္း ေစတနာရွိလို႔မမွတ္ပါနဲ႕။ ဟိုေမာင္က တစ္ကဒ္ ငါးေထာင္နဲ႔ ဘယ္ႏွစ္လအတြင္း အေကာင္အထည္ ေဖၚႏိုင္ပါတယ္ ထလုပ္လို႔။ ဒါေတာင္ အရူးကြက္နင္းေသးတာ။ သူ႔အေဖက ဘယ္ကဝန္ထမ္းပါ။ ဒီေကာင္ကလည္း ဘာမွအေျခအျမစ္မရွိပါဘူး။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတာပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ လည္းသိလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိဳးမေျပပံုေျပာပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ႔မိဘ သာမန္ဝန္ထမ္းမိဘက ေမြးလာရင္ပဲ ႀကီးပြါးခ်မ္းသာခြင့္ မရွိသလိုလို။ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီး မလုပ္ႏိုင္သလိုလို။ သူတို႔တစ္ေတြကပဲ ေရႊဇြန္းကိုက္ ေမြးလာသလိုလို။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို ျပည္သူေတြကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္သဗ်။

အခုလည္းၾကည့္ေလ... အခ်ဥ္ေရြးစရာရွားလို႔။ ဝန္ထမ္းေတြမွ မ်က္ေစ့က်ရတယ္လို႔။ 2015 - AFTA က်ရင္ ကားေစ်းကဘာျဖစ္မယ္မသိ။ ဘယ္မွ ေရာင္းမထြက္ ဘယ္သူမွမစီးေတာ့တဲ႔ ျမန္မာမီနီကို။ သိန္းေျခာက္ဆယ္တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာကလည္း "လူအ"ေတြက အမ်ားသား။ အမဲသားတံုး ပစ္ေကြ်းတာ ေက်းဇူးတင္ေန။ အထဲမွာ အဆိပ္ထည့္ထားတာ မသိဘူး။ အခုလည္း ဝယ္တဲ႔သူက ဝယ္ၾကဦးမွာပါ။ ကမာၻေပၚမွာ လိမ္လို႔ အေကာင္းဆံုး အယံုလြယ္ဆံုးက က်ေနာ္တို႔ လူမ်ိဳးမ်ားလားမသိ။

က်ေနာ္ကေတာ့ အစိုးရလူႀကီးမင္းမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါရဲ႕။ လူႀကီးမင္းတို႔ႏွိပ္စက္ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံရွိတဲ႔ သူေဌးေတြ ႏွိပ္စက္ပါ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ႔ သာမန္ဝန္ထမ္းေတြ မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔လို႔။ ဆင္းရဲသား ေအာက္ေျခလူတန္းစား ျပည္သူေတြခမ်ာလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္ရာစိုင္းတာ အႏွစ္ေလးငါးဆယ္ ခံရၿပီးပါၿပီ။ ရွင္ႀကီးဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ႔ဖူးပါၿပီ။ ရွင္ငယ္ဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ႔ဖူးပါၿပီ။ ေခ်းေစာ္နံလို႔လည္း ျပန္ခဲ႔ဖူးပါၿပီ။ ေနာက္လာတဲ႔ ေမာင္ပုလဲ ဒိုင္းဝန္ထက္ မကဲခ်င္ၾကပါနဲ႔ေတာ့။ ေရနစ္သူ ဝါးကူမထိုးၾကပါနဲ႔။ ေျမနိမ့္ရာ လွံမစိုက္ၾကပါနဲ႔ေတာ့။ သုမန ေက်ာမွာ ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ပါ။ နာလြန္း ပူလြန္းလို႔ ငွက္ေပ်ာဖက္ခင္း အိပ္ေနရေၾကာင္းပါလို႔....

ခ်မ္းၿငိမ္းေအး
15-09-2013