လူ႔အလိုနတ္မလိုက္ႏိုင္

ယခုအပတ္တြင္ထုတ္ေ၀ေသာ ဂ်ာနယ္အမ်ားစု၌ လက္ပံေတာင္းေတာင္ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္ ၿပီး မေက်နပ္သံေတြ ပလူပ်ံဆဲပင္။ မႏၱေလး၊ ကေလး၊ ေျမာင္းျမ၊ ရန္ကုန္ စသည့္ၿမိဳ႕တို႔တြင္ သံဃာေတာ္ေရာ၊ လူပါဆႏၵထုတ္ေဖာ္ဆဲ။ ထုတ္ေဖာ္သည့္ေန႔ေတြက အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္ အေရးေန႔၊ ၁၂-ေလးခုဆံုသည့္အခ်ိန္တို႔ျဖစ္သည္။ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြက “အၾကမ္းဖက္ခံ သံဃာထု အတြက္ သံဃာထုတစ္ရပ္လံုးေက်နပ္ေစရန္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတအေနျဖင့္ ပြင့္လင္းျမင္သာစြာေတာင္းပန္ ေရး၊ အၾကမ္းဖက္သံဃာထုႏွင့္ ျပည္သူလူထုအတြက္ ႏိုင္င့ံေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မွန္မွန္ကန္ကန္တာ၀န္ယူေပးေရး၊ လက္ပံေတာင္းေတာင္အေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖမ္းဆီးခံရေသာ ရဟန္းရွင္လူတို႔အား ခၽြင္းခ်က္မရွိ အျမန္ဆံုးျပန္လႊတ္ေပးေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပရဟန္းရွင္လူတို႔အား အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းၿဖိဳခြင္းေသာ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္အားလံုးကို ေဖာ္ထုတ္အေရးယူေဆာင္ရြက္ေပးေရး” ဟူ သည့္အခ်က္ ၄ ခ်က္ျဖစ္သည္။

ျဖစ္ရပ္အားလံုးကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးပေယာဂမကင္းေသာ ေသြးထိုးလံႈ႕ေဆာ္မႈ မ်ား ပါ၀င္ပတ္သက္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ရာတြင္ပါ၀င္သည့္ သံဃာႏွင့္ လူတို႔ကို မပါ၀င္သည့္သံဃာႏွင့္ လူတို႔ျဖင့္ အခ်ိဳးခ်ၾကည့္လွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖင့္တြက္ၾကည့္လွ်င္ ပါ၀င္ သည့္ပမာဏမွာ မေျပာပေလာက္ေပ။ သို႔ေသာ္ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သည့္သံဃာႏွင့္ လူတို႔က ၎တို႔သည္ သံဃာထုတစ္ရပ္လံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူထုတစ္ရပ္လံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ကိုယ္စားျပဳသည့္ အသြင္ဟန္ေရးျပင္လႈပ္ရွားေနၾကျခင္းမွာ “ရယ္(ရီ)လိုက္ခ်င္ရဲ႕ဖတ္ဖတ္ေမာ၊ ရင္ဘတ္ေနာက္ကေက်ာ”   ဟုသာဆိုရေပမည္။

သာဓကျပရလွ်င္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ Generation Wave အဖြဲ႕က ဦးေဆာင္ဆႏၵ ေဖာ္ထုတ္ရာ၌ Generation Wave အဖြဲ႕၀င္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအပါအ၀င္ စုစုေပါင္းေလးဆယ္ ေက်ာ္သာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ “ယင္းဆႏၵေဖာ္ထုတ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႕ မွ ကိုေဌးၾကြယ္က ယခုဆႏၵထုတ္ေဖာ္သူမ်ား၏ဆႏၵသည္ ျပည္သူမ်ား၏ဆႏၵပင္ျဖစ္ေၾကာင္း” (ျမန္မာ ပို႔စ္ဂလိုဘယ္၊ အမွတ္ ၈၉) ဟု မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ကာ လွ်ာအရိုးမရွိတိုင္းေျပာေနသည္မွာ ေအာ့ႏွလံုး နာစရာပင္။ သူတို႔အား အဘယ္ျပည္သူက အဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲစာေပးလိုက္ပါလိမ့္။ ဆင္ျခင္စရာပင္။

လက္ပံေတာင္းေတာင္ျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက မံုရြာၿမိဳ႕မွ ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီး ဆရာေတာ္မ်ားအားေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားခဲ့သည့္အျပင္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရကိုယ္စား သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးက ႏိုင္ငံေတာ္သံဃနာယကဆရာေတာ္ႀကီး ၂၉ ပါးအားေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သံဃနာယကအဖြဲ႕ဥကၠ႒ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဗန္းေမာ္ေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာဘဒၵ ႏၱကုမာရဘိ၀ံသ ဆရာေတာ္ႀကီးက ပံုျပင္ႏွစ္ပုဒ္ကို သာဓကေဆာင္၍ ေတာင္းပန္သည့္ အတြက္ခြင့္လႊတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ယခုကဲ့သို႔ထပ္မံမျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ရန္လိုအပ္ေၾကာင္း ၾသ၀ါဒေပး ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေတာင္းပန္သမႈျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူမ်ားက ပြဲဆူေစရန္ရည္ရြယ္၍ “ယင္းသို႔ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားရာတြင္ မီးေလာင္ဒဏ္ရာရရွိခဲ့သည့္သံဃာေတာ္မ်ားကို ၀န္ခ် ေတာင္းပန္ျခင္းမရွိဘဲ ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကိုသာ ေတာင္းပန္သျဖင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေ၀ဖန္သံမ်ားထြက္ေပၚလ်က္ရွိေၾကာင္းသိရသည္”(ျမန္မာပို႔စ္ဂလိုဘယ္၊ အမွတ္၈၉) ဟု ႏွပ္ေၾကာင္းေပးထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက ေတာင္းပန္သျဖင့္ ဥကၠ႒ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိယ္တိုင္ခြင့္လႊတ္ၿပီး ထပ္မံမျဖစ္ပြားေအာင္ ၾသ၀ါဒေပးျခင္းအေပၚ ေ၀ဖန္သံထြက္လာ သည့္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခုတည္းကျဖစ္ျခင္း၊ ထိုေ၀ဖန္သံ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏွပ္ေၾကာင္းေပးလိုက္ျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ အထက္ေဖာ္ျပပါေတာင္းဆိုခ်က္ ၄ ခ်က္ထြက္ေပၚ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဆက္စပ္သံုးသပ္ေတြ႕ရွိရသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဥကၠ႒အျဖစ္ပါ၀င္ေသာ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္ ေနၿပီျဖစ္ရာ မည္သုိ႔ရလဒ္ထြက္ေပၚလာမည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရန္ လိုအပ္သည္။ ယခုမူ ဤသို႔မဟုတ္။ ႀကီးသည့္အမႈငယ္ေစ၊ ငယ္သည့္အမႈပေပ်ာက္ေစ ျဖစ္ရမည့္အစား ျပႆနာကို မီးထြန္းရွာေနၾကျခင္း၊ သံဃာေတာ္အားလံုး၊ ျပည္သူအားလံုး၏ ကုိယ္စားလွယ္ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ လူၿပိန္းႀကိဳက္ျပဳမူေျပာၾကား ေနၾကျခင္းတို႔မွာ ေစတနာမမွန္ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။

ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၏ အဓိကတာ၀န္မွာ ဂႏၳဓူရ၊ ၀ိပႆနာဓူရျဖစ္ၿပီး ရဟန္းက်င့္၀တ္မ်ား မွာ-“မေကာင္းျမစ္ထာ၊ ေကာင္းရာညႊန္လစ္၊ အသစ္ေဟာၾကဴး၊ နာဖူးထပ္မံ၊ နတ္ထံတင္ရာ၊ ေမတၱာ လည္းျပဳ၊ ရဟန္းမႈ၊ ေျခာက္ခုလြန္ေသခ်ာ”ျဖစ္သည္။ ဤတာ၀န္ထမ္းေဆာင္၍ ဤက်င့္၀တ္ကိုလိုက္နာ ရန္ ေက်ာင္းတိုက္အသီးသီးရွိ ပဓာန နာယက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက တပည့္ရွင္ရဟန္းတို႔ကို သြန္သင္ ဆံုးမၾကမည္မွာမလြဲေပ။ ခ်ိဳးေဖာက္ေသာတပည့္မ်ားကိုလည္း ေရဒဏ္/သဲဒဏ္ စသည့္ဒဏ္မ်ားေပး၍ ထိ္န္းေက်ာင္းတည့္မတ္ၾကမည္မွာ ယံုမွားဖြယ္ရာမရွိပါ။ ဓမၼစက္ျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္းသည္ကို မလိုက္နာဘဲ ေက်ာင္းမွာမေန ျပင္ပသို႔ထြက္ေလေသာအခါ အာဏာစက္ႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့သည္။ “လူမွာစည္းကမ္း၊ ရဟန္းမွာ၀ိနည္း၊ ရြာႀကီးမွာစည္း႐ိုး” ဟူေသာစကားကို အေလးမထားဘဲ ပ်က္ရယ္ျပဳၾကေသာအခါ ခက္ဖြယ္ႀကံဳရေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူမ်ားႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားရွာ ငို႔ဘသမားမ်ားက သာသနာ့၀န္ထမ္း မ်ားကို လမ္းေပၚထြက္ေအာင္ ေသြးမေဆာင္ပါႏွင့္။ “လူ႔အလိုနတ္မလိုက္ႏိုင္” ဆိုသည္ကိုလည္း မေမ့ပါ ႏွင့္ဟု သတိေပးလိုသည္။ ျပည္သူ႔ေကာင္းက်ိဳးအမွန္တကယ္လိုလားပါလွ်င္ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ၊ ပ်ားလည္းစြဲသာမည့္နည္းလမ္းမ်ား ရွာေဖြ၍ အျပဳသေဘာ ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ရြက္သင့္ေၾကာင္း အႀကံ ေကာင္းေပးလိုသည္။ ေစတနာမမွန္လွ်င္ အက်ိဳးေပးမမွန္ႏိုင္ပါ။ 

ေမာင္မဂၤလာ