ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေသာ ႏုိင္ငံေရးမ်ား

 (တစ္)
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ အစိုးရအဖြဲ႕ အဆက္ဆက္ဟာ အတိုက္အခံေတြကို သတိထားေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ အႏၲရာယ္ေတြအျဖစ္သာ ျမင္ခဲ့တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ အယူအဆ၊ အေတြးအျမင္ မတူညီတာနဲ႔ပဲ ရန္/ငါ ခြဲျခားတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အားလံုးအသိပါ။ အဲ... အဲဒီလို ခံခဲ့ရတဲ့ အတိုက္အခံေတြကေရာ ဘယ္အစိုးရပဲတက္တက္ အေကာင္းမေျပာတာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အၿမဲတမ္း မွန္ကန္ေနတဲ့လူဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အမွားရွိမွာပါပဲ။ အစိုးရဆိုတာလည္း လူေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ယႏၲရားတစ္ခု ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွားကင္းစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ မွားတာေတြကိုခ်ည္း လိုက္လုပ္ေနတဲ့ အစိုးရရယ္လို႔လည္း ရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ အတိုက္အခံေတြဟာ အစိုးရရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ် ခ်ီးက်ဴးေလ့မရွိဘဲ လစ္ကြက္၊ ဟာကြက္၊ ေပ်ာ့ကြက္ကိုပဲ လုိက္ရွာၿပီး ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္တတ္ပါတယ္။ သင့္၊ မသင့္ ေ၀ဖန္စဥ္းစားၾကဖို႔ပါ။ အစိုးရနဲ႔ အတိုက္အခံဆိုတာ ေရာမေခတ္ကလို သူမေသ-ကုိယ္ေသ၊ ကိုယ္မေသ-သူေသ ဓားခ်င္းယွဥ္ခုတ္ေနရတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္ေတြမွ မဟုတ္တာပဲဗ်ာ။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့ေနရာမွာ တစ္ဖက္လူကို ဘယ္ေတာ့မွ် မခ်ီးက်ဴးရဘူး ဆိုတဲ့သီအိုရီကို ဘယ္ပညာရွင္ ေဖာ္ထုတ္သြားသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး၊ အဲဒီသီအိုရီကို ယေန႔အထိ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးျဖစ္စဥ္မွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသူေတြ အသံုးျပဳေနၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။

(ႏွစ္)
လူငယ္ထုအၾကား ေရပန္းအစားဆံုး ဥပမာေလးနဲ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ iPhone တစ္လံုး ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ Apple ထုတ္ကုန္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ iPhone ဘယ္လိုေကာင္းတယ္၊ ဘာေတြေကာင္းတယ္ဆိုတာ အားလံုးအသိမို႔ အထူးအေထြ ေရခင္းျပမေနပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း အဲဒီ iPhone မွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္၊ ဆိုးက်ိဳးေတြဆိုတာ အၿမဲတမ္းရွိတယ္ဗ်။ iPhone, iPad ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴးစရာျဖစ္သလို အဲဒီပစၥည္းေတြရဲ႕ ဟာေပါက္၊ ယိုေပါက္၊ အားနည္းခ်က္ေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုတာကို အင္တာနက္မွာ ရွာၾကည့္ရင္ မျမင္ခ်င္တဆံုးပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံေရးမွာလည္း ထိုနည္းတူပါပဲ။ အတိုက္အခံလုပ္သူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ေ၀ဖန္ရဲတဲ့လူ၊ ေထာက္ျပရဲတဲ့လူ မရွိလွပါဘူး။ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကလည္း ေပၚေပၚထင္ထင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုဆိုးၿခံဳထဲက လက္သီးပုန္းျပ႐ံု အဆင့္ပါပဲ။ ဘယ္ဂ်ာနယ္၊ သတင္းစာကမွလည္း အဲဒီလို မေဖာ္ျပရဲပါဘူး။ တစ္ေယာက္ေလာက္ ဥပမာေျပာရရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါပဲ။ ေဒၚစုၾကည္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အားလံုးေကာင္းတယ္၊ အားလံုးေလးစားစရာပဲလို႔ ေထာက္ခံေနၾကသူေတြကို ေမးခ်င္ပါတယ္။ ေဒၚစုၾကည္မွာ ဘာအမွားမွ် မရွိဘူးလား၊ ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မွ် မရွိဘူးလား၊ ဘာတစ္ခုမွ် ေ၀ဖန္စရာမရွိတဲ့ ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္လား။ အရင္တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထက္တစ္ေလွ်ာက္လံုး မီဒီယာေတြ ေရးသားတတ္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘာတဲ့.... အနားမွာ မွန္လွပါဘုရားေတြခ်ည္းပဲ ရွိေနရင္ အႀကီးအကဲလုပ္သူဟာ တကယ့္ဘ၀မွန္ကို မသိႏိုင္ေတာ့ဘူးဆို။ အခုလည္း ေဒၚစုလုပ္သမွ် ဘုရားေဟာလို ျဖစ္ေနတာဟာ အရမ္းကို အႏၲရာယ္ႀကီးပါတယ္။ ေဒၚစုဘာေျပာေျပာ မေ၀ဖန္ရဲဘူး ဆုိတာဟာ ကုိယ့္ရဲ႕အားနည္းမႈ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ယံုၾကည္စိတ္ နည္းပါးမႈကို ျပသေနတယ္္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေဒၚစုလုပ္သမွ် တင့္တယ္ေနေသးေလေတာ့ ဘာျပႆနာမွ် မရွိေသးပါဘူး။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီကိစၥဟာ တကယ့္ကို မီးေတာက္ႀကီး ျဖစ္လာႏုိ္င္တာကို မေမ့ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြက ခြင့္လႊတ္ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔လြယ္၊ ခ်စ္ဖို႔လြယ္သလို မုန္းၿပီ၊ စိတ္နာၿပီဆိုရင္လည္း တစ္သက္လံုး သားစဥ္ေျမးဆက္တုိင္ေအာင္ အဲဒီအမုန္းကို အေမြေပးသြားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ။ ေျပာခ်င္တာက ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ေ၀ဖန္မႈမျပဳဘူးဆိုရင္ေတာင္ ေဒၚစုလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ၊ လမ္းစဥ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ထိန္းမတ္ၾကဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်င္သူေတြလည္း ရွိေနတာကို အခ်ိဳ႕ေသာစာေတြမွာ ျမင္ရဖတ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုစာ ေရးတဲ့လူတုိင္းကို တံဆိပ္ကပ္ေနၾကေလေတာ့ သူတို႔ချမာလည္း ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ေတြ မေ၀ဖန္ မေထာက္ျပေတာ့ဘဲ အဖ်ား႐ွဴးသြားတာသာ မ်ားၾကပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့စာဟာ ေဒၚစုခေရဇီေတြအတြက္ သေဘာက်စရာ မဟုတ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္ ခဲ့သလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ ရင္ေလးစရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ၿပီဆိုရင္ မ်က္စိတ္မွိတ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ပညာနဲ႔ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို သိေအာင္ ဘာေၾကာင့္မႀကိဳးစားၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏုိင္ဘူး။

(သံုး)
စာနယ္ဇင္းေကာင္စီ (ယာယီ) ကို အခ်ိဳ႕ေသာ မီဒီယာေတြက ကန္႔ကြက္ၾကတာ၊ ေပၚတင္ပဲ ေ၀ဖန္ၾကတာ၊ အတိအလင္းပဲ အမဲဖ်က္ၾကတာကို တ၀ႀကီး ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ ဖြဲ႕လုိက္တဲ့ အဖြဲ႕ဆိုတာ နည္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုအဖြဲ႕၊ ဒီအဖြဲ႕ စသျဖင့္ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ ဖြဲ႕ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အဖြဲ႕ကမွ် သူတို႔ဟာ သက္ဆုိင္ရာနယ္ပယ္ကို ကုိယ္စားျပဳတယ္ဆုိတာမ်ိဳး မေတြ႕ဖူးေသးပါဘူး။ ႐ုပ္ရွင္လည္း ႐ုပ္ရွင္မို႔၊ သဘင္လည္း သဘင္မို႔၊ အင္ဂ်င္နီယာလည္း အင္ဂ်င္နီယာမို႔၊ စီးပြားေရးအဖြဲ႕ကလည္း စီးပြားေရးအဖြဲ႕မို႔၊ စာေပကလည္း စာေပမို႔၊ တကယ့္ကို မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုတာလည္း ဘယ္ႏွဖြဲ႕မွန္း မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခ်င္းခ်င္း မတည့္ဘူး။ စာနယ္ဇင္းကလည္း သတင္းေထာက္အဖြဲ႕ေရာ၊ ထုတ္ေ၀သူအဖြဲ႕ေရာ၊ ဂ်ာနယ္လစ္အဖြဲ႕ေရာ စသျဖင့္ စံုေနေအာင္ အဖြဲ႕ေတြဖြဲ႕တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖြဲ႕နဲ႔တစ္ဖြဲ႕ မတည့္ျပန္ဘူး။ ျမန္မာေတြဟာ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ သံုးဖြဲ႕ကြဲတယ္ဆိုတဲ့ ဟာသဟာ တေဘာင္ ျဖစ္လာေတာ့မလားဆိုတာ စိုးရိမ္စရာေကာင္းတယ္။ အဖြဲ႕ေတြကို အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္သူခ်ည္း မ်ားေနသလားလို႔ ထင္မိတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ ေနာက္လိုက္ေကာင္း ဆိုတာကို ဘယ္လိုမ်ား နားလည္ထားၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမရေၾကာင္းပါ။ စာနယ္ဇင္းသမားအားလံုးကို ကုိယ္စားျပဳတဲ့ အဖြဲ႕ဆုိတာ ဘယ္လိုအဖြဲ႕မ်ိဳးမ်ားလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ေၾကာင္းပါ။

(ေလး)
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရးမႏႊယ္ေသးတဲ့ ေက်ာ္ၾကားသူေတြဆိုလို႔ အားကစားသမားေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္သမားေတြကလည္း ႏုိင္ငံေရးအေရာင္ေတြအျပည့္၊ ဂီတသမားေတြကလည္း ႏုိင္ငံထဲကို ခုန္ခ်ၾကတယ္၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြကလည္း ႏုိင္ငံေရးကို ေပၚတင္လုပ္တယ္၊ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ အသံုးမက်သလဲဆိုရင္ သူ႔ဟာသူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ပညာသင္ၾကားရမယ့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုေတာင္ ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ သြင္းလာၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ဟာ ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာတဲ့လူေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က တံေတြးလွည့္မေထြးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရြံတယ္။ အဲဒီစကားဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သူ႔ကၽြန္ဘ၀မွာ ရွိေနစဥ္ကေတာ့ မွန္ေကာင္းမွန္လိမ့္မယ္။ ဒီေန႔လို ပညာကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ဦးေႏွာက္ကို ခါးေတာင္းက်ိဳက္ရမယ့္ ေခတ္ကာလမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို လမ္းေပၚေရာက္လာေအာင္၊ ႏုိင္ငံေရးအေရာင္ သန္းလာေအာင္ လုပ္သူမွန္သမွ်ဟာ သမုိင္းရဲ႕ တရားခံေတြပဲ။ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးက ေက်ာင္းသားေတြအကုန္လံုး အခုခ်က္ခ်င္း လမ္းေပၚထြက္လာေတာ့ေရာ၊ ပါတီတစ္ခုခုကို အျပတ္အသတ္ ေထာက္ခံေတာ့ေရာ ျမန္မာျပည္ဟာ အျခားတုိင္းျပည္ေတြကို မီမယ္ထင္သလားဗ်။ ေျပာၾကစမ္းပါဦး။ အျခားႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘာေတြက်န္ခဲ့တာကို ေျပာတာတုန္း။ ဒီမိုကေရစီ မရတာတစ္ခုတည္း ေျပာတာလားဗ်။ ေနာက္ဆံုး ဘာမွ်မသိေသးတဲ့ ၃ ႏွစ္ ၄ ႏွစ္ အရြယ္ ကေလးေတြကိုေတာင္ မဟုတ္ကဟုတ္က ႏုိင္ငံေရးပါတီ တံဆိပ္ေတြကပ္ေပး၊ အလံေတြယမ္းခုိင္း လုပ္ေနၾကတာဟာ တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာလား၊ လမ္းမွားေရာက္ေအာင္ ပို႔ေနတာလားဆိုတာ စဥ္းစားသင့္ၾကတယ္။ စဥ္းစားသင့္ၾကတယ္လို႔ ေျပာသာေျပာရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြကလည္း ပညာဉာဏ္ကို ေခ်ာင္ထိုးထားတတ္ၾကတဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာကို ေပါက္ကရႏုိင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အဲဒီထဲက ဘႀကီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကုိယ္တုိင္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ သာေရးနာေရးရွိရင္ေတာင္ ဘယ္ေနရာကမွ် ကူညီတာ၊ ေထာက္ပံ့တာ မလုပ္ဘဲ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးရဲ႕ မိန္႔ခြန္းေတြကို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိမ္မွာ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သား လုပ္ျပရတာ အေမာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္... ေဒၚစု သမၼတမျဖစ္မခ်င္း ငါတို႔ႏိုင္ငံ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေသလိုက္ပါ့လားဗ်ာ။ ဘႀကီးဆိုေတာ့ အဲလိုေတာ့ ဘယ္ေျပာရဲမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာေတာ့ေျပာရတယ္၊ ေဒၚစုတက္မွမဟုတ္ဘူး၊ သိၾကားမင္းဆင္းလာၿပီး သမၼတလုပ္ရင္လည္း ဘႀကီးလိုလူေတြ မ်ားေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွ တိုးတက္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေန႔အထိ စကားမေျပာေတာ့ဘူး။ သူမႀကိဳက္တာ ေျပာမိတာေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးအရင္းကိုေတာင္ စကားမေျပာေတာ့တဲ့လူက ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားဆိုေတာ့ ရင္ေလးမိပါေသးသဗ်ာ။ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ အႏို္င္ရတဲ့အခါ ႏုိင္ငံေရးဆန္တဲ့ ေအာင္ပြဲခံမႈေတြ၊ အမွတ္တရစကား ေျပာတဲ့အခါ ႏုိင္ငံေရးစကား မေျပာေတာ့တာ အားကစားသမားေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒါကိုသာ ဆက္ထိန္းထားရင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ လူထုအခ်စ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အားကစားသမားေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ မယံုရင္ ေစာင့္ၾကည့္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မခြဲျခားဘဲ အားလံုးအတြက္ ဘံုရပ္တည္ေပးတာေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့လူ ရွိဦးမလားဗ်ာ။ မာသာထရီဇာ၊ ဟင္နရီဒူးနန္႔၊ ႏိုက္တင္ေဂးလ္ စတဲ့ မဟာလူသားေတြကို စံနမူနာ ယူၾကသင့္တယ္။ ဘာသာတုိင္း၊ လူမ်ိဳးတိုင္းက သူတို႔ကိုခ်စ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ???? ဒီေန႔ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ မ်က္မိေနာက္ေအာင္ ပါလာတဲ့ ဆိတ္လစိ မင္းသားေတြ၊ ဆိတ္လစိ မင္းသမီးေတြ၊ ဆတ္လစိ အဆိုေတာ္ေတြ၊ ဆိတ္လစိ လူရႊင္ေတာ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုဉာဏ္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ နားမလည္တာက သူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံယူခ်က္ေတြ ရွိေနလဲဆိုတာပဲ။

(ငါး)
ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေလ့လာသံုးသပ္ေရး ေကာ္မရွင္ဆိုတာႀကီးကို ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္က ဖြဲ႕စည္းေပးထားတာ တုိင္းသိျပည္သိပါ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကလည္း အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးေကာ္မတီဆိုၿပီး ထပ္ဖြဲ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ တုိင္းရင္းသားပါတီေတြနဲ႔လည္း ပူးေပါင္းတယ္။ အပတ္စဥ္ေတြ႕ဆံု ညႇိႏိႈင္းၿပီး ျပင္ဆင္ရမယ့္ အခ်က္ေတြကို လႊတ္ေတာ္ကို တင္ျပသြားမယ္လို႔ ေျပာဆိုတာကို ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဖတ္ရတယ္။ အဲဒါကေရာ ဘာႏုိင္ငံေရးလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး။

(ေျခာက္)
ဆီးရီးယားကို စစ္တိုက္ဖို႔ကိစၥအတြက္ အေမရိကန္မွာ သမၼတေရာ၊ ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးပါ အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားေနတာ အားလံုးအသိမို႔ ရွင္းျပမေနခ်င္ပါ။ လႊတ္ေတာ္က သေဘာတူညီခ်က္ လိုခ်င္တဲ့အတြက္ ဂၽြန္ကယ္ရီချမာ ရွင္းျပလုိက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ႏုိင္ငံမွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရးက တစ္မ်ိဳးဗ်။ စာနယ္ဇင္းဥပေဒဆြဲရင္ စာနယ္ဇင္းသမားေတြက သူတို႔ဘာသာသူတို႔ အဲဒီဥပေဒကို ေရးခ်င္တယ္။ က်န္းမာေရးဥပေဒဆြဲရင္ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းေတြက အဲဒီဥပေဒကို သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ေရးခ်င္တယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဥပေဒဆိုရင္ စီးပြားေရးသမားေတြက သူတို႔ေျပာတဲ့အတုိင္း ေရးေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒီေလာက္လြဲတဲ့ႏုိင္ငံ ရွိပါဦးမလားဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ႏုိင္ငံလုိသာဆို ဆီးရီးယားကို စစ္တိုက္ဖို႔ကိစၥ အိုဘားမားဟာ စစ္သားေတြကို မဲဆြယ္ရမလို ျဖစ္မေနဘူးလား။ အဖြဲ႕အစည္းဆုိင္ရာ ဥပေဒဆြဲရင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြက သူတို႔ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္၊ ကန္႔သတ္တယ္၊ မတရားဘူး ေအာ္ၾကျပန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာ ေကာင္းတယ္ဗ်။ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြကလည္း အဲဒါကို မေျပာရဲၾကဘူး။ ေျပာရမွာေပါ့ဗ်။ ဥပေဒေတြ ေရးဆြဲတာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ။ အျပင္ကလူေတြ ေျပာတဲ့အတုိင္း ဥပေဒေရးရမယ္ဆိုရင္ ဘာကိစၥ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ၀င္ထိုင္ေနေသးလဲ။ အခုအမတ္ေတြ ဥပေဒေရးဆြဲတာကို မႀကိဳက္တဲ့လူေတြ အမတ္ျဖစ္ေအာင္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြ ၿပိဳင္ၾကေပါ့။ အႏုိင္ရေအာင္ လုပ္ၾကေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ ဥပေဒေတြ ေရးၾကေပါ့။ အခုေတာ့ ခြီးမွပဲ.... ဘာဥပေဒမွကို ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ အတည္ျပဳလုိက္ရတယ္ဆိုတာ မရွိေသးဘူး။ ဥပေဒေတြသာ ျပ႒ာန္းထားတယ္၊ ဘယ္သူကမွ်လည္း မလိုက္နာၾကဘူး။ ေ၀းေ၀းမၾကည့္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စုေ၀းခြင့္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္လည္ခြင့္ဆို္င္ရာ ဥပေဒကိုပဲၾကည့္။ အဲဒီဥပေဒ ရွိၿပီးသားပဲ။ ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့လူေတြကို အဲဒီဥပေဒနဲ႔ အေရးယူေပါ့။ အခုေတာ့ ဟိုဂ်ာနယ္က လုိက္ကာလုိက္၊ ဒီဂ်ာနယ္က လုိက္ကာလိုက္၊ ဟိုအဖြဲ႕အစည္းက လက္မခံ၊ ဒီအဖြဲ႕အစည္းက လက္မခံနဲ႔... အဲဒီဥပေဒဟာ ဘာအသံုးက်ေသးသတုန္း။ အဲဒီဥပေဒကို အတည္ျပဳျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ကေရာ ဘယ္ႏွျပား တန္ေသးသတုန္း။ ဥပေဒကသာ အတည္ျဖစ္ေနတယ္ အဲဒီဥပေဒအတိုင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အေရးယူလို႔ မရဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် တားျမစ္လို႔ မရဘူးတဲ့။ အံ့ေရာပဲ..။ အဲဒါမ်ိဳးေတြက် လႊတ္ေတာ္က စိတ္မ၀င္စားဘူး။ အားအားရွိရင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းကို စားမာန္ခုတ္ဖို႔ပဲသိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေလာကကို က်ဳပ္ဆိုတဲ့ ကိုဉာဏ္ျဖင့္ နားကိုမလည္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္းပါ။
အမွတ္တရ
ကိုဉာဏ္ (ပန္းေလာင္ေျမ)
၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္၊ အဂၤါေန႔။
မြန္းလြဲ ၁၂ နာရီ ၁၄ မိနစ္တြင္ၿပီး၏

http://myanmarthway.blogspot.com/